Δεν ξέρουμε αν ισχύουν τα όσα ισχυρίζεται ο Χριστοφοράκος για την ντουζίνα των πρώην υπουργών που «λάδωνε» ή για τους 153 βουλευτές του δικομματισμού που τροφοδοτούσε με «δωράκια». Αλλά εκείνο που ξέρουμε είναι ότι όταν ένα σύστημα λειτουργεί και υπάρχει στη βάση του «όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται», τότε, οι πρώτοι που είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν και να εξαγοραστούν είναι οι πολιτικοί υπηρέτες αυτού του συστήματος.

Ως εκ τούτου οι σχέσεις της «Ζήμενς» με το πολιτικό προσωπικό που εκποιεί τη δημόσια περιουσία, που ιδιωτικοποιεί τον κοινωνικό πλούτο και «κοινωνικοποιεί» τις ζημιές των πλουτοκρατών, δεν είναι η ιστορία μιας «κακής» εταιρείας που διαπλέχθηκε με «επίορκους» πολιτικούς. Για την ακρίβεια δεν είναι μόνο αυτό ούτε κυρίως αυτό. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τυπική καπιταλιστική ιστορία, γλαφυρή και αποκαλυπτική για το πώς γίνονται οι «μπίζνες» στον κόσμο όπου τα κέρδη των λίγων στηρίζονται σε πολιτικές διαχείρισης και διαιώνισης της φτώχειας των πολλών.

*

Για όσους ξεχνούν, η υπόθεση με τις «μίζες» της «Ζήμενς» αφορά σε περισσότερες από 160 χώρες του «ελεύθερου κόσμου». Δηλαδή:

• Είναι τόσο τυπικό δείγμα λειτουργίας αυτού του (καπιταλιστικού) κόσμου, όσο ήταν το σκάνδαλο της «Ενρον» που βρέθηκε μπλεγμένη με χίλια νήματα με τους ενοίκους του Λευκού Οίκου, ή το σκάνδαλο της «Χαλιμπάρτον», όπου ενώ το αφεντικό της, ο Τσένι, βομβάρδιζε το Ιράκ, εκείνη το «ανασυγκροτούσε».
• Τόσο τυπική είναι η ιστορία της «Ζήμενς» για τον τρόπο λειτουργίας της «οικονομίας της αγοράς», όσο ήταν η υπόθεση με τα ελικόπτερα «Agosta» και τον χωμένο μέχρι το λαιμό στο σκάνδαλο πρώην γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ.
• Πρόκειται για τόσο τυπική ιστορία εκμαυλισμού στον κόσμο της «ελεύθερης οικονομίας», όσο ήταν το σκάνδαλο διαφθοράς της Κομισιόν επί εποχής Σαντέρ και κάθε εποχής αφού στους διαδρόμους των Βρυξελλών, για την πλειοψηφία των επιτρόπων, το καθοριστικό δεν είναι η εθνική καταγωγή τους αλλά η σχέση τους με την εκάστοτε «Ντασό» και την εκάστοτε «Μπόινγκ».
• Τόσο τυπική είναι η ιστορία του χρηματισμού από τη «Ζήμενς» κομμάτων και πολιτικών ανά τον κόσμο, όσο και το φαινόμενο του χρηματισμού προσώπων και κομμάτων, από τον Κολ και τον Μπλερ μέχρι τους Ομπάμα με τους «φανερούς» χρηματοδότες και τους Σιράκ και Μπερεγκοβουά με τους «κρυφούς».

***

Θα το επαναλάβουμε: Η μπόχα που αναδίνει η υπόθεση «Ζήμενς» εμπεριέχει μια ευκαιρία, αλλά ταυτόχρονα και έναν σοβαρό κίνδυνο.

Ο κίνδυνος είναι, για μια ακόμα φορά, η ελληνική κοινωνία να πέσει θύμα του μιθριδατισμού από τα δηλητηριώδη αέρια μιας τακτικής που επιδιώκει τη «διάχυση» του φαινομένου του βούρκου. Εκατομμύρια μίζες από δω, εκατομμύρια από κει, ένας τρελός χορός αθλιότητας, με ίντριγκες και δαιδαλώδεις διαδρομές βρώμικου χρήματος και στη μέση ένας αποχαυνωμένος πολίτης σε ρόλο τηλεθεατή σαπουνόπερας που στο τέλος θα κληθεί να συμμετάσχει (!) κι από πάνω στο «σόου» παίρνοντας στο «090» (αυτό το λένε και εκλογές) για να νομιμοποιήσει το συμψηφισμό και το συμβιβασμό των αποβρασμάτων.

*

Ο κίνδυνος είναι να κατασκευάσουν μια κοινή γνώμη με αδρανοποιημένα τα αντανακλαστικά της, παθητικοποιημένη, παραιτημένη και εξουθενωμένη, που απλώς θα περιμένει το επόμενο επεισόδιο του σίριαλ. Που θα μάθει να αντιλαμβάνεται ότι η σήψη και η διαφθορά είναι το «μοιραίο» και το «αναπόφευκτο» ενός συστήματος που ίσως να μην είναι τέλειο, όπως με προσποιητή συγκαταβατικότητα λένε, όμως, όπως επιμένουν, είναι «μονόδρομος» και «το καλύτερο που υπάρχει».

*

Ετσι εξαντλημένη και μαστουρωμένη από την μπόχα, η Ελλάδα θα έχει προπαρασκευαστεί καταλλήλως για να της σερβίρουν το «χάπι εντ», που θα περιλαμβάνει ολίγον από «τιμωρία», μπόλικο από το «μπαχαρικό» που λέγεται κουκούλωμα και, κυρίως, εκείνες τις γερές δόσεις «ανανέωσης», «αναπαλαίωσης» και «υποστύλωσης» του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, με πρωταγωνιστές τους πάντα πρόθυμους να συνεισφέρουν στην «κάθαρση», αρκεί να συμμετάσχουν και οι ίδιοι στο γαϊτανάκι της αντιπαροχής ονείρων, ψευδαισθήσεων, αυταπατών και διαψεύσεων του λαού.

***

Μπροστά στον υπαρκτό αυτό κίνδυνο, το αντίδοτο είναι να μην αφεθεί να πάει η ευκαιρία χαμένη μέσα σε έναν κυκεώνα αστυνομικο-δικαστικού λαβυρίνθου, αλλά να έρθουν στο προσκήνιο εκείνες οι πλευρές του ζητήματος που επιτρέπουν να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη από πλατιά λαϊκά στρώματα ότι ήρθε η ώρα «να τους φτύσουν»!

Αυτούς, τα κόμματά τους και το πολιτικό σύστημα που όσο αδυσώπητο εμφανίζεται στο να αρπάζει δικαιώματα από το λαό, όσο πιο άτεγκτο αναδεικνύεται στα αιτήματα για μερικές πενταροδεκάρες αύξηση στα μεροκάματα, τόσο πιο δουλικά συμπεριφέρεται στις συναλλαγές του με τους βιομήχανους, τις πολυεθνικές, τους εργολάβους, τους εφοπλιστές, τους εγχώριους και πολυεθνικούς «νταβατζήδες».

*

Η «Ζήμενς» είναι μια ευκαιρία να τεθεί η συζήτηση στην πραγματική της βάση. Που σημαίνει: Το «πώς» κυβερνάει κανείς είναι ευθεία αντανάκλαση του «προς όφελος ποιου» κυβερνάει.

Οσο θα κυβερνούν εκείνοι που πλασάρουν σαν «κοινωνικό όφελος» να ξεπουλιούνται οι τηλεπικοινωνίες της χώρας, να είναι η Ελλάδα των «Πάτριοτ» τέταρτη στο ΝΑΤΟικό κόσμο σε στρατιωτικές δαπάνες, να γεμίζουν οι δρόμοι με χαφιεδοκάμερες του C4i, τότε στο έδαφος αυτής της σκανδαλώδους (αλλά απολύτως ...νόμιμα) ακολουθούμενης πολιτικής θα υπάρχει - πάντα - χώρος για λαμόγια, για τρωκτικά, για βδέλλες και παράσιτα. Η συμβίωση, όμως, με τα λαμόγια, με τα τρωκτικά, με τις βδέλλες και με τα παράσιτα, γίνεται «μοιραία», «αναπόφευκτη» και «μονόδρομος» μόνο στο βαθμό που διατηρείται καλλιεργημένο το έδαφος από την πολιτική που ευνοεί και κατευθύνεται από τα συμφέροντα των κάθε λογής «Ζήμενς».

Επομένως, όντως, υπάρχει οδός διαφυγής. Με μια και μοναδική προϋπόθεση. Ολοι αυτοί που «δουλεύουν» για τις «Ζήμενες» να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Τότε θα είναι αδύνατον να αναπτυχθεί ο σπόρος της διαφθοράς. Αλλά τότε και μόνο τότε...