Φυσικά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η παράσταση δεν μπορούσε να στηθεί μόνο με έναν πρωταγωνιστή (βλ. υπουργό), αλλά ήθελε και τους κομπάρσους, ή, για να μην υποτιμήσουμε κάποιους, τους δεύτερους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ακούσαμε, για παράδειγμα, σχολικό σύμβουλο να ρωτάει αν το επίτευγμα της κυβέρνησης να ανοίξουν όλα τα σχολεία στις 11/9 θα επαναληφθεί και φέτος (!), ή ακαδημαϊκό να ρωτάει «ποιο στίγμα θα εντόπιζε ο ιστορικός του μέλλοντος στην εκπαιδευτική πολιτική της "πρώτη φορά αριστεράς"»! Αλλά και πέρα από το περιεχόμενο των τοποθετήσεων - ερωτήσεων που στην πλειονότητά τους χάιδευαν τον υπουργό, το ίδιο το στήσιμο της «συζήτησης» συνέβαλε στην άθλια αυτή εικόνα. Για παράδειγμα, ελάχιστος χρόνος αφιερώθηκε για να ακουστεί ο πρόεδρος της ΑΣΓΜΕ, που εκφράζει πάνω από 100.000 γονείς, ενώ πλέριος χρόνος για να ακουστούν παράγοντες που εξέφραζαν τον εαυτό τους (σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές κ.ά.) και την αγωνία τους να προωθηθούν πιο γρήγορα αλλαγές που έχουν καθυστερήσει.