Ο Σ. Βαρδαλής κατήγγειλε ότι «η κατάργηση της δυνατότητας διαπραγμάτευσης του κατώτερου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων (...) ήταν μια διαδικασία συμπίεσης των μισθών, για την προστασία των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, διαδικασία που στόχευε ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους, καθιερώνοντας το διαχωρισμό παλιών και νέων, κάνοντας κανόνα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας».

Τόνισε ότι «από πουθενά δεν προκύπτει ότι θα αφήσετε ελεύθερη τη διαπραγμάτευση για το ύψος του βασικού μισθού! Απεναντίας, θα αξιοποιήσετε έναν μηχανισμό που συνδέει τις όποιες αλλαγές στην αγορά εργασίας με τις επιπτώσεις στην ανάπτυξη, τις εξελίξεις στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα».

Οπως σημείωσε, πρόκειται για έναν μηχανισμό που είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα: «Με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, ο μέσος μεικτός μισθός σε πάνω από 2,14 εκατομμύρια εργαζόμενους έπεσε ακόμη και το 2017, από 949 που ήταν, σε 927 ευρώ καθαρά... Σήμερα, πάνω από 630 χιλιάδες εργαζόμενοι με μερική απασχόληση παίρνουν μισθό 326 ευρώ (...) Μια άλλη πλευρά αυτού του μηχανισμού αφορά την ηλικιακή ομάδα 15 - 24. Οι εργαζόμενοι αυτοί αμείβονται με βασικό μισθό 510,95 ευρώ μεικτά το μήνα ή με 429,19 ευρώ καθαρά! Τα θετικά ισοζύγια που καταγράφονται (περισσότερες προσλήψεις από απολύσεις) οφείλονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία στις προσλήψεις εργαζομένων 15 - 24 ετών. Να λοιπόν ένας ακόμη τρόπος να ρίχνετε τον μέσο μισθό».

Πρόσθεσε ότι για να επιτευχθεί ο στόχος για μείωση του μέσου μισθού, η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τον ΟΑΕΔ από οργανισμό για την προστασία των ανέργων σε οργανισμό στην υπηρεσία των επιχειρήσεων.

Καταλήγοντας σημείωσε: «Το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, της αποκατάστασης συγκροτημένων δικαιωμάτων, ήταν και παραμένει ένα μεγάλο μέτωπο ταξικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και τις δυνάμεις που το υπηρετούν και δεν αποτελεί ζήτημα διαβούλευσης και μάλιστα προτάσσοντας ως κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία, όπως και η κυβέρνησή σας υποστηρίζει».

Ο Γ. Λαμπρούλης ανέδειξε το πώς η κλιμάκωση της επίθεσης έχει αντίκτυπο σε όλες τις πλευρές της ζωής και ιδιαίτερα στην υγεία και την ασφάλεια της εργατικής τάξης. «Η εντατικοποίηση της εργασίας, οι εκπτώσεις στα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης του επαγγελματικού κινδύνου για εξοικονόμηση κεφαλαίων, η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η απελευθέρωση του ωραρίου και η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, η εργοδοτική αυθαιρεσία, συνδυασμένα με την απελευθέρωση των απολύσεων, συνδέονται άμεσα με την επιβάρυνση της έκθεσης στον επαγγελματικό κίνδυνο», τόνισε.

Πρόκειται για μέτρα που «αποδεικνύουν πως η καπιταλιστική ανάπτυξη (...) οδηγεί συνεχώς στη σχετική επιδείνωση των όρων προστασίας της υγιεινής και της ασφάλειας των εργαζομένων, αποδεικνύουν πως εμποδίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων για την πρόληψη και αντιμετώπιση του επαγγελματικού κινδύνου, κυρίως αποδεικνύουν πως η προστασία της ζωής του εργάτη ποτέ δεν θα συμβαδίσει με την προστασία των κερδών των λίγων».

Υπογράμμισε πως «για το ΚΚΕ, αλλά και για το ταξικό κίνημα αποκτά ιδιαίτερη σημασία η ανάδειξη των συνεπειών της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην υγεία των εργαζομένων, η διεκδίκηση μέτρων πρόληψης και προστασίας από τον επαγγελματικό κίνδυνο, η αποκάλυψη της ουσιαστικής αιτίας για την επιβάρυνση της υγείας, που δεν είναι η φύση της εργασίας, όπως επικαλούνται οι απολογητές και τα κόμματα που στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά ο προσανατολισμός της παραγωγής για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας».

Ο Γ. Δελής υπογράμμισε ότι ΣΣΕ δεν είναι μόνο ο μισθός, αλλά και οι εργασιακές σχέσεις και τα ωράρια, σ' αυτές υπάρχουν θέματα Κοινωνικής Ασφάλισης εκτός από τα συνταξιοδοτικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα, καθώς επίσης και ζητήματα ασφάλειας και υγιεινής στην εργασία και γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να αναφωνήσουν «περασμένα - ξεχασμένα».

«Με λίγα λόγια, όλοι εκείνοι οι όροι με τους οποίους πωλείται η εργατική δύναμη στους αγοραστές της, τους καπιταλιστές», σημείωσε, για να αναδείξει τη σημασία των ΣΣΕ για τους εργαζόμενους, αλλά και για το κεφάλαιο, καθώς ανάλογα με το περιεχόμενο αυτών των συμβάσεων αυξάνεται ή μειώνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργαζομένων και άρα και τα κέρδη του.

Γι' αυτό και τα συντριπτικά πλήγματα που τους κατάφεραν με την κατάργηση των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών, την επέκταση των ατομικών συμβάσεων, τον περιορισμό της μετενέργειας, τις "ενώσεις προσώπων", που σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη κατάργηση της αρχής της ευνοϊκότερης ΣΣΕ φτιάχνουν όλο και πιο πολύ συμβάσεις επιχειρησιακές στα μέτρα των εργοδοτών.

Αλλωστε, όπως σημείωσε, «η στρατηγική του ΣΕΒ στο ζήτημα αυτό είναι δεδομένη, ταξικά προσδιορισμένη από τη μεριά του και επίσημα διακηρυγμένη: Καμία επιστροφή στο προ κρίσης καθεστώς των ΣΣΕ τονίζοντας τη "σημασία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού μείγματος συλλογικών διαπραγματεύσεων" - ούτε καν τη λέξη συμβάσεις δεν χρησιμοποιεί (...) Και αυτήν ακριβώς τη στρατηγική υπηρετεί τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ μεθοδικά και ύπουλα, κι ας προσπαθεί να το κρύψει πίσω από λόγια παχιά. Γιατί την ώρα που φλυαρεί για την επεκτασιμότητα των κλαδικών Συμβάσεων, η κυβέρνηση προσθέτει αμέσως και την προϋπόθεση της λεγόμενης αντιπροσωπευτικότητας με την καθιέρωση "μηχανισμού μέτρησης", που θα μετράει αν οι εργοδότες που υπογράφουν κλαδική ΣΣΕ απασχολούν το 51% των εργαζομένων στο σύνολο του κλάδου».

Ο Γ. Γκιόκας, αφού υπενθύμισε τις κάλπικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωσε πως «ερχόμαστε στο σήμερα, όπου πάλι η κυβέρνηση προσπαθεί να κοροϊδέψει τους εργαζόμενους στο ζήτημα αυτό για να στηρίξει το παραμύθι της μεταμνημονιακής δήθεν εποχής και της καθαρής εξόδου».

Για τον κατώτατο μισθό σημείωσε ότι η κυβέρνηση δεν μιλά για επαναφορά, αλλά για αύξηση, με κρατική παρέμβαση, όπως αυτή στη μεταμνημονιακή Πορτογαλία, δηλαδή 80 λεπτά τη μέρα, που πολλαπλάσια θα τα πάρει πίσω με τη μείωση του αφορολόγητου, την αύξηση του ΕΝΦΙΑ, την αύξηση στα καύσιμα κ.ά.

Κατήγγειλε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η παράνομη εργασία που ανθεί, αλλά και η νόμιμη, καθώς το νομοθετικό τερατούργημα που έχουν διαμορφώσει οι κυβερνήσεις, θωρακίζει την εργοδοτική ασυδοσία και εκμετάλλευση. Και έφερε ως απόδειξη την κλιμάκωση της τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, τη «βιομηχανία» διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών, πρωτοπόρων εργατών, αγωνιστών, με τελευταίο παράδειγμα το λιμάνι του Πειραιά. Που ωστόσο - τόνισε - «έχει και μια άλλη ανάγνωση ότι οι εργαζόμενοι, με τον αγώνα τους, την οργάνωσή τους, μπορούν να ξεπεράσουν εμπόδια, να επιβάλουν κάποια θετικά μέτρα υπέρ τους και αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν για να ανατραπεί αυτή η πολιτική».

Ο Μ. Συντυχάκης αναφέρθηκε διεξοδικά στην κατάσταση που επικρατεί στους κλάδους του Τουρισμού και του Εμπορίου, σημειώνοντας: «Οι όποιες κλαδικές Συμβάσεις έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων, παρακάμπτονται στην πράξη από τις πολλαπλές ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, όπως των ενοικιαζόμενων ή εργολαβικών εργαζομένων, των συμβάσεων μιας μέρας, λίγων ημερών, τα 4ωρα, τους εξτρατζήδες (...) με αυτά τα όπλα οι ξενοδόχοι προσαρμόζουν το προσωπικό, τον αριθμό και τη σύνθεση των εργαζομένων ακόμα και από μέρα σε μέρα. Η ευελιξία βασιλεύει στα χλιδάτα ξενοδοχεία της χώρας».

Αναφέρθηκε ακόμα στο ξεζούμισμα των σπουδαστών στο όνομα της πρακτικής άσκησης, στην κατάργηση του ωραρίου, στην ασταμάτητη δουλειά χωρίς ρεπό, στις απειλές για απόλυση όταν υπάρχουν αντιδράσεις, κι όλα αυτά ενώ οι ξενοδόχοι το 2017 μοιράστηκαν 41 εκατομμύρια ευρώ ανά μέρα!

Αντίστοιχη η εικόνα στο Εμπόριο, όπου επίσης έχουν γενικευτεί όλες οι μορφές ελαστικών σχέσεων εργασίας, με επέκταση της εργάσιμης μέρας με άθλιους μισθούς, που ξεκινούν από 180 και 200 ευρώ, με κατάργηση της Κυριακής αργίας, με απελευθερωμένα ωράρια λειτουργίας καταστημάτων, διευθέτηση χρόνου εργασίας κ.ά., συνθήκες που «χτυπούν στην καρδιά τη ζωή του εμποροϋπαλλήλου, της εργατικής οικογένειας».

Τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» και του ΣΕΠΕ αποτυπώνουν τη ζοφερή εικόνα. Πάνω απ' το 50% των προσλήψεων τα έτη 2014 - '15 - '16 είναι με μερική και εκ περιτροπής απασχόληση, οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης μειώθηκαν από 79% το 2009 σε 45% το 2016, ενώ οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές το 2009 ήταν στο 21% του συνόλου των προλήψεων, το 2016 ανήλθαν στο 55%. Η μετατροπή ατομικών συμβάσεων από πλήρη σε μερική εργασία το διάστημα 2009 - 2016 αυξήθηκε κατά 202%, ενώ η μονομερής μετατροπή των Συμβάσεων απ' τον εργοδότη αυξήθηκε κατά 790%!