Ο στόχος το Συνδικάτο να βγει πιο δυνατό μέσα από τις επικείμενες αρχαιρεσίες, ώστε πιο αποτελεσματικά να δοθεί η μάχη για την υπογραφή Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης αλλά και για την εφαρμογή της Τοπικής Συλλογικής Σύμβασης στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, ήταν το ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο της εκλογοαπολογιστικής Γενικής Συνέλευσης του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας, την περασμένη Τετάρτη στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά.

Στην πρώτη εκλογοαπολογιστική συνέλευση από την ίδρυση του ενιαίου κλαδικού Συνδικάτου, ο πρόεδρός του, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, επισήμανε εισηγητικά μεταξύ άλλων: «Η δημιουργία του ενιαίου Συνδικάτου αποτέλεσε την απάντησή μας στα ενιαία σχέδια της εργοδοσίας στον κλάδο (...). Προσπαθήσαμε σαν κεντρική διοίκηση να συνεδριάζουμε συχνά, συζητώντας συνολικά την κατάσταση του κλάδου, να βοηθάμε, να εξοπλίζουμε τις διοικήσεις των Παραρτημάτων για να οργανώνουν αποτελεσματικά την παρέμβασή τους στους χώρους δουλειάς, κάτω από ένα ενιαίο σχέδιο. Προσπαθήσαμε να κάνουμε βήματα στην καλλιέργεια ενιαίας αντίληψης με βάση τις ενιαίες ανάγκες, τα γενικά ενιαία συμφέροντα των εργαζομένων, κόντρα στις συντεχνιακές λογικές που προτάσσουν τις όποιες ιδιαιτερότητες ανά χώρο δουλειάς ή ειδικότητα, και τις οποίες αξιοποιεί η εργοδοσία για να κρατά τους εργαζόμενους διαιρεμένους».

Μιλώντας για τη μάχη που οδήγησε στην υπογραφή της Τοπικής ΣΣΕ στη Ναυπηγοεπισκευή, επεσήμανε ότι μέσα από αυτή «φάνηκε ξεκάθαρα ότι κυβέρνηση και εργοδοσία μιλάνε για μια ανάπτυξη που για εμάς θα έχει ψίχουλα, τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και στους χώρους εργασίας θα βασιλεύει άκρα του τάφου σιωπή και τρομοκρατία. Εμείς αναδείξαμε ότι θέλουμε έναν δρόμο ανάπτυξης που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες τις δικές μας και των οικογενειών μας. Βέβαια ποτέ δεν είχαμε αυταπάτες ότι αυτό θα το πετύχουμε μέσα από μια Σύμβαση, αφού το κράτος και οι εργοδότες έχουν χίλια εργαλεία για να μας κλέβουν τη ζωή. Είναι όμως πολύ σημαντικό να γίνεται αυτή η συζήτηση και να βγάζουμε όλοι συμπεράσματα. (...) Το πόσο καλή και σημαντική ήταν η κατάληξη φαίνεται από μια σειρά πράγματα. Εχει γίνει πρώτο θέμα συζήτησης σε δεκάδες χώρους εργασίας (...). Πολλά σωματεία αξιοποιώντας τα παραδείγματά μας ανοίγουν και αυτοί το θέμα της Σύμβασης στο χώρο τους, σε κατεύθυνση ανάκτησης των απωλειών».

Και στη μάχη που ακολουθεί για την εφαρμογή της Σύμβασης, τόνισε, κριτήριο «είναι η συσπείρωση των συναδέλφων στο Συνδικάτο και σε αυτήν την κατεύθυνση. Κριτήριο είναι η συμμετοχή και στις αρχαιρεσίες, το πόσο ενισχυμένο θα βγει το Συνδικάτο από αυτήν τη μάχη. Να μη μείνει κανένας εργαζόμενος που δεν είναι μέλος του Συνδικάτου, κανείς που να μην έχει ψηφίσει».

«Στόχος όμως και ιδιαίτερο καθήκον της νέας διοίκησης», συμπλήρωσε, «θα πρέπει να είναι η κατάρτιση σχεδίου στα πλαίσια πάλης για διεκδίκηση Κλαδικής Σύμβασης στο Μέταλλο σε όλη την Αττική. Μια Σύμβαση που, όπως παλιότερα, θα μπορεί να αποτελεί μαξιλαράκι ασφαλείας, ασπίδα προστασίας, και στη Σύμβαση της Ζώνης αλλά και σε επιχειρησιακές, σε μια σειρά εργοστάσια. Πολύ περισσότερο όμως θα καλύπτει μια σειρά χώρους, όπως εργοτάξια, διυλιστήρια κ.ά., όπου σήμερα δεν υπάρχει καμία Σύμβαση και γίνεται πραγματική "σφαγή"».

Οι τοποθετήσεις που ακολούθησαν στάθηκαν και αυτές στο ζήτημα της εφαρμογής της Τοπικής ΣΣΕ, στην ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο Συνδικάτο και στην οργάνωση της πάλης με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, σε σύγκρουση με την εργοδοσία.