Τετάρτη 23 Νοέμβρη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ
Προχωρούν συνεννοήσεις και μεθοδεύσεις σε κοινό αντεργατικό έδαφος

Με διαρροές περί «χασμάτων» και «διαφορών» στη διαπραγμάτευση επιχειρεί να «κουκουλώσει» η κυβέρνηση το χαρακτήρα των προωθούμενων αντιλαϊκών μέτρων

Τρόπους να «χρυσώσει το χάπι» των νέων αντεργατικών ανατροπών που προωθεί στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης», όπως και να «θολώσει» το πραγματικό τους ταξικό περιεχόμενο υπέρ του κεφαλαίου, ψάχνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, καθώς οι συνεννοήσεις της με τους «εταίρους» μπαίνουν στα βαθιά, πάνω σε συγκεκριμένα κείμενα πλέον, τα οποία προεξοφλούν νέα επώδυνα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα από επιμέρους διατυπώσεις και διαφωνίες για τους ρυθμούς κλιμάκωσης των επόμενων γύρων της αντεργατικής επίθεσης, προκειμένου αυτή να μπορεί να προχωρά απρόσκοπτα.

Σε αυτό το πλαίσιο, υψηλόβαθμες πηγές του υπουργείου Εργασίας, κάνοντας χτες μια επισκόπηση της πορείας των συζητήσεων με το κουαρτέτο, έκαναν λόγο για «τεράστιο χάσμα» με το ΔΝΤ και «μικρότερες διαφορές» με τους «θεσμούς» της ΕΕ. Οπως επιβεβαιώνεται, βέβαια, τόσο από το περιβόητο πόρισμα των «εμπειρογνωμόνων», που παρουσιάζει ως «όπλο» της στη διαπραγμάτευση η κυβέρνηση, όσο και από τις διατυπωμένες θέσεις του εγχώριου κεφαλαίου και του κουαρτέτου, το πραγματικό «τεράστιο χάσμα» βρίσκεται ανάμεσα στο πραγματικό περιεχόμενο των παζαριών και στην «εικόνα» που επιχειρεί να δώσει προς το λαό η κυβέρνηση, ότι δήθεν μάχεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, κοινή βάση των «πορισμάτων» και των «υπομνημάτων» όλων των πλευρών είναι η στήριξη της ανάκαμψης των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, γεγονός που προδιαγράφει τη μονιμοποίηση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας, καθώς και την προσθήκη νέων βάρβαρων μέτρων για την επίτευξη αυτού του αντιλαϊκού στόχου.

Γι' αυτό, εξάλλου, πέρα από τα non paper περί «χασμάτων», η κυβέρνηση φροντίζει να διαβεβαιώνει διαρκώς το κεφάλαιο ότι είναι εφικτός ο στόχος της «έγκαιρης» ολοκλήρωσης της δεύτερης «αξιολόγησης» και όλων των αντιλαϊκών μέτρων που αυτή περιλαμβάνει.

Οι υπαρκτές διαφορές μεταξύ των πλευρών που συμμετέχουν στα αντιλαϊκά παζάρια της διαπραγμάτευσης δεν αφορούν την εξυπηρέτηση των εργατικών συμφερόντων, απέναντι στα οποία στέκονται ως ένα ενιαίο μπλοκ, αλλά την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, με την εξέλιξη των οποίων συνδέονται ζητήματα που καίνε το εγχώριο κεφάλαιο, όπως η διαχείριση του ελληνικού κρατικού χρέους, η «χαλάρωση» των δημοσιονομικών στόχων μετά το 2018 προκειμένου να εξοικονομηθούν πόροι για την παραπέρα στήριξή του από το κράτος κ.ο.κ.

Προς πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας»

Ετσι, μετά από τόσες βδομάδες συζητήσεων και συναντήσεων για τα Εργασιακά, επιβεβαιώνεται ότι στην «πρώτη γραμμή» βρίσκονται η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η μεγαλύτερη επέκταση της «ευελιξίας», αντί της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων που διαφήμιζε η κυβέρνηση. Τα περί «επαναφοράς της κανονικότητας στην αγορά εργασίας» επιβεβαιώθηκε ότι αποσκοπούσαν στο «κουκούλωμα» της προώθησης μέτρων που «νομιμοποιούν» και μονιμοποιούν την εργασιακή ζούγκλα, διαμορφώνοντας θεσμικό πλαίσιο για την κατοχύρωσή της και μετά τη λήξη του τρέχοντος μνημονίου, ενώ μαγειρεύονται και νέα αντεργατικά μέτρα, μεταξύ άλλων στα ζητήματα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με πληροφορίες, στο προσχέδιο του κειμένου πάνω στο οποίο συζητούν κυβέρνηση και κουαρτέτο, σε ό,τι αφορά τις ομαδικές απολύσεις τίθεται η απόλυτη εφαρμογή της σχετικής οδηγίας της ΕΕ, που προβλέπει το διπλασιασμό του ποσοστού των απολύσεων από το 5% στο 10%, αλλά και η κατάργηση της διοικητικής έγκρισης για τις ομαδικές απολύσεις πέραν των θεσμοθετημένων ορίων. Καταρρέει ο μύθος της κυβέρνησης περί «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών», αφού η εφαρμογή αυτών ακριβώς των ευρωπαϊκών πρακτικών υπαγορεύει την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.

Επιπλέον, και η φερόμενη ως «αντιπρόταση» της κυβέρνησης, στο όνομα της αποτροπής ομαδικών απολύσεων, για κρατική επιδότηση στη μεγαλύτερη επέκταση της ευελιξίας (με αύξηση της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας) από επιχειρήσεις που επικαλούνται «οικονομική δυσχέρεια», αποτελεί στην πραγματικότητα μία ακόμα βόμβα στα εργατικά δικαιώματα, λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια στο μεγάλο κεφάλαιο να χρησιμοποιεί «ευέλικτα» τους εργαζόμενους, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του. Και σε αυτήν την περίπτωση, πρόκειται για ένα... εξελιγμένο μοντέλο του περιβόητου «κοινωνικού σχεδίου», το οποίο προβλέπεται και από την οδηγία της ΕΕ για τις μαζικές απολύσεις.

Στο τραπέζι έχει τεθεί και το ζήτημα της ανταπεργίας (lock -out) από τους εργοδότες, η οποία τους εξοπλίζει με επιπλέον όπλα στις περιπτώσεις απεργιακών κινητοποιήσεων. Εξετάζεται επίσης η διεύρυνση του «χρόνου προειδοποίησης» για την προκήρυξη της απεργίας από τα συνδικάτα. Μέσα σε αυτήν τη «λογική» παρεμπόδισης της συνδικαλιστικής δράσης εντάσσεται και η αξίωση για περιορισμό της προστασίας συνδικαλιστών, διευρύνοντας τους λόγους που μπορεί να επικαλεστεί κάποια επιχείρηση για να απολύσει συνδικαλιστή.

Αλλαγές προς το χειρότερο «ψήνονται» και στο ζήτημα της μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία (ΟΜΕΔ) από τα σωματεία, παρά τη σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας το 2014 και παρότι βέβαια και με το σημερινό πλαίσιο οι περισσότερες αποφάσεις εξυπηρετούν τις επιχειρήσεις και είναι σε βάρος των εργαζομένων...

Νέο «τσεκούρι» και στην Πρόνοια

Στο προσχέδιο περιλαμβάνονται και οι πολιτικές... «εξορθολογισμού» των προνοιακών επιδομάτων, σύμφωνα με όσα έχουν υπογραφτεί από την κυβέρνηση στο 3ο μνημόνιο, προβλέποντας περικοπές στην Πρόνοια ύψους 0,5% του ΑΕΠ.

Σε αυτήν τη βάση εξετάζονται η παραπέρα περικοπή επιδομάτων, με τη δικαιολογία της επικάλυψης, η κατάργηση ή ο «επανασχεδιασμός» άλλων που χαρακτηρίζονται «μη στοχευμένα», ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται οικογενειακά επιδόματα, το επίδομα θέρμανσης. Ολα τα παραπάνω, μάλιστα, προωθούνται με πρόσχημα την εξασφάλιση πόρων για το «Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης», στο πλαίσιο της πολιτικής που τσακίζει τους φτωχούς στο όνομα της παροχής ορισμένων ψίχουλων στους ακόμα φτωχότερους...

Στα ίδια πλαίσια επιδιώκεται και η υπονόμευση των επιδομάτων αναπηρίας, ενώ μεθοδεύεται και η κατάργηση όσων ελάχιστων «φοροαπαλλαγών» έχουν απομείνει για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ