Το ΚΚΕ έχει δεχτεί αστικά και οπορτουνιστικά πυρά, γιατί κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, αλλά και μετά την αντεπαναστατική ανατροπή της που ολοκληρώθηκε το 1991, υπερασπίστηκε την ουσία της: Το γεγονός ότι αποτέλεσε το πρώτο εγχείρημα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, σκληρής πάλης για την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, που αποτελεί φυτώριο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Εγχείρημα αδυσώπητης αντιπαράθεσης με τον ακόμα κυρίαρχο σε παγκόσμιο επίπεδο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, κυριαρχία που ήταν σε ισχύ και μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά τις απώλειες που είχε.

Για την ταξική προσήλωσή του στην ιστορική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, το ΚΚΕ δέχτηκε ακόμα και την πιο χυδαία ιδεολογική επίθεση - με γκαιμπελίστικους χαρακτηρισμούς όπως «κόμμα προδοτικό και ξενοκίνητο» - αλλά και διώξεις και εκτελέσεις στελεχών του, με τη συκοφαντία για εμπλοκή σε «κατασκοπεία» υπέρ ξένων δυνάμεων (...).

Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής - πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των ΚΚ, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική - λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να έχει προηγηθεί, δηλαδή να κατακτάται σε μη επαναστατικές συνθήκες. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι: Να μην αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, σε συνθήκες ανόδου ή υποχώρησης, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος, στο όνομα της επιδείνωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανοιχτής τρομοκρατίας προς το ΚΚ και το εργατικό κίνημα από ναζιστικές - φασιστικές οργανώσεις, προβοκάτσιας, έντασης της κρατικής βίας κ.λπ.

Η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος σε γραμμή χειραφέτησης από το σοσιαλδημοκρατικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό προϋποθέτει αναπτυγμένη ιδεολογική - πολιτική πάλη και σταθερή αντιμετώπιση του οπορτουνισμού σε όλες τις συνθήκες της ταξικής πάλης. Η υπεροχή της σοσιαλδημοκρατίας στα συνδικάτα υπήρξε παράγοντας που δυσκόλεψε το κομμουνιστικό κίνημα στην προσπάθειά του να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης με την επαναστατική γραμμή πάλης, οδήγησε σε άμβλυνση της πάλης με τον οπορτουνισμό.

Αυτόν το σκόπελο δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν ακόμα και κόμματα με ορισμένη μορφή μαχητικής οργανωτικής ετοιμότητας, στο βαθμό που αυτή δεν πάταγε γερά στην οργάνωση στα εργοστάσια και δεν ήταν ξεκάθαρη η απόρριψη συμμετοχής ή στήριξης σοσιαλδημοκρατικής ή άλλης αστικής κυβέρνησης. Αυτό δείχνει η Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, στις συνθήκες της επαναστατικής ανόδου που διαμορφώθηκαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Πρόκειται για ιστορικά διδάγματα που αφορούν σήμερα τα ΚΚ, ανεξαρτήτως χώρας, περιοχής, ηπείρου. Το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουν αποτυπωθεί στη γραμμή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, σημαδεύει ανασταλτικά την αποτελεσματικότητά του συνολικά και σε κάθε χώρα.

Το ΚΚΕ σταθερά προσηλωμένο στην αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, στην αναγκαιότητα της ιδεολογικής - προγραμματικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, διακηρύσσει την ανάγκη ενιαίας στρατηγικής απέναντι στον καπιταλισμό, ανεξάρτητα από τις συμμαχίες των κρατών του, τις μορφές διακυβέρνησης. Η ιδεολογική - στρατηγική ενότητα δεν μπορεί να σφυρηλατείται χωρίς οργανωτική έκφραση και ρήξη με τον οπορτουνισμό σε όλα τα επίπεδα, και στο οργανωτικό.

-- Η στάση απέναντι στην ΕΕ και σε κάθε σχήμα οικονομικής ή στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

-- Η στάση απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

-- Η στάση απέναντι σε κάθε μορφή αστικής διακυβέρνησης.

Και τα τρία αυτά ζητήματα βρίσκονται στο επίκεντρο του ιδεολογικού - πολιτικού αγώνα του ΚΚΕ, σχετίζονται με την πάλη με τον οπορτουνισμό στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, παγκόσμια.

Τα 95 χρόνια Ιστορίας του ΚΚΕ προσφέρονται για ν' αντληθεί θετική και αρνητική πείρα:

-- Το ΚΚΕ έχει σημαντική προσφορά στην έγκαιρη μελέτη του εγχειρήματος διαμόρφωσης της ΕΟΚ και εξέλιξής της σε ΕΕ. Παρά τις κάποιες αντιφάσεις και λάθη στις αναλύσεις του πριν το 1991, με εργατικό κριτήριο και επιστημονικότητα αποκάλυψε το χαρακτήρα της ΕΟΚ - ΕΕ ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου. Αντιτάχθηκε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, στην ΟΝΕ. Αποκάλυψε τους μύθους για σύγκλιση του εργατικού εισοδήματος προς τα πάνω, κατοχύρωση εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κ.ά.

Διέβλεψε τη συνύπαρξη αντιφατικών τάσεων στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αφενός συνοχής λόγω της ανάγκης του κεφαλαίου στην Ευρώπη να ενισχύσει τη θέση του στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, αφετέρου απόσχισης λόγω των αντιθέσεων μεταξύ διαφορετικών αστικών κρατών, λόγω ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ανέδειξε ότι απέναντι στη στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης στην Ελλάδα για ένταξη ή ενδεχόμενη επιλεγμένη ή αναγκαστική αποχώρηση, μία μόνο φιλεργατική - φιλολαϊκή πολιτική υπάρχει, η αποδέσμευση με εργατική εξουσία.

-- Απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε μια περίπλοκη κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, από την άποψη των εγχώριων και των εξωτερικών αντιθέσεων, η στάση του ΚΚΕ εκφράζεται με τη σαφή θέση: Το Κόμμα να ηγηθεί ώστε η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος να διαχωριστεί από την όποια στάση της ελληνικής αστικής τάξης ή και τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ιμπεριαλιστική ειρήνη.

Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

-- Το ΚΚΕ, μέσα από τη σχεδόν ενός αιώνα Ιστορία του, συνειδητοποίησε και ανέδειξε την ανάγκη σταθερού ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, βέβαια και της ναζιστικής - φασιστικής.

Ταυτόχρονα, έγινε πιο έμπειρο και ικανό να αποκαλύπτει ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της δε συμβιβάζονται ούτε με την αστική δημοκρατία, που οι ίδιοι καθιέρωσαν με την περιορισμένη αστική νομιμότητα. Οταν το κρίνουν αναγκαίο, προχωρούν σε στρατιωτικά και πολιτικά πραξικοπήματα, σε αναστολή των δικών τους νόμων, προκειμένου να ενταθεί η κρατική και οποιαδήποτε άλλης μορφής βία και καταστολή, περιστολή των όποιων πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Το ΚΚΕ διακηρύσσει την ανάγκη να μην αποσπάται η πάλη κατά του φασισμού, για την υπεράσπιση εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών κατακτήσεων, από την πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, να μη διολισθαίνει σε συμμαχία με αστικές δυνάμεις. Διακηρύσσει την ανάγκη αταλάντευτης προσήλωσής του στο στόχο της εργατικής εξουσίας, να μην αλλάζει ράγες και περιεχόμενο ο στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας ως κοινωνικής συμμαχίας με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση πάλης, ως εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι στην αστική εξουσία. Που θωρακίζει το λαό από κάθε μορφή επίθεσης, δίνει προοπτική στην εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η ασταθής και αναιμική ανάκαμψη στην ΕΕ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, κάνουν όλο και πιο επίκαιρη την ανάγκη θωράκισης του εργατικού - λαϊκού κινήματος απέναντι στη ναζιστική - φασιστική εγκληματική τρομοκρατία, αλλά και απέναντι στη ρεφορμιστική, οπορτουνιστική ενσωμάτωση, που ακυρώνει τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής της κατάστασης (...).