«Εφυγε» από κοντά μας τα ξημερώματα της Τρίτης, η ποιήτρια, δασκάλα και τεχνοκριτικός, Ελένη Βακαλό. Μετά από τριετή μάχη με τον καρκίνο έσβησε σε ηλικία 80 ετών. Ιδρυτικό μέλος της Σχολής Βακαλό (1958) και επί 43 χρόνια μέλος της Διεύθυνσης της Σχολής, έκανε αισθητή την παρουσία της από τη νεανική της ηλικία, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής της («Θέμα και Παραλλαγές»). Η ποίηση ήταν ένας από τους τομείς στους οποίους πρόσφερε σημαντικά. Το προσωπικό ύφος της με ίχνη σουρεαλιστικών επιρροών, η πυκνή μα απόλυτα τιθασευμένη γλώσσα που αγγίζει την ψυχή, η ευαισθησία και η σφοδρότητα χαρακτηρίζουν την ποιητική της γραφή: «Το Δάσος», «Τοιχογραφία», «Ημερολόγια της ηλικίας», «Η έννοια των τυφλών», «Του κόσμου», «Γεγονότα και ιστορίες της κυρά Ροδαλίνας» κ.ά.

Η ποιητική της διάθεση, οι σπουδές της στην αρχαιολογία και την ιστορία της τέχνης, αλλά και η στενή της σχέση με τη ζωγραφική μέσω του συζύγου της Γιώργου Βακαλό, οδήγησαν τα ενδιαφέροντά της στη θεωρία και την κριτική της τέχνης. Και εδώ η προσφορά της υπήρξε σημαντική, φέρνοντας μια νέα εποχή στην ελληνική καλλιτεχνική κριτική. Η συνεισφορά της στη θεωρία και την κριτική της τέχνης, ιδιαίτερα μέσω των αναλύσεών της στην πρωτοποριακή επιθεώρηση «Ζυγός» και αργότερα στην γκαλερί «Ωρα», αναγνωρίστηκε επίσημα το 1997 με το Βραβείο Δοκιμίου της Ακαδημίας Αθηνών, το οποίο ακολούθησε τη δίτομη αναδρομική έκδοση δοκιμίων της, γραμμένων από το 1952 μέχρι το 1974.

Ακόμη, πολύτιμη ήταν η συνεισφορά της και στον τομέα της εκπαίδευσης, γεγονός που αναγνωρίστηκε και τυπικά με την αγόρευσή της σε επίτιμο διδάκτορα από τα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης (1998) και Ντέρμπι Μ. Βρετανίας (2000). Από τις δημοσιεύσεις περί τέχνης, σημειώνουμε: «Εισαγωγή σε θέματα ζωγραφικής» (1960), «12 Μαθήματα για τη Σύγχρονη Τέχνη» (1970), «Η έννοια των μορφών» (1975), «Ρυθμοί και όροι της Ευρωπαϊκής τέχνης» (1980), «Η φυσιογνωμία της μεταπολεμικής τέχνης στην Ελλάδα» (4 τόμοι), «Κριτική Εικαστικών τεχνών» (2 τόμοι, 1996) κ.ά.