Eurokinissi

Νέα σενάρια για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες το φθινόπωρο κυκλοφορούν απ' το Σαββατοκύριακο. Παρότι επισήμως τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για εξάντληση της τετραετίας, ανεπίσημα όλοι συντηρούν την εκλογολογία επικαλούμενοι μια σειρά από παράγοντες όπως η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση», η πορεία των εσόδων, η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας όπου χαρακτηρίζουν «βαρόμετρο» τη ΔΕΘ κ.ά. «Λυπούμαστε που θα τους στεναχωρήσουμε, αλλά εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2019», δήλωσε πάντως ο υφυπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Γ. Μπαλάφας, στο ΑΠΕ.

Πάντως, ο Αλ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα συμμετάσχει στη Σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στις 25 Αυγούστου, ενώ προετοιμάζει και την άτυπη σύνοδο των εφτά ηγετών των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου στις 9 Σεπτέμβρη στην Αθήνα (Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Κύπρος). Ζητούμενο ο συντονισμός της δράσης τους σε επίπεδο ΕΕ για την ικανοποίηση της αξίωσης των αστικών τους τάξεων για μεγαλύτερη ακόμα κρατική στήριξη στην ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, κάτι που προϋποθέτει διευθέτηση χρεών, χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων κ.λπ.

Σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης υποστηρίζει, δίνοντας το στίγμα πρωτοβουλιών όπως η παραπάνω: «...κακώς δεν έγινε εξ αρχής η ρύθμιση του χρέους και το δεύτερο ότι η χώρα επιβαρύνθηκε με δυσανάλογη λιτότητα και ύφεση. Τα δύο αυτά εγκληματικά "λάθη", τα οποία είναι εγκληματικά ακριβώς γιατί, ενώ εντοπίστηκαν, δεν διορθώθηκαν, είχαν ως αποτέλεσμα να καταδικαστεί η χώρα μας σε μία επώδυνη παγίδα χρέους, σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης, με τα γνωστά δραματικά επακόλουθα... βεβαίως και το χρέος δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της χώρας, αλλά έχει καταστεί σαφές ότι η μη αντιμετώπισή του λειτουργεί ως σημαντικό εμπόδιο για την προσέλκυση μακροχρόνιων επενδύσεων, ενώ η εξυπηρέτησή του απαιτεί επ' αόριστον ανέφικτα πρωτογενή πλεονάσματα. Η υποβάθμιση, λοιπόν, του προβλήματος του χρέους, απ' όπου και αν προέρχεται, είναι προσχηματική...».

Ο Γ. Δραγασάκης απευθύνει προσκλητήριο στους ξένους επενδυτές, δηλώνοντας «κατηγορηματικά ότι οι ξένοι επενδυτές είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι», προσθέτει ωστόσο παρεμβαίνοντας στις εξελίξεις στον τραπεζικό κλάδο - παρέμβαση πασπαλισμένη με μπόλικες κορόνες κατά της διαπλοκής - ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι και οι επενδυτές είναι έξω ή πάνω από κανόνες. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, μειοψηφούντες μέτοχοι να θέλουν να ελέγχουν ολόκληρες τράπεζες και μάλιστα με πρακτικές που δημιουργούν ερωτηματικά».

Με τη σειρά του, σερβίρει την αυταπάτη της ανάκαμψης, σαν τάχα επωφελή για το λαό εξέλιξη, υποστηρίζοντας ότι «είμαστε ακόμα μέσα στην παγίδα του χρέους και της κρίσης, αλλά δημιουργούνται, επιτέλους, για πρώτη φορά, οι προϋποθέσεις για να βγούμε από αυτήν. Ηδη, η οικονομία κινείται από μια φάση σχετικής σταθεροποίησης προς μια φάση ανάκαμψης με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Σε όλον τον κόσμο οι οικονομίες που ανακάμπτουν είναι αυτές που δημιουργούν απασχόληση, αυξάνουν τις επενδύσεις και βελτιώνουν το διαθέσιμο εισόδημα. Από αυτούς τους παράγοντες θα κριθεί και στη χώρα μας η ταχύτητα και ο ρυθμός ανάκαμψη της οικονομίας».

Για το σκοπό αυτό, ο Γ. Δραγασάκης «ανεμίζει» μερικά δισεκατομμύρια, λέγοντας ότι «σχετικά με τις δημόσιες επενδύσεις, τα περισσότερα από τα 6,2 δισ. ευρώ που προβλέπονται για το 2016 δεν έχουν απορροφηθεί ακόμα, και έτσι αναμένεται να πέσουν στην οικονομία τους επόμενους μήνες με πολλαπλασιαστικά οφέλη. Δεδομένου, όμως, ότι οι δημόσιοι πόροι είναι πεπερασμένοι, η νέα μεγάλη προτεραιότητα για την κυβέρνηση είναι η ανάκαμψη των ιδιωτικών επενδύσεων. Η ενεργοποίηση του νέου αναπτυξιακού νόμου, η αποσαφήνιση του νέου παραγωγικού υποδείγματος και της νέας παραγωγικής ταυτότητας της χώρας, καθώς και η θεσμοθέτηση των νέων χρηματοδοτικών αναπτυξιακών εργαλείων αναμένεται να δώσουν ισχυρή ώθηση στις ιδιωτικές επενδύσεις».

Την ώρα που το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πολιτικής τους δεν μπορεί να κρυφτεί, ο Γ. Δραγασάκης ισχυρίζεται ότι το στοιχείο που τους διαφοροποιεί απ' την προηγούμενη κυβέρνηση είναι «η σχέση οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας». Κατηγορεί τον Κ. Μητσοτάκη ότι «υποστηρίζει το νεοφιλελεύθερο μύθο ότι πρώτα πρέπει να δημιουργήσουμε νέο πλούτο και μετά να ασχοληθούμε με την κοινωνική προστασία, τη φτώχεια, τις ανισότητες και την αναδιανομή», για να υποστηρίζει ότι «οι δύο αυτές διαδικασίες είναι αλληλένδετες»!!! Σαν κοινωνική προστασία πλασάρει τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, κομπάζοντας ότι «αυτή η νέα αντίληψη επέτρεψε στη σημερινή κυβέρνηση να εφαρμόσει προγράμματα στήριξης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων»...

Οι κομπασμοί δεν σταματούν εδώ καθώς προσθέτει ότι «σήμερα συντελείται αθόρυβα ένας βαθύς μετασχηματισμός. Τα αιτήματα ατόμων ή ομάδων δεν αγνοούνται, αλλά αξιοποιούνται ως ερεθίσματα ή ως αφορμές για να θεσμοθετηθούν καθολικές λύσεις...»!