Αντιγράφουμε, χωρίς δικούς μας σχολιασμούς, απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (ανταποκριτής στη Μόσχα την περίοδο 1989 - 1999) στην εφημερίδα «Επενδυτής» του Σαββατοκύριακου, με τίτλο «Δέκα χρόνια κομμάτια» και με αφορμή τα δέκα χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Γράφει λοιπόν για τα όσα επακολούθησαν: «Δεν έχω ασφαλώς το ταλέντο του Ντίκενς ή του Ζολά, και θα το χρειαζόμουν για να μην αδικήσω τον πόνο που ένιωσαν εκατομμύρια άνθρωποι, τις ζωές που καταστράφηκαν, την αξιοπρέπεια που ποδοπατήθηκε, να σας κάνω να νιώσετε το πώς ένιωσα εγώ όταν με φιλούσε με λυγμούς μια γριούλα συνταξιούχος, γιατί της πλήρωσα μισό κιλό φασόλια που δεν είχε να αγοράσει. Την έκπληξή μου όταν αυτός ο φίλος, διεθνούς φήμης ωκεανογράφος, μου αποκάλυψε ότι παίρνει περισσότερα χρήματα από τη δεύτερη δουλιά του - να πετάει τα σκουπίδια ενός νοσοκομείου το βράδυ. 'Η το δράμα του συνταξιούχου που πεθαίνει γιατί δε βρίσκει ένα φάρμακο τόσο κοινό όπως η ινσουλίνη. Τα πολλά λόγια είναι άλλωστε φτώχεια».