Τρίτη 31 Μάη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 17
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Οπλισμένοι με ελπίδα, αναζητούν τα βασικά για να ζήσουν...

Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει το οδοιπορικό σε κέντρα φιλοξενίας και κράτησης

Οπου και όπως μπορούν, προσπαθούν να επιβιώσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο Ελληνικό
Οπου και όπως μπορούν, προσπαθούν να επιβιώσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στο Ελληνικό
Από τα Δυτικά, στα Νότια. Από το Σχιστό, στο Ελληνικό. Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει και σήμερα το οδοιπορικό του στα Κέντρα και τις δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, προκειμένου να διαπιστώσει τις συνθήκες που υπάρχουν σε αυτούς τους χώρους και αναγκάζονται να ζουν ακόμα και σήμερα οι πρόσφυγες και μετανάστες, στο μεγάλο τους ταξίδι από τις χώρες τους προς την Ευρώπη.

Την ώρα που Αθηναίοι, μόνοι τους ή με τις οικογένειές τους, περνούσαν από την παραλιακή λεωφόρο για να ξεφύγουν λίγη ώρα από την καθημερινότητα της βδομάδας, εκατοντάδες πρόσφυγες - λίγα μέτρα παραπέρα - ζούσαν τη δική τους καθημερινότητα. Στο παλιό αεροδρόμιο, στο γήπεδο του «χόκει» και στο αντίστοιχο του «μπέιζμπολ», η ζωή έχει τους δικούς της ρυθμούς. Καθαριότητα για τους μεγάλους - με τεράστιες ελλείψεις - και παιχνίδι για τους μικρότερους. Αλλωστε, πρόκειται για χώρους που δεν ήταν έτοιμοι να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες και να τους προσφέρουν τα απαραίτητα για διαβίωση εν έτη 2016. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούν να ελπίζουν για κάτι καλύτερο και πως η παραμονή τους εδώ, στην Ελλάδα, είναι απλά μία στάση στη διαδρομή τους.

Οι συνθήκες πολύ δύσκολες... Τώρα που η θερμοκρασία ανεβαίνει, κάθε σκιά αποτελεί και όαση. Και όπου δεν υπάρχει, πρέπει να βρεθεί λύση. Ετσι, πολλά καθίσματα από τις κερκίδες του γηπέδου «χόκει» έχουν ...σκεπαστεί με καλύμματα, ώστε να μπορούν να καθίσουν στον καθαρό αέρα. Κι αυτό καθώς στους εσωτερικούς χώρους των ήδη εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων, ο αερισμός είναι ελάχιστος. Ιδια κατάσταση και στους εξωτερικούς χώρους του πρώην αεροδρομίου. Ακόμα και οι στάσεις των λεωφορείων λειτουργούν σαν μια προστασία από τον καυτό ήλιο.

Το ταξίδι για το «καλύτερο αύριο»

Μετανάστες και πρόσφυγες μόλις κατάλαβαν πως ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε εκεί, ήρθαν να μιλήσουν. Να πουν τι αντιμετωπίζουν, τι πέρασαν μέχρι (αλλά και) εδώ, τι εκβιασμούς δέχονται καθημερινά αλλά και σε τι ελπίζουν.

«Συνολικά 12 μέρες από Αφγανιστάν μέχρι Ελλάδα και το μεγαλύτερο κομμάτι του με τα πόδια», μας είπε μία πρόσφυγας και συνέχισε. «Εδωσα 2.000 ευρώ γι' αυτό το ταξίδι. Χρήματα που μάζεψα πουλώντας τα πάντα. Και μαθαίνω πως συγγενείς μου κατάφεραν με δουλεμπόρους να φτάσουν μέχρι την Αυστρία, πριν από 20 μέρες. Αν μπορέσω, θα το κάνω κι εγώ. Οσο κι αν μας λένε πως είναι κλειστά τα σύνορα».

Μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, γίνεται ξεκάθαρο πως υπάρχει ο φόβος για επιστροφή στην Τουρκία. «Ηρθαν πρόσφατα κάποιοι Αγγλοι και μας είπαν πως πρέπει να φύγουμε σύντομα από τη χώρα, γιατί θα μας απελάσουν στην Τουρκία», σημείωναν και φαινόταν πως μόνο στο άκουσμα της λέξης «Τουρκία», το βλέμμα άλλαζε. «Θέλουμε να πάμε στους συγγενείς μας που βρίσκονται στην Ευρώπη. Για εκεί ξεκινήσαμε και εκεί θέλουμε να φτάσουμε. Να μείνουμε εδώ για ποιο λόγο;» είπε ένας πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. «Ζεστό νερό δεν υπάρχει για μπάνιο, ενώ αρκετές ντουζιέρες είναι σπασμένες. Και σίγουρα δεν φτάνουν για όλους» σημειώνει και μία συμπατριώτισσα του συμπληρώνει: «Πάμε στους γιατρούς και δεν υπάρχει μεταφραστής. Πολλές φορές περιμένουμε να περάσει κάποιος απ' έξω, που μπορεί να συνεννοηθεί στα Αγγλικά μαζί τους, προκειμένου να καταλάβουν πού πονάμε και τι έχουμε. Αλλες φορές δεν θέλουμε να εξεταστούμε, γιατί δεν υπάρχει γυναίκα γιατρός» τονίζει. Αλλά και η νύχτα για πολλές από αυτές είναι επικίνδυνη. «Υπάρχουν τρόποι να μπεις μέσα στο χώρο αν αργήσεις το βράδυ, αν περάσεις το "όριο" των 9, όπου μετά απαγορεύεται η είσοδος. Αλλά παραμονεύουν κάποιοι που μας κλέβουν. Χαρτιά, λεφτά, κινητά. Ετσι, αν κάποιες γυναίκες γυρίσουν στις 10, προτιμούν να μείνουν μπροστά στην είσοδο μέχρι το ξημέρωμα, παρά να δοκιμάσουν να μπουν από αλλού».

Θυμάται το ταξίδι της μέχρι τη χώρα μας. «Ημασταν 90 άτομα μέσα στη βάρκα. Λίγο πριν φτάσουμε στην Ελλάδα, η βάρκα βυθίστηκε. Κολύμπι δεν ήξερα, θάλασσα δεν είχα δει με τα μάτια μου ποτέ. Φοβήθηκα ότι θα πνιγώ». Παρά το ότι η πρώτη της επαφή με τη θάλασσα ήταν τόσο τρομακτική, λέει: «Τώρα, πολλές φορές κάθομαι και κοιτάω το μπλε της θάλασσας. Και είναι το μοναδικό πράγμα που με ηρεμεί!».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ