Συνήθως οι ταινίες μη μυθοπλασίας του Μουρ καταλήγουν με νότα αισιοδοξίας ότι η Αμερική πράγματι μπορεί να γίνει ξανά μεγάλη και τρανή, όπως σε ένα αδιευκρίνιστο παρελθόν. Ο Μουρ επιστρέφει στο προσκήνιο μετά από εξάχρονη απουσία, με ένα ακόμα ντοκιμαντέρ με τον παραπλανητικό (αγγλικό) τίτλο «Πού θα εισβάλουμε μετά;». Ο τίτλος προϊδεάζει για επικείμενη στρατιωτική εισβολή πιθανόν στη Συρία. Αλλά όχι! Ο Μουρ εδώ κάνει χιουμοριστική ερμηνεία της έννοιας εισβολής και γίνεται ο ίδιος «εισβολέας» με λάβαρό του την αστερόεσσα. Ταξιδεύει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, όχι για να τους ληστέψει το πετρέλαιο και άλλες πηγές Ενέργειας, αλλά για να «κλέψει» τις «καλύτερες κοινωνικές τους ιδέες» που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στις ΗΠΑ. «Ανασύρει» λοιπόν στο φως, αποσπασματικά, κάποια σπάνια υπολείμματα του πάλαι ποτέ «κοινωνικού κράτους», φυσικά χωρίς να παρουσιάζει ούτε το πώς και γιατί κερδήθηκαν αυτά τα δικαιώματα, ούτε και το ότι σήμερα δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτα από την επίθεση του κεφαλαίου που ακολούθησε (και) στην Ευρώπη. Κι έτσι ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τα δικαιώματα αυτά ως «γενικευμένης ισχύος» στην Ευρώπη της ΕΕ και επιθυμεί διακαώς να εμφυτεύσει «αυτές τις ιδέες» στο σύστημα της χώρας του, αναπαράγοντας ένα μάλλον παλιό παραμύθι με το οποίο παρουσιάζεται μια «κοινωνική» Ευρώπη απέναντι σε μια «ωμή» Αμερική. Στο τέλος, η κακόγουστη αφέλεια της Ευρώπης εναντίον της ωμότητας των ΗΠΑ συνιστά μια επικερδή επιχείρηση.Πρώτος σταθμός η Ιταλία και οι χαλαροί - γιατί έχουν 8 συνολικά βδομάδες πληρωμένων διακοπών το χρόνο (;!) - Ιταλοί. Τώρα, πού τους βρήκε εν έτει 2016 τους πανευτυχείς εργάτες με τις 8 βδομάδες διακοπών και τα αφεντικά που τους πληρώνουν γιατί θέλουν να βλέπουν χαρούμενα πρόσωπα τριγύρω τους και με ευτυχισμένους εργάτες η εταιρεία να κερδίζει περισσότερα, θα σας γελάσουμε. Στη Γαλλία ο Μουρ ανακαλύπτει ότι το σχολικό φαγητό μοιάζει με ρεστοράν 4 αστέρων συγκρινόμενο με το αμερικάνικο! Στη Φιλανδία εξερευνά το γιατί το φινλανδικό είναι «το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο». Ειλικρινά, δεν καταλάβαμε το γιατί. Στη Σλοβενία θαυμάζει τη δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που πάλεψαν να διατηρήσουν οι ίδιοι οι φοιτητές. Στη Γερμανία, δε, οι εργάτες της εταιρείας «Faber» δηλώνουν ότι ζουν στον παράδεισο, το ίδιο και οι ευτυχισμένοι κρατούμενοι σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας στη Νορβηγία και οι Πορτογάλοι. Ως και στην Τυνησία φτάνει για να αποδείξει ότι και μη ευρωπαϊκές χώρες διαθέτουν κάτι καλύτερο από την Αμερική, αλλά εδώ η ταινία δεν λειτουργεί... Οσοι από μας είδαμε και τις προηγούμενες ταινίες του Μουρ, ξέρουμε τι να περιμένουμε...
Παραγωγή: «Where to invade next», ΗΠΑ (2015)