Οι ξαφνικές αυγουστιάτικες μπόρες «απειλούν», κάθε χρόνο, με ματαίωση κάποια παράσταση των Επιδαυρίων. Ετσι, από την απογευματινή μπόρα της περασμένης Παρασκευής κινδύνεψε αλλά τελικά σώθηκε και η πρεμιέρα της ευριπίδειας «Μήδειας» από το «Αμφι-Θέατρο», σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, μετάφραση - σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου. Από την μπόρα κινδύνεψε, αλλά τελικά σώθηκε, και το ραντεβού που είχαν δώσει στο «Ξενία», πριν την έναρξη της παράστασης ο συνθέτης με τον Επίτιμο Πρόεδρο του ΚΚΕ, Χαρίλαο Φλωράκη. Η μπόρα που προκάλεσε δύο τροχαία στα Λουτρά Ωραίας Ελένης και μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Εθνική Οδό Αθηνών -Κορίνθου, ανάγκασε πολλούς θεατές να προσέλθουν στο αργολικό θέατρο τη στιγμή που οι προβολείς άνοιγαν την «αυλαία», για να αρχίσει η παράσταση.

Μεταξύ αυτών και ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο οποίος διακριτικά κάθισε σε μια από τις τελευταίες κερκίδες του πρώτου διαζώματος του κοίλου. Από εκεί παρακολούθησε όλη την παράσταση και στο τέλος της έσπευσε να κατεβεί για να συγχαρεί πρώτος, μετά την υπόκλιση του θιάσου, τον καταχειροκροτούμενο από το κοινό συνθέτη, τον σκηνοθέτη, την πρωταγωνίστρια Λήδα Τασοπούλου και τους άλλους ηθοποιούς και καλλιτεχνικούς συντελεστές της ενδιαφέρουσας παράστασης.

«Θα σας πω τη γνώμη μου για την παράσταση, αφού με ρωτάτε», είπε ο Χαρίλαος Φλωράκης στους δημοσιογράφους, που τον περιτριγύρισαν, μόλις τον είδαν. «Νομίζω ότι είναι τρία τα σημαντικά γεγονότα. Πρώτα το ίδιο το έργο. Η "Μήδεια" αποτελεί ένα από τα καλύτερα έργα των τραγικών. Δεύτερο, είναι η αξιόλογη, πολύ επιμελημένη σκηνοθετική εργασία του Ευαγγελάτου. Και τρίτο είναι η μαγεμένη μουσική του Μίκη, η οποία καθιστά το έργο προσιτό στο λαό. Ολοι αυτοί οι παράγοντες δίνουν το αποτέλεσμα, που με μια λέξη θα το 'λεγα, αριστούργημα».

Η δημιουργική σχέση του Μίκη Θεοδωράκη με το αρχαίο δράμα και τους αρχαίους μύθους δεν είναι μόνο μακρόχρονη. Αποτελεί και ένα μεγάλο «κεφάλαιο» του πολύμορφου συνθετικού του έργου. «Κεφάλαιο» που αρχίζει στο Παρίσι, το 1959, με το έργο του «Αντιγόνη», για μια παράσταση μπαλέτου στο «Κόβεν Γκάρντεν» και περιλαμβάνει τις όπερες «Μήδεια», «Ηλέκτρα» και «Λυσιστράτη» (η νέα όπερα που ετοιμάζει), και βέβαια τη μουσική του για παραστάσεις αρχαίου δράματος (τραγωδίες και κωμωδίες) από το Εθνικό Θέατρο («Φοίνισσες», «Αίας», «Τρωάδες», «Ικέτιδες», κ. ά.), από άλλους θιάσους και από το «Αμφι-Θέατρο». Η μουσική για τη φετινή παράσταση της «Μήδειας» είναι η έκτη του συνεργασία με το «Αμφι-Θέατρο» Οι προηγούμενες ήταν για τα έργα «Ευμενίδες», «Χοηφόροι», «Αγαμέμνων», «Ορέστεια» και «Προμηθέας Δεσμώτης».

Μετά το τέλος της παράστασης, καθώς ο Μ. Θεοδωράκης αναχωρούσε μαζί με τον Χ. Φλωράκη για φαγητό στου «Λεωνίδα», ρωτήσαμε τον συνθέτη για το «αίτιο» του μεγάλου δεσμού του με το αρχαίο δράμα. Και εκείνος εξομολογήθηκε: «Το τραγικό στοιχείο ταιριάζει με το χαρακτήρα μου. Με γοήτευσε, από την αρχή, περισσότερο από όποιο άλλο στοιχείο στη μουσική. Στην αρχή, στράφηκα στο αρχαίο δράμα σαν απλός εραστής των τραγικών. Αργότερα, στράφηκα σαν συνθέτης. Με την πάροδο του χρόνου, με διάφορους πειραματισμούς, ολοκληρώθηκε ο δεσμός μου με το αρχαίο δράμα. Λόγου χάρη για την "Αντιγόνη" έγραψα τρεις διαφορετικές μουσικές. Ως μπαλέτο, ως όπερα και ως παράσταση αρχαίου δράματος, όπως και για τη "Μήδεια". Η "Μήδεια" που έγραψα για την παράσταση του Ευαγγελάτου εκφράζει τα συναισθήματα, που μου προκαλεί το κείμενο, αλλά και την απόλυτη σχέση των εννοιών τραγωδία - τραγούδι».