Την ώρα που οι εργαζόμενοι της χώρας και τα άλλα κοινωνικά στρώματα βογκούν κάτω από το βάρος των συνεπειών της εφαρμοζόμενης πολιτικής και ενώ η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία εκδηλώνει την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει αταλάντευτα στην εφαρμογή του αντιλαϊκού «Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης», πληθαίνουν οι φωνές αποπροσανατολισμού των εργαζομένων. Η θέρμη, με την οποία η πλουτοκρατία δέχτηκε αρχικά την «εκσυγχρονιστική» μέθοδο για την επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τη μέθοδο, δηλαδή, της σκαιάς περιφρόνησης κάθε αιτήματος των εργαζομένων, και η κήρυξη ανοιχτού πολέμου σε κάθε ιδέα για διατήρηση - έστω - του βιοτικού τους επιπέδου γίνονται τώρα προβληματισμοί για την οικονομική ολιγαρχία. Και είναι φυσικό. Οι σημερινοί συσχετισμοί στην κοινωνία, όσο αρνητικοί κι αν εξακολουθούν να είναι σε βάρος του λαϊκού κινήματος και των εργαζομένων, δεν είναι οι ίδιοι με το 1993 και το 1996, όταν οι «εκσυγχρονιστές» φαντάζονταν πως είναι σε θέση να σαρώσουν τα πάντα.

Το καράβι της κυβέρνησης γνώρισε στον διάπλου του πολλές αναταράξεις. Γνώρισε και τις τρικυμίες της περασμένης άνοιξης. Τότε, που με αφορμή τις ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό, οι κυβερνώντες ήρθαν αντιμέτωποι με το ποτάμι της λαϊκής οργής και της πάνδημης αγανάκτησης. Ενα ποτάμι, που όχι μόνο δε σταματάει εύκολα, αλλά προκάλεσε ήδη αισθητές ρωγμές στο κυβερνητικό σκαρί. Ισως γι' αυτό το λόγο όλες τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες της παραφιλολογίας των «κοινωνικών πακέτων», των επικείμενων αυξήσεων για τα εισοδήματα κ.ο.κ. Ισως για τον ίδιο λόγο, διάφορα έντυπα θέλουν να δείξουν ότι, στα λόγια, υπάρχουν περιθώρια και μπορεί να γίνει συζήτηση για την εφαρμογή μιας «κοινωνικής πολιτικής». Μιλούν, όμως, για μια «κοινωνική πολιτική», που, όπως αποσαφηνίζουν, θα κινείται αποκλειστικά στο πλαίσιο των... αναδιαρθρώσεων, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους εργαζόμενους και την οικονομία του τόπου. Και σε κάθε περίπτωση βέβαια - σύμφωνα με τα σχετικά δημοσιεύματα - εκείνο που μπορεί να δει «μη αρνητικά» η κυβέρνηση, δεν είναι τα όποια ουσιαστικά αιτήματα που προβάλλουν οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, αλλά οι... κυβερνητικές αναλύσεις και προτάσεις της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ...

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά από μόνα τους εκφράζουν την ανησυχία της άρχουσας τάξης μπροστά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, ανησυχία για την απρόσκοπτη υλοποίηση των στρατηγικών επιλογών της με την «κοινωνική ανοχή» ή ακόμα και την «κοινωνική συναίνεση». Βέβαια, όσο κι αν προσπαθούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα, ένα είναι γεγονός. Καμιά απολύτως κοινωνική πολιτική, που να παίρνει υπόψη της τα πραγματικά συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων και να στοχεύει στην καλυτέρευση της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία, δεν μπορεί να προωθηθεί, μαζί, παράλληλα και ταυτόχρονα με την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Πολιτικές που έχουν... όραμα τον εργασιακό Μεσαίωνα, οι αντιλαϊκές ρυθμίσεις για το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, η εισοδηματική πολιτική λιτότητας, η μαζική ανεργία και η φτώχεια, οι απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις, το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων, τα «κίνητρα» τρισεκατομμυρίων στους μεγαλοεπιχειρηματίες και στα διεθνικά μονοπώλια, η υλοποίηση της «μεταρρύθμισης» στην Παιδεία, ο περιορισμός σε βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στους χώρους δουλιάς αλλά και σε όλες τις δημόσιες λαϊκές δραστηριότητες, είναι πολιτικές που δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να «συναντηθούν» και να «προχωρήσουν» στον ίδιο δρόμο με την όποια κοινωνική πολιτική. Η προώθηση κοινωνικά δίκαιων μέτρων απαιτεί ασυμβίβαστο ταξικό αγώνα, αντεπίθεση και ολοκληρωτική ρήξη με το σύνολο των εφαρμοζόμενων πολιτικών των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών στις συνθήκες της λαϊκής οικονομίας της λαϊκής εξουσίας.