Σε τροχιά γενικότερης επανεξέτασης παλιών και νέων συμμαχιών και ενδεχόμενων αλλαγών τακτικής για συμφωνίες και σχέδια που είχε καταρτίσει η απερχόμενη κυβέρνηση του Μπ. Ομπάμα, φαίνεται να τίθενται οι ΗΠΑ υπό την ηγεσία του νεοεκλεγέντος Ρεπουμπλικάνου δισεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ, που αναλαμβάνει καθήκοντα στις 20 Γενάρη.

Μετά την επίσημη και την εύκολη εκλογή του στις 19 του μήνα από το 538μελές Κολέγιο των Εκλεκτόρων, με τις ψήφους 304 εκλεκτόρων, ο δρόμος της εξουσίας για τον Τραμπ άνοιξε πλέον για τα καλά... Οι βασικές προεκλογικές θέσεις του και οι πρώτες, μετεκλογικά, δηλώσεις και ενέργειές του, προϊδεάζουν για την πορεία που διαφαίνεται πως θα ακολουθήσει, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων.

Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιλογή του να βάλει σε νευραλγικές θέσεις της κυβέρνησής του μεγαλοτραπεζίτες της «Γκόλντμαν Σακς», διευθυντές πετρελαϊκών πολυεθνικών όπως η ισχυρή «Exxon Mobil», ε.α. στρατηγούς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ την τελευταία 15ετία στη Μέση Ανατολή, δισεκατομμυριούχους επενδυτές που κερδοσκόπησαν (όπως ο ίδιος) με την αγορά ακινήτων και χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, πάμπλουτους «φιλάνθρωπους» σε πόστα που αφορούν τη χάραξη μελλοντικών πολιτικών σε κρίσιμους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, των Υπηρεσιών Πρόνοιας.

Η υπουργοποίηση τέτοιων προσώπων είναι ενδεικτική κάποιων βασικών προθέσεων ή και αποκαλυπτική της επιλογής του Ντόναλντ Τραμπ να δοκιμάσει την προώθηση μακροπρόθεσμων αλλαγών που δεν αφορούν μόνον τις σχέσεις με συμμάχους, πολέμιους, ανταγωνιστές αλλά και τις ενδοαστικές εσωτερικές ανακατατάξεις σε οικονομικό, πολιτικό επίπεδο.

Ο ίδιος, άλλωστε, «έπαιξε το χαρτί» της δήθεν ρήξης με το πολιτικό κατεστημένο, ενώ πρόκειται για προβεβλημένο κεφαλαιοκράτη. Ο Τραμπ έχει εξαγγείλει ότι θα πρωθήσει μέτρα ενίσχυσης του προστατευτισμού, προστασίας δηλαδή της εθνοκρατικής βάσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Ενισχύοντας ταυτόχρονα και συγκεκριμένους κλάδους της παραγωγής. Στόχος είναι μ' αυτή τη διαχείριση να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική οικονομία συνολικά.

Είναι, επιπλέον, ενδιαφέρουσα η επιλογή του να δεχθεί πρόσφατα τηλεφώνημα από την Πρόεδρο της Ταϊβάν Τσάι Ινγκ-γουέν, αμφισβητώντας ανοικτά την πολιτική προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων που, από τη δεκαετία του '70, διάλεξαν να υποστηρίξουν την πολιτική της «Μίας Κίνας», ώστε να σπρώξουν τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων σε μια παρθένα τότε κινέζικη αγορά με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και ελλείψεις σε βασικές υποδομές, η οικοδόμηση των οποίων λειτούργησε στη συνέχεια ως «εισιτήριο» για προσοδοφόρες μπίζνες.

Παράλληλα, Αμερικανοί πολιτικοί αναλυτές δείχνουν να «εντυπωσιάζονται» συχνά από τις φιλορωσικές θέσεις του Τραμπ κυρίως στη Συρία, προσπαθώντας να τον κατηγορήσουν πως «μειοδοτεί» σε σχέση με τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον. Στην πραγματικότητα, είναι επιλογή του νεοεκλεγέντος Προέδρου και των συμφερόντων που τον στηρίζουν μία πιθανή σύγκλιση με τη Μόσχα, καθώς στενοί σύμβουλοί του (μεταξύ των οποίων ο νεαρός Ελληνας Τζορτζ Παπαδόπουλος) έχουν υποστηρίξει την προσέγγιση με τη Ρωσία σαν κίνηση στρατηγικής έναντι της Κίνας.

Μία τέτοια αναδιάταξη συμμαχιών σε ένα ρευστό διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον αναμένεται να προκαλέσει σημαντικές αλλαγές σε συνάρτηση βεβαίως με τις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν εντός του 2017 και στην ΕΕ, όπου αναμένονται κρίσιμες εκλογές μεταξύ άλλων την άνοιξη στη Γαλλία και το φθινόπωρο στη Γερμανία... Προσδοκάται επίσης πως θα αυξήσει τις μπίζνες και τα κέρδη των πολεμικών βιομηχανιών που καταφέρνουν να βγαίνουν πάντα κερδισμένες άσχετα με το ποιος ορίζεται κάθε φορά «γεωπολιτικός αντίπαλος» της Ουάσιγκτον.

Ο Τραμπ έχει, επίσης, υποσχεθεί προεκλογικά, στα κατασκευαστικά μονοπώλια, «μποναμά» ύψους ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων για σημαντικά μελλοντικώς έργα εκσυγχρονισμού των πεπαλαιωμένων υποδομών των ΗΠΑ σε μεταφορές, Ενέργεια, δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, οδοποιία, εκπαίδευση, στέγαση.

Στο πλαίσιο της ενίσχυσης του προστατευτισμού, έχει διαβεβαιώσει πως δεν θα διστάσει να προωθήσει τα σχέδια επαναδιαπραγμάτευσης εμπορικών συμφωνιών των ΗΠΑ με γειτονικές ή συμμαχικές χώρες. Ξεκαθαρίζοντας, για παράδειγμα, ήδη την αποχώρηση της χώρας από τη «Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου στον Ειρηνικό» (ΤΤΡ), ενώ αβέβαιη είναι και η πορεία διαπραγματεύσεων με την ΕΕ στη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP).

Αυτό το επιχειρεί μασκαρεύοντας τα μονοπωλιακά συμφέροντα που ο ίδιος εκπροσωπεί σαν «ρήξη» με τους επαγγελματίες πολιτικούς και το κατεστημένο στην Ουάσιγκτον, κατηγορώντας τους ότι δεν έχουν αίσθηση των προβλημάτων των «απλών Αμερικανών». Ετσι, ενώ διατυμπανίζει πως θα πασχίσει για να φέρει στους Αμερικανούς «δουλειές» στην πραγματικότητα δουλεύει για την πλουτοκρατία που τον στήριξε προεκλογικά.

Δείχνοντας αποφασισμένος πως ήρθε στην ενεργό πολιτική σκηνή για να «μείνει», ο Τραμπ έσπευσε να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα μέσα στις πρώτες βδομάδες από την εκλογή του: α) Να ανακοινώσει συμφωνίες με τουλάχιστον δύο αμερικανικές πολυεθνικές («Ford», «Carrier»), για να φανεί πως τάχα τις ανάγκασε να μην κλείσουν εργοστάσια με κόστος και άλλες χιλιάδες θέσεις εργασίας Αμερικανών εργατών. β) Ξεκίνησε επινίκια περιοδεία σε κρίσιμες πολιτείες - κλειδιά των ΗΠΑ που βοήθησαν την εκλογή του, προκειμένου να δείξει πως «δεν τους ξέχασε» μετά τη νίκη.

Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη χρονιά προμηνύεται έτος συνέχισης διεθνών και περιφερειακών αλλαγών και αναμοχλεύσεων σε άξονες συμμαχιών και συγκρούσεων, με τους λαούς, βεβαίως, να βγαίνουν χαμένοι, ανεξάρτητα με το ποιος είναι το νέο αφεντικό στο Λευκό Οίκο.