Το 27ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο δεν θα μπορούσε να μην αποτίσει φόρο τιμής στα 50 χρόνια της ΚΝΕ που γιορτάζονται φέτος, και αυτό εκφράστηκε ποικιλοτρόπως στις εκδηλώσεις του. Στα 50χρονα της ΚΝΕ ήταν αφιερωμένη, για παράδειγμα, η εκδήλωση που άνοιξε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα στην κεντρική σκηνή της κατασκήνωσης το βράδυ του Σαββάτου και προσέφερε συγκινητικές στιγμές στο πλήθος του κόσμου που την παρακολούθησε.

Αρχικά προβλήθηκε βίντεο αφιερωμένο στα 50 χρόνια της Οργάνωσης, όπου παρουσιάστηκαν συνοπτικά όλες οι ιστορικές περίοδοι αυτών των 5 δεκαετιών, με ιδιαίτερη αναφορά στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στα Αντιιμπεριαλιστικά Διήμερα, αλλά και στο όργανο του ΚΣ της ΚΝΕ, τον «Οδηγητή».

Ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση την οποία προετοίμασε εδώ και μήνες, ειδικά για το Διήμερο, μια καλλιτεχνική ομάδα της Οργάνωσης Περιοχής Δυτικής Ελλάδας της ΚΝΕ. Η παράσταση είχε χαρακτήρα καλλιτεχνικής απόδοσης της 50χρονης ηρωικής πορείας της ΚΝΕ και ένα μέρος της βασίστηκε στο βιογραφικό του Δ. Τσιάρα, πρώτου Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ μετά την ίδρυσή της.

Τραγούδια που έχουν συνδεθεί με την πορεία της ΚΝΕ και τους αγώνες του λαού μας όλα αυτά τα χρόνια και οπτικό αρχειακό υλικό εναλλάσσονταν με θεατρικούς διαλόγους που αποτύπωσαν τη ζωή και δράση της ΚΝΕ σε όλες τις ιστορικές περιόδους, προκαλώντας το έντονο ενδιαφέρον και τη συγκίνηση των χιλιάδων νέων που παρακολουθούσαν.

Ξεκινώντας από το Λακκί της Λέρου και μια ομάδα νέων εξόριστων που μαθαίνουν την είδηση ίδρυσης της ΚΝΕ, η παράσταση συνεχίζει με τα χρόνια της δικτατορίας και το κλίμα της παράνομης δουλειάς στις πόλεις. Με ποιητικό τρόπο περνάμε από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τους αγώνες της δεκαετίας του '80, την προσφορά του σοσιαλισμού και τη σημαία που συνεχίζουμε να κρατάμε ψηλά μετά τις ανατροπές, τις κινητοποιήσεις της δεκαετίας του '90 με σταθμό την πάλη ενάντια στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, και φτάνουμε στους σύγχρονους αγώνες...

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» με την κόκκινη σημαία μετά τις ανατροπές, που συνεχίζει να συγκινεί, προκάλεσε για άλλη μια φορά το παρατεταμένο χειροκρότημα όταν εμφανίστηκε στην οθόνη, που έγινε ακόμα εντονότερο όταν στη θέση του πρωτοσέλιδου υψώθηκε σιγά σιγά μια τεράστια κόκκινη σημαία με την επιγραφή «ΚΚΕ». Την ίδια ώρα, τα μέλη της θεατρικής ομάδας στη σκηνή απαγγέλλουν:

«Πήραμε χαμπάρι για τη δουλειά χωρίς αφέντες, τη μόρφωση που σε στέλνει στο φεγγάρι, τη λάμπα που δεν σβήνει ούτε μετά από 100 χρόνια. Γνώση τρομερή, πως υπάρχει κι άλλος τρόπος να μοιράζεις τ' αγαθά. Το κεφάλι του βοδιού το κάνανε ζωή τ' ανθρώπου. Ο κάθε λαός αποφασίζει για το καλό του, και θέλει το καλό του άλλου λαού. Ανταλλάζει για να ζήσει, να φτιάξει και να μάθει. Αυτό μας έδωσαν!

Ετσι κινούμε κι εμείς, γι' αυτόν τον κόσμο. Πάνε πια τα μερονυχτοκάματα, τα παιδιά χωρίς βιβλίο. Τέτοιον κόσμο θέλουμε, το λέμε. Εναν κόσμο απλό, χωρίς αλισβερίσια για λείες, διχόνοιες και αδικία. Πώς και πότε θα γίνει αυτό το ξέρουμε καλά, μας το μάθανε. Περιμένουμε, δουλεύουμε ακούραστοι, έτσι και συνεχίζουμε. Σκάβουμε μαζί με τον Σταχάνοφ τη γη και τους ανθρώπους και βγάζουμε το νέο. Είμαστε οι καρβουνιάρηδες της Ιστορίας.

Εχουμε μάθει να μην αφήνουμε ποτέ τις σημαίες μας κάτω. Τις καρφώνουμε πάνω στις ελπίδες μας, που είναι ποτισμένες από τη σιγουριά των νόμων, ματωμένες από τη φωτιά του αγώνα μας. Και τώρα, κοίτα! Ποτέ η σημαία μας δεν έφτασε πιο ψηλά! Ποτέ δεν αγκάλιασε τόσο κόσμο μονομιάς! Κυματίζει και φτάνει στα ουράνια. Δεν φτάνει μόνο σε μένα, αλλά σε όλους. Ολους όσοι την έχουν ανάγκη. Στέκεται πάνω στον αιθέρα της εργατιάς και σχηματίζει την μεθεπόμενη μέρα. Και κάτι φεύγει από τα χείλη μου σαν προσταγή, μα πιο πολύ σαν ανάγκη: Ψηλά τη σημαία, σύντροφοι!»... κι όλοι σηκώθηκαν όρθιοι με τις γροθιές υψωμένες στο άκουσμα του Υμνου της ΚΝΕ.