Το βαρύγδουπο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», που η κυβέρνηση παρουσιάζει και διαφημίζει σαν ολοκληρωμένο κοινωνικό πρόγραμμα παροχής υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας σε ηλικιωμένα άτομα, έχει ήδη φέρει σε αδιέξοδο τους σχεδόν 300 εργαζόμενους σ' αυτό.

Οι εργαζόμενοι - κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλεύτριες και οικογενειακοί βοηθοί - καταγγέλλουν πως μένουν απλήρωτοι μέχρι και έναν χρόνο(!), ενώ ζητούν επιτακτικά το τελευταίο διάστημα συνάντηση με κάποιον απ' τους αρμοδίους της κυβέρνησης.

Αντ' αυτού, όταν το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης η Λένα Κοκολάκη, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων «Βοήθεια στο Σπίτι» - που δημιουργήθηκε τον προηγούμενο Μάη, κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων - συνάντησε στο 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γηροντολογίας - Γηριατρικής τον υφυπουργό Υγείας - Πρόνοιας Θ. Κοτσώνη και του ζήτησε άμεση διευθέτηση των αιτημάτων τους, η απάντηση του εκπροσώπου της κυβέρνησης ήταν «αποκαλυπτική»: «Δε δέχομαι Σωματεία, δε συζητώ με Σωματεία. Αλλωστε, όλοι οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα είστε με ημερομηνία λήξης». Πολύ δικαιολογημένα, λοιπόν, η κοινωνική λειτουργός Ντίνα Πεθεριώτη σχολίαζε την επομένη: «Είναι τραγική ειρωνεία. Το σλόγκαν των διαφημιστικών του προγράμματος λέει "Κάποιος να τους χτυπήσει την πόρτα" (σ.σ.: εννοεί τους ηλικιωμένους). Και μεις που είμαστε αυτοί που χτυπάμε την πόρτα σε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη, χτυπήσαμε και την πόρτα του υπουργού, ο οποίος όμως μας την έκλεισε στα μούτρα».

Εάν τώρα προσπαθήσει κανείς να παραθέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι 300 εργαζόμενοι των 102 - σε πανελλαδικό επίπεδο - προγραμμάτων του «Βοήθεια στο Σπίτι», μάλλον δύσκολα θα εξαντλήσει τον μακρύ κατάλογο.

Κατ' αρχήν όλοι τους εργάζονται με δελτίο παροχής υπηρεσίας, κι αφού κανένας τους δεν έχει συλλογική σύμβαση εργασίας, δε δικαιούνται άδειες, επιδόματα, αυξήσεις, κανένας τους δεν εξασφαλίζει τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Παράλληλα έχουν ήδη δημιουργηθεί τρομερές διακυμάνσεις στους μισθούς - υπάρχουν για παράδειγμα εργαζόμενοι που παίρνουν μεικτά 350.000 δραχμές και κάποιοι άλλοι που δεν ξεπερνούν τις 180.000 - ενώ τα χρήματα που δικαιούνται «τα παίρνουν... κάποτε» - έτσι ακριβώς το είπε η γραμματέας του Σωματείου Μαίρη Θεοδωρίδου - με αποτέλεσμα πολλές φορές να πληρώνονται και μετά από έξι μήνες! Βέβαια, να μη μιλήσει κανείς για το τι γίνεται σε μερικές περιοχές της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στην Κάλυμνο, όπου οι τρεις εργαζόμενες στο πρόγραμμα ακόμα δεν έχουν πάρει φράγκο για τα δεδουλευμένα του 1999! «Ρωτάμε και ξαναρωτάμε πότε θα πάρουμε τα λεφτά μας, κανένας απ' τους αρμόδιους φορείς δε δίνει μια αξιόπιστη απάντηση», θα σχολιάσει η Αγγελική Πιζάνια, νοσηλεύτρια απ' την Κάλυμνο.

Και συνεχίζουμε την παράθεση των προβλημάτων: Απ' τα λεφτά που παίρνουν -και όποτε- οι εργαζόμενοι του προγράμματος, αφαιρείται το 20% ως παρακράτηση φόρου, ενώ καταβάλλουν περίπου 50.000 στο ΤΕΒΕ για την ασφάλισή τους. Ολα αυτά τα χρόνια της δουλιάς δε φαίνονται πουθενά, με αποτέλεσμα όπως θα σχολιάσει και η Ντίνα Πεθεριώτη «να μην μπορούμε σε βιογραφικά μας να αναφέρουμε προϋπηρεσία». Αδειες στους εργαζόμενους δίνονται εάν η δημοτική επιχείρηση φιλοτιμηθεί να δώσει, πολλές κοπέλες απολύθηκαν - χωρίς φυσικά αποζημιώσεις - απ' το πρόγραμμα όταν έμειναν έγκυες, ενώ κάθε χρόνο ο δήμος μπορεί να ανανεώνει το προσωπικό χωρίς καμιά απολύτως προειδοποίηση. Και μέσα σ' όλη αυτή την ανασφάλεια μπαίνει και το ζήτημα ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει ημερομηνία λήξης...

Η όλη κατάσταση έχει φυσικά επιπτώσεις και στην ποιότητα παροχής των υπηρεσιών, αφού και τα λειτουργικά έξοδα δεν καλύπτονται όπως θα 'πρεπε. «Και είναι ευνόητο πως είναι αδύνατον να περιμένουμε δύο χρόνια λεφτά για να πάρουμε βαμβάκι και οινόπνευμα», ήταν το θλιβερό, πολύ θλιβερό σχόλιο της Μαίρης Θεοδωρίδου.