Ξένοι στην πατρίδα, ξένοι και έξω απ' αυτήν, λέει η Ράκιο, απ' την Αφρική. Το σταυροδρόμι των μεταναστών. Οι δρόμοι της «ψυχής»! Με τα πόδια, με φορτηγό, με πλοίο, ακόμη και κολυμπώντας, χιλιάδες καραβάνια της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, κρυμμένοι, στοιβαγμένοι στ' αμπάρια των πλοίων, των σύγχρονων δουλεμπόρων. Οι περισσότεροι είναι Κούρδοι, άλλοι Ιρανοί, Αφρικανοί, Πακιστανοί, Σενεγαλέζοι, σαν φαντάσματα, με κόκκινα τα μάτια απ' την αγωνία, περπατάνε μερόνυχτα στις βουνοκορφές, περνούν θάλασσες, για να περάσουν τα σύνορα. Ανθρωποι, σαν «αγρίμια», απ' την εκμετάλλευση και τον τρόμο. Το κόστος κατά άτομο 3.000 δολάρια... Αλλοι, επειδή δεν έχουν ούτε ένα σεντς, γίνονται οι ίδιοι λαθρέμποροι - συνεργάτες μέχρι να συμπληρωθεί το ποσόν. Κόλαση! Τα πλοία μόλις και μετά βίας επιπλέουν. Το ονόματα των καραβανιών «άγνωστα», δίχως σημαίες, αλλά με πρόσωπα της εκμετάλλευσης γνωστά. Οι κρίκοι της αλυσίδας, με την εικόνα του θανάτου λέει ο Νάντσο, απ' τη Σενεγάλη^. μεταφέρει τις εμπειρίες της παιδικής εκμετάλλευσης στο πετσί του - και στο κόκαλό του το μεδούλι χρόνια τώρα. Είναι 17 χρονών και δουλεύει για ένα πιάτο φαΐ απ' τα πέντε του. Οι εικόνες πληθαίνουν στον «πολιτισμένο κόσμο».

Μονάχα οι βόμβες του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία «έφτιαξαν» μέσα σε δυο μήνες, 800 χιλιάδες τέτοιες εικόνες - προσφύγων. Μετανάστες - πρόσφυγες, είναι τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της καπιταλιστικής, διευρυνόμενης προϊστορικής βαρβαρότητας. Παλαιότερα, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές - και η προτεσταντική (Αμερικανική Εκκλησία) δε θεωρούσε σαν ανθρώπινα πλάσματα, τους Ινδιάνους και τους μαύρους! Με την ευλογία τους, οι Μπόερς (αποικιοκράτες Ολλανδοί), άλλοτε οι Κονκισταντόρ (Ισπανοί κατακτητές), μπορούσαν να εξοντώνουν τους υπηρέτες και να χρησιμοποιούν τις νεκροκεφαλές, στα πολυτελή γραφεία καπιταλιστών (18ος αιώνας). Να ρημάζουν το άνθος της Αφρικής, για να καλύπτουν το «κενό» που άφηναν οι μαζικές γενοκτονίες των Ιντιας. Ο ρατσισμός και η ρατσιστική ιδεολογία. Οι σύγχρονοι σκλάβοι του «Σπάρτακου» είναι απαραίτητοι για τον καπιταλισμό!! Ενας ολόκληρος κόσμος, στη μέγκενη της εκμετάλλευσης - της «ανθρωπιστικής» πολιτικής οι λαθρομετανάστες της απόγνωσης - στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, παίζονται στα ζάρια, όπως παλιά στη νήσο Ελις της Αμερικής: Το άγαλμα της Ελευθερίας - κλαίει!

Η αλληλεγγύη μας είναι το όπλο, στην αντιδραστική προπαγάνδα του ρατσισμού. Οι σοβινιστικές και εθνικιστικές απόψεις, που παράγονται απ' την πολιτική του κεφαλαίου και του εκμεταλλευτικού συστήματος, δίνουν τη δυνατότητα «διαχωρισμού» των εργαζομένων σε ξένους και Ελληνες, σε εν δυνάμει «κακοποιούς» και σε εκ φύσεως «καλούς», διασπούν το εργατικό κίνημα, το καθιστούν ευάλωτο, όχι μόνον ιδεολογικά, αλλά και από την άποψη μεσοπρόθεσμων, αλλά και μακροπρόθεσμων συμφερόντων του. Οι μετανάστες - πρόσφυγες είναι κομμάτι της εργατικής τάξης. Εχουν περάσει απ' τα κρυφά μονοπάτια της ιστορίας, καταδιωκόμενοι, σαν τους «σκλάβους» του Σπάρτακου, τους «πεινώντες και διψώντες» των θρησκειών, τους «ξεβράκωτους» της Γαλλικής Επανάστασης, τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» του Ντοστογιέφσκι, τους «προλετάριους» των Μαρξ - Ενγκελς, τους «κολασμένους» της Τρίτης Διεθνούς. Ζητούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους: «Της σκλαβιάς το δίδαγμα: Ποτέ δεν ήταν η σκλαβιά μέσο απελευθέρωσης» (Γιάννης Πανούσης).