Σε επανέκδοση από τη «New Star» παίζεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη η πρώτη ταινία, γεμάτη συμβολισμούς και αντιθέσεις, του μεγάλου Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν, «Η απεργία». Αφηγείται τη διενέργεια και καταστολή μιας απεργίας κάνοντας χρήση του μεταφορικού μοντάζ, δημιουργώντας εντυπώσεις μέσα από τη διαδοχική διαλεκτική σύγκρουση των εικόνων με στόχο τον προβληματισμό - σοκ του θεατή και τη δημιουργία της σύνθεσης.

Ο θεωρητικός του κινηματογράφου, Κιθ Ρίντερ, αναφέρεται στην ταινία στην Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου:

«Το φιλμ αφηγείται την ιστορία μιας απεργίας που καταπνίγηκε, μ' ένα ποιοτικά διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι ο μέχρι τότε κινηματογράφος. Η παραδοσιακή αντίληψη του ατόμου - πρωταγωνιστή έχει αντικατασταθεί από τον ανθρώπινο τύπο: τα αφεντικά είναι καρικατούρες που καπνίζουν πούρα και οι προβοκάτορες απεργοσπάστες δείχνονται και βγαίνουν από βαρέλια μέσα από τη γη. Για τον Αϊζενστάιν σημασία δεν έχουν τα άτομα σαν άτομα αλλά οι κοινωνικές δυνάμεις που εκπροσωπούν.

Η ταινία χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο το μεταφορικό μοντάζ, ειδικά σε μια σεκάνς που αντιπαραθέτει διαδοχικές εικόνες από ένα σφαγείο όπου σφάζονται βόδια με εικόνες από το μακελειό ανάμεσα στους απεργούς και τους μπράβους της εργοδοσίας - ένα σημείο με μεγάλη δύναμη αποπροσωποίησης. Με αφορμή την "Απεργία", o Αϊζενστάιν μίλησε για μοντάζ των σοκ, κάτι που προχώρησε παραπέρα αργότερα σαν την ουσία του κινηματογράφου - γροθιά, που εξέφραζε την επιθετική δύναμη του κινηματογράφου.

Υπάρχει χιούμορ στην "Απεργία": κάθε χαφιές που εμφανίζεται μεταμορφώνεται σε ζώο... Οσο κι αν πρόκειται για προπαγανδιστικό εύρημα, το χιούμορ στον Αϊζενστάιν βοηθάει στο να μη βιώνει κανείς την ταινία σαν ένα "μισο-ντοκιμαντέρ" που καταγράφει αληθινά γεγονότα. Το θέμα που μπαίνει, τόσο μέσα από την αφηγηματική μέθοδο όσο και μέσα από το ίδιο το θέμα, δεν είναι "πώς ήταν τα δύο αντιμαχόμενα μέρη σ' αυτή τη συγκεκριμένη απεργία", αλλά "πώς γίνεται μια απεργία"».