Από τα πρώτα χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ, το αστικό κράτος έβαλε ως στόχο να σταματήσει να υπάρχει αντιμιλιταριστική δράση μέσα στα στρατόπεδα. Να πνιγούν οι ιδέες της φιλίας και της συναδέλφωσης των λαών και της ειρήνης, που προωθούσαν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας). Αυτό ακριβώς εξυπηρετούσε το άνοιγμα του «Πειθαρχικού Ουλαμού Καλπακίου». Ο «τάφος των ζωντανών νεκρών», όπως έχει γίνει γνωστός, για 10 χρόνια (1924 - 1934) προσπαθούσε να πνίξει το νέο που γεννιόταν.

Σ' αυτό το κάτεργο στέλνονταν οι κομμουνιστές φαντάροι, για να αποτινάξουν από πάνω τους την κομμουνιστική ιδεολογία και γι' αυτό αξιοποιούνταν κάθε μέσο. Τα καταναγκαστικά έργα, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τα καψόνια ήταν στην ημερήσια διάταξη, ενώ αν κάποιος τολμούσε να αρρωστήσει και να ζητήσει να βγει από τη δουλειά, τον ξυλοκοπούσαν άγρια. Εφτιαχναν δρόμους, σκάβοντας και κουβαλώντας από τα ξημερώματα έως το βράδυ, με μια μικρή διακοπή το μεσημέρι. Οποιος σήκωνε το κεφάλι του να ανασάνει ή δεν υπάκουε στις εντολές χτυπιόταν επίσης αλύπητα. Το ξύλο που έπεφτε και οι μέθοδοι που αξιοποιούνταν μόνο ως βασανιστήρια μπορούν να περιγραφούν. Οι φαντάροι κακοποιούνταν σε βαθμό που μερικοί από αυτούς τρελάθηκαν. Για να τους περιγελάει ο διοικητής του Ουλαμού, τους έβαζε να ποτίζουν τα τηλεγραφόξυλα, λέγοντάς τους ότι «αν αυτά βγάλουν κλαδιά κι ανθίσουν, θα γίνει κομμουνισμός στην Ελλάδα». Συχνά τους έκλειναν σε συρματοπλέγματα κάτω από τον καυτό ήλιο ή τη βροχή και το κρύο.

Οι δήμιοί τους προσπαθούσαν να τους εξευτελίσουν σωματικά και ψυχολογικά, θεωρώντας ότι θα μπορούσαν να κάμψουν το ηθικό των κομμουνιστών φαντάρων. Αυτό όμως αποδείχθηκε δύσκολο επίτευγμα, γιατί αντλούσαν τη δύναμή τους από την πίστη στον αγώνα τους και στην ανωτερότητα των επαναστατικών ιδεών και σκοπών. Γι' αυτό δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω στα αιτήματά τους, στις διαμαρτυρίες τους για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, οργανώνοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των στρατευμένων. Αυτή τους η αταλάντευτη στάση, που αφορούσε το μεγαλύτερο μέρος των φαντάρων, συνέβαλε στο να καταργηθεί και ο ίδιος ο Ουλαμός.

Κάθε φωνή αντίδρασης απέναντι στην κατάσταση που αντιμετώπιζαν καθημερινά και στον πόλεμο οδηγούσε τους στρατευμένους ακόμη και στο στρατοδικείο, με την παραμικρή αφορμή. Παρότι οι στρατοδίκες τόνιζαν επισταμένως ότι οι φαντάροι δεν δικάζονται για την ιδεολογία τους, η πραγματικότητα διαψεύδει αυτό το γεγονός. Αυτή τους η στάση έκρυβε στην ουσία την ταξικότητα της δικαιοσύνης του αστικού κράτους. «Είμαστε κομμουνιστές και σαν τέτοιοι αγωνιζόμαστε μέσα στον αστικό στρατό για τα ζητήματα των φαντάρων, ενάντια στην αποκτηνωτική πειθαρχία, ενάντια στον πόλεμο». Μ' αυτά τα λόγια απαντούσαν οι φαντάροι στους κατηγόρους τους, παρόλο που γνώριζαν ότι θα είχαν να αντιμετωπίσουν βαριές ποινές. Κι όμως δεν δείλιασαν!