Η επίμαχη τροπολογία έρχεται να αντικαταστήσει τα όσα ρυθμίζει ο νόμος 682/77 για τα εργασιακά θέματα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Σύμφωνα με αυτή, οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί προσλαμβάνονται δοκιμαστικά για δύο χρόνια, στη συνέχεια με τετραετή σύμβαση ορισμένου χρόνου, κατά την οποία δεν μπορούν να απολυθούν και στο τέλος της τετραετίας προσλαμβάνονται με σύμβαση αορίστου χρόνου. Ο εργοδότης δεν μπορεί να απολύσει περισσότερο από το 33% αναιτίως.

Οπως φάνηκε από τη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν ούτε αυτή τη ρύθμιση που αφήνει αρκετά παράθυρα για απολύσεις, και ζητούν πλήρη ασυδοσία στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Ιδιαίτερα τόνισαν την «προσφορά» της ιδιωτικής εκπαίδευσης που «παρουσιάζει μια ζηλευτή αποτελεσματικότητα» έναντι της δημόσιας, ενώ όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, η τροπολογία στερεί από τα ιδιωτικά σχολεία «από το βασικό τους πλεονέκτημα, που είναι η ελεύθερη επιλογή των εκπαιδευτικών τους και η λειτουργία τους κάτω από συνθήκες εσωτερικής αξιολόγησης και αξιοκρατίας».

Παρά την αγωνία της ηγεσίας του Συνδέσμου Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων (ΣΙΕΙΕ) να πείσει ότι η αντίδραση στην τροπολογία ξεκινά από ενδιαφέρον για την ποιότητα συνολικά της εκπαίδευσης, η προσέγγιση του όλου θέματος γίνεται από πλευρά επιχειρηματική, όπου η μονιμότητα και η διασφάλιση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων είναι κόκκινο πανί για τους επιχειρηματίες. «Δίνουμε έναν αγώνα εμπροσθοφυλακής, θα ακολουθήσουν κι άλλοι τομείς του ιδιωτικού τομέα», δήλωνε χτες εκπρόσωπος του ΣΙΕΙΕ, ενώ ο εκπρόσωπος του ΕΒΕΑ έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των επιχειρήσεων (!).

Ωστόσο, η επιχειρηματολογία των σχολαρχών βρίσκει πάτημα στην αντιεκπαιδευτική πολιτική που ευνοεί την ιδιωτική παιδεία και την εμπορευματοποίηση των πάντων (οι σχολάρχες επανέφεραν το αίτημά τους για «εκπαιδευτική επιταγή», χρηματοδότηση δηλαδή των εργαζομένων για να πληρώνουν την ιδιωτική εκπαίδευση). Μία πολιτική που στο αίτημα της κοινωνίας για Παιδεία των λαϊκών αναγκών, προωθεί την Παιδεία για τους λίγους, ενώ εξαπολύει επίθεση στο δικαίωμα στη δουλιά, όχι μόνο των εκπαιδευτικών αλλά όλων των εργαζομένων.