Αγκωνάρι, στέρεα χτισμένο στο μνημείο της ντροπής των αδιάντροπων οργάνων του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και της περηφάνιας των αγωνιστών, που με την αλύγιστη αντοχή τους στο επαίσχυντο κολαστήρι αποτέλεσαν τις δυνάμεις οπισθοφυλακής του μεγάλου αγώνα. Τέτοια είναι η εντύπωση του αναγνώστη από τη «Γλαροφωλιά», τέτοιο το μήνυμα που δίνει ο Ηλίας Στάβερης. Μήνυμα πολλαπλά χρήσιμο για το σήμερα, το αύριο και την Ιστορία.

Περιγραφικό είναι το βιβλίο. Ημερολογιακή καταγραφή συμβάντων, από ένα σπουδαιότατο σημείο της πολύμορφης και πολυσήμαντης μάχης που ήταν η Μακρόνησος: Ενα «πείραμα» (το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας) πάνω σε μια επινόηση των νοσηρών εγκεφάλων, για μια μαζική απόσπαση της πολυπόθητης γι' αυτούς δήλωσης. Το πείραμα της «Γλαροφωλιάς», μιας απομόνωσης στο πιο απόκρημνο σημείο των ΣΦΑ (στρατιωτικών φυλακών), που ναυάγησε προσκρούοντας στην απίστευτη αντίσταση δώδεκα νεαρών παλικαριών. Το σπουδαίο αυτής της πολύτιμης μαρτυρίας είναι το ύφος της αφήγησης. Σεμνό, σφιχτό, εκφράζει το άγρυπνο λογικό ενάντια στον παραλογισμό (πραγματικό, προσποιητό, παραπλανητικό) των βασανιστών και την απτόητη αγωνιστική βούληση: «Ενα μόνο μας ένοιαζε: Να μη λυγίσουμε»! Και κάτι άλλο, σπουδαίο: Ο Στάβερης ψάχνει - έψαχνε δηλαδή και τότε, όπως κι οι σύντροφοί του - ν' ανακαλύψει στον ψυχισμό των Αλφαμιτών κάποιες κρυφές πτυχές, που να φανερώνουν ότι είναι ανθρώπινα όντα, θύματα του ίδιου, κοινού εχθρού.

Υπάρχουν κάποιες αδυναμίες γραφής. Και κάποιες σημερινές πολιτικές εκτιμήσεις του. Τέτοια βιβλία, όμως, για τη Μακρόνησο και για τον Εμφύλιο είναι μπούσουλας για τους αυριανούς ιστοριογράφους (Εκδόσεις «Φιλίστωρ»).