Εντονη είναι η συζήτηση στους ιατρικούς κύκλους και σε σχετικούς συλλογικούς φορείς για τη σκοπιμότητα της διατήρησης μονάδας ομφαλοπλακουντιακού αίματος (τα γνωστά πια βλαστοκύτταρα) για προσωπική χρήση. Δηλαδή, για να σώσουμε μελλοντικά το «δικό μας άνθρωπο» από μια βαριά αρρώστια, όπως η λευχαιμία. `Η, όπως λένε οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών τραπεζών, αυτά τα κύτταρα θα χρησιμοποιηθούν στη λεγόμενη αναγεννητική θεραπεία. Δηλαδή, θα αποτελέσουν το υλικό για να «φτιαχτούν» τα κατεστραμμένα κύτταρα, π.χ., από ένα έμφραγμα καρδιάς.

Μα, αντιτείνουν οι σοβαροί επιστήμονες, αν χρειαστεί μια μεταμόσχευση, π.χ., στην περίπτωση της λευχαιμίας το μόνο ακατάλληλο μόσχευμα είναι αυτό που προέρχεται απ' τον ίδιο τον άρρωστο. Επομένως, το μόσχευμα πρέπει να αναζητηθεί από κάποιον άλλον δότη που έχει ιστοσυμβατότητα με τον άρρωστο. Και η δυνατότητα αυτή προσφέρεται μόνο μέσα από τις δημόσιες τράπεζες των βλαστοκυττάρων.

Στην Ελλάδα χρειάζονται 80 περίπου τέτοια μοσχεύματα το χρόνο και θα μπορούσαν να υπάρχουν αν υπήρχαν δύο δημόσιες τράπεζες με 25.000 μονάδες. Υπάρχει όμως μία δημόσια τράπεζα με 1.200 μονάδες και περισσότερες από 20 ιδιωτικές με - κατ' εκτίμηση - 70.000 μονάδες.