Βασική αιχμή στον αγωνιστικό σχεδιασμό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για το αμέσως επόμενο διάστημα, όπως αυτός συζητήθηκε και αποφασίστηκε στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ, είναι η πάλη για την υπογραφή νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις μισθών και δικαιώματα, κόντρα στο άθλιο καθεστώς που διαμόρφωσαν και ενισχύουν συνεχώς οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, ρίχνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης και συνολικά τη ζωή της εργατικής τάξης στα Τάρταρα.

Η πάλη για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων σε κλαδικό, τοπικό, ομοιοεπαγγελματικό και επιχειρησιακό επίπεδο, οι οποίες θα βελτιώνουν πραγματικά τη θέση των εργαζομένων, θα ανακτούν απώλειες και θα ανοίγουν το δρόμο για ουσιαστικές κατακτήσεις, αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την επιβίωση της εργατικής τάξης και κυρίως μέτωπο σκληρής σύγκρουσης με την εργοδοσία και το κράτος της.

Τα στοιχεία των μισθών και της απασχόλησης που δημοσιεύουμε δίπλα, αποτυπώνουν ανάγλυφα την απογείωση της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου μέσα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, τις τραγικές συνέπειες που έχει επιφέρει στους εργαζόμενους το χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις.

Καθώς μάλιστα φουντώνει η συζήτηση για την «επόμενη μέρα», το «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο» για τη «μεταμνημονιακή περίοδο», έχει τεράστια σημασία για το εργατικό κίνημα να γίνεται κατανοητό πλατιά από τους εργαζόμενους ότι η επίθεση αυτή του κεφαλαίου δεν είναι πρόσκαιρη, είναι μια επίθεση διαρκείας.

Παρά τη γνωστή κάλπικη φιλολογία της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης», «τέλους των μνημονίων» και «επαναφοράς της κανονικότητας στην αγορά εργασίας», οι παρεμβάσεις των ενώσεων του κεφαλαίου, οι αντιλαϊκές δεσμεύσεις της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, δεν πρέπει να αφήνουν καμιά αμφιβολία: Το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και όλα τα αστικά επιτελεία είναι προσηλωμένα στη διαιώνιση και παραπέρα εμβάθυνση όλων των αντεργατικών ανατροπών που επιβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, οδηγώντας στην ακόμα πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων για τη διασφάλιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Γι' αυτό ο ΣΕΒ και οι άλλες ενώσεις του κεφαλαίου δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν ότι οποιαδήποτε «επιστροφή στο παρελθόν», οποιαδήποτε επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών στο επίπεδο που ίσχυε πριν την ΠΥΣ αρ. 6 του 2012 και τις άλλες αντεργατικές νομοθετικές παρεμβάσεις, βάζει σε κίνδυνο το στόχο της «ανάκαμψης» και της «ανάπτυξης» της «εθνικής οικονομίας», μπαίνει εμπόδιο στην προσέλκυση επενδύσεων, αποτελεί «κόκκινο πανί» στην προσπάθειά τους να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.

Γι' αυτό και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ήδη δεσμευτεί στο πλαίσιο του «συμπληρωματικού μνημονίου» να προχωρήσει στην «κωδικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας», στη μονιμοποίηση δηλαδή όλων των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών, καθώς και σε νέο χτύπημα στο δικαίωμα των Σωματείων και των Ομοσπονδιών να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις, με πρόσχημα τη λεγόμενη «αντιπροσωπευτικότητά» τους.

Στον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου για τα επόμενα χρόνια σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά, στο πλαίσιο του εντεινόμενου παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και των νέων τεχνολογικών δεδομένων (της αποκαλούμενης «2ης ψηφιακής» ή «4ης βιομηχανικής επανάστασης») είναι η μονιμοποίηση όλων των αντεργατικών ανατροπών που προωθήθηκαν την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, με παράλληλη ολόπλευρη ενίσχυση της «ευελιξίας».

Απ' αυτήν την άποψη, είναι χαρακτηριστική η ειδική έκθεση που δημοσίευσε πρόσφατα ο ΣΕΒ, όπου, αφού πρώτα καταγράφει όλη τη βεντάλια των νέων «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα και στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, με μορφές όπως συμβάσεις μηδενικών ωρών (zero hour contracts), συμβάσεις σύντομης - προσωρινής εργασίας (short term contracts), εργασία κατά παραγγελία (work on demand), μικροσυμβάσεις (mini jobs), εργασία ανά χαρτοφυλάκιο (portfolio work), εργασία βάσει δελτίου - κουπoνιών (voucher - based work) κ.ά., αξιώνει όλη αυτή η εργασιακή ζούγκλα να αναγνωριστεί «ως μια νέα κομβική συνιστώσα των αγορών εργασίας»!

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το κεφάλαιο, πάνω στο ήδη αβίωτο παρόν που ζουν οι εργαζόμενοι, προετοιμάζει ένα ακόμα χειρότερο μέλλον...

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα, απέναντι στην εργοδοσία η οποία διαθέτει επεξεργασμένη στρατηγική και συγκεκριμένο μακρόπνοο σχέδιο, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιτάξουν τη δική τους στρατηγική, να διαμορφώσουν το δικό τους σχέδιο, να προετοιμαστούν για μια ιδιαίτερα απαιτητική ταξική αναμέτρηση.

Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, η διεκδίκηση και η υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων, η μάχη για την αποκατάσταση του κατώτερου μισθού και της ΕΓΣΣΕ, δεν περιορίζεται σε κάποια επιμέρους αύξηση του μισθού. Μαζί με την πάλη για αυξήσεις, θέτει στο επίκεντρο όλο το φάσμα των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης, τις εργασιακές σχέσεις και τον τύπο των Συμβάσεων, τα ωράρια εργασίας, τον σταθερό ημερήσιο, εβδομαδιαίο και μηνιαίο χρόνο εργασίας, την εντατικοποίηση της εργασίας, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

Είναι μια πάλη ενάντια στην «πολυδιάσπαση» των εργαζομένων που έχουν επιβάλει οι καπιταλιστές, όχι μόνο στο πλαίσιο ενός κλάδου, αλλά ακόμα και μέσα στα όρια μιας επιχείρησης. Συνενώνει «παλιούς» και νέους εργαζόμενους, συνυπολογίζοντας ότι ειδικά οι τελευταίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, βρίσκονται στα τελευταία σκαλοπάτια των μισθολογικών αμοιβών, δοκιμάζονται σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από την «ευελιξία», εργάζονται με πολλαπλούς τύπους συμβάσεων.

Στην οργάνωση αυτής της μάχης δεν μπορεί να υποτιμάται το γεγονός πως η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, ενώ κατά κανόνα είναι πιο εγγράμματη, με δεξιότητες και προσόντα, την ίδια στιγμή μπαίνει στην παραγωγική διαδικασία σε ένα καθεστώς απόλυτης «ευελιξίας», χωρίς να ισχύουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κατά συνέπεια χωρίς να γνωρίζουν στην πράξη τι μπορεί να σημαίνει γι' αυτούς το να είναι σε ισχύ η ΣΣΕ του κλάδου ή της επιχείρησης.

Αντίστοιχα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, πρέπει να προσεγγίζεται και το ζήτημα της ΕΓΣΣΕ και του κατώτερου μισθού, καθώς όχι μόνο αφορά έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων απ' ό,τι παλιότερα, αλλά και γιατί η διαμόρφωση του κατώτερου μισθού και των όρων της ΕΓΣΣΕ επιδρά σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση όλης της κλίμακας των μισθών, και γι' αυτό αποτελούσε και αποτελεί πάγια αξίωση των καπιταλιστών η πλήρης αποσύνδεση της ΕΓΣΣΕ από τις υπόλοιπες Συμβάσεις.

Η εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας όπου υπάρχουν και όπου υπογράφονται είναι επίσης ένα μέτωπο πάλης, καθώς τίποτα σήμερα δεν είναι δεδομένο, ενώ βασικό κριτήριο αυτής της μάχης είναι η εφαρμογή και η κάλυψη όλων των εργαζομένων, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση.

Η εφαρμογή της «ευνοϊκότερης» Σύμβασης, καθώς και της αρχής της επεκτασιμότητας - υποχρεωτικότητας των Συμβάσεων, αποτελεί ζήτημα κομβικής σημασίας για τους αγώνες της εργατικής τάξης. Μόνο έτσι οι ΣΣΕ μπορούν να παίξουν το ρόλο του συνεκτικού ιστού μεταξύ των εργαζομένων, να υπονομεύσουν στην πράξη την αθλιότητα των ατομικών συμβάσεων, το καθεστώς των εργολαβιών και της «ενοικιαζόμενης» εργασίας.

Αντικειμενικά, μια τέτοια πάλη συνδέεται και με την πάλη για την κατάργηση του άθλιου νομοθετικού πλαισίου που επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια, σε αναμέτρηση τόσο με την εργοδοσία, όσο και με όλες τις αστικές κυβερνήσεις που την υπηρετούν και φέρουν ακέραια την ευθύνη της νομοθέτησης του πλαισίου αυτού.

Ενας τέτοιος αγώνας, μια τέτοια αναμέτρηση με τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου, απαιτεί τη στράτευση του κάθε εργαζόμενου, δεν μπορεί να κάνει ούτε βήμα με τη λογική της «ανάθεσης», ότι κάποια διοίκηση σωματείου θα αναλάβει να κάνει τη δουλειά... Μόνο η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων, η έγκαιρη απαλλαγή από αυταπάτες ότι δήθεν «με τον καιρό τα πράγματα θα φτιάξουν», μπορεί να σπρώξει τα πράγματα μπροστά.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις οργανώνουν την πάλη, με όρους Γενικών Συνελεύσεων, συσκέψεων με πλατιά συμμετοχή εργαζομένων, σχεδιάζουν πολύμορφες αγωνιστικές παρεμβάσεις, απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, μελετούν τρόπους για την άνοδο της οργάνωσης και την κάλυψη όλων των χώρων. Τα βήματα που θα μετρηθούν σε αυτόν τον τρόπο δουλειάς σε ένα τόσο κομβικό μέτωπο αποτελούν βασικό στοιχείο στην πάλη για τον συνολικότερο στόχο της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για το πέρασμα των εργαζομένων στην αντεπίθεση.