Επικαλούμενη την υποχρηματοδότηση των Ιδρυμάτων η Σύνοδος Πρυτάνεων των πανεπιστημίων, που συνήλθε εκτάκτως το περασμένο Σάββατο, ζητά από το υπουργείο Παιδείας «επιτάχυνση του νομοθετικού έργου που αφορά στην αποτελεσματικότερη λειτουργία των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Ερευνας (ΕΛΚΕ), των Εταιρειών Αξιοποίησης Περιουσίας των Πανεπιστημίων και των Ερευνητικών Πανεπιστημιακών Ινστιτούτων». Θυμίζουμε ότι μέσα από τους ΕΛΚΕ περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ιδιωτικής χρηματοδότησης προς τα Ιδρύματα, από εταιρείες και ομίλους, που ουσιαστικά παραγγέλνουν έρευνα από τα ΑΕΙ. Πρακτικά, οι πρυτάνεις πιέζουν για επιτάχυνση του νομοθετικού πλαισίου που θα τους επιτρέπει να διευρύνουν αυτές τις μπίζνες.

Σύμφωνα με τα όσα ισχύουν, οι ΕΛΚΕ αποδίδουν στα Ιδρύματα μόνο το 10% των εσόδων τους, όμως πρόθεση της κυβέρνησης είναι αυτό το ποσοστό να μεγαλώσει, για να καλύπτονται από εκεί λειτουργικές και άλλες ανάγκες των Ιδρυμάτων. Για αυτό το θέμα, εξάλλου, την προηγούμενη βδομάδα, η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, είχε δηλώσει ότι «προσπαθούμε να διευρύνουμε τον προϋπολογισμό ΑΕΙ-ΤΕΙ, μέσω της ευχέρειάς τους να χρησιμοποιούν και άλλους κωδικούς (λογαριασμούς ΕΛΚΕ, διαχείριση - αξιοποίηση περιουσίας). Δεν είναι λύση, αλλά αρκεί γι' αυτό τον "καιρό πολέμου" που διανύουμε», είχε πει χαρακτηριστικά. Αυτή η πρόβλεψη υπάρχει στο νομοσχέδιο για την έρευνα που η κυβέρνηση έδωσε σε διαβούλευση το Γενάρη, όπου στο άρθρο 25 προβλέπεται: «Η Επιτροπή Ερευνών μετά από έγκριση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου ή της Συνέλευσης του ΤΕΙ δύναται να διαθέτει ετησίως ποσοστό έως πενήντα τοις εκατό (50%) του αδιάθετου αποθεματικού του ΕΛΚΕ για την κάλυψη των λειτουργικών του αναγκών, εφάπαξ ή τμηματικά, είτε αποδίδοντάς το στον προϋπολογισμό του αντίστοιχου ΑΕΙ, είτε αποδίδοντάς το στην Εταιρία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του Πανεπιστημίου, είτε διαχειριζόμενη η ίδια το ως άνω ποσό για λογαριασμό του ιδρύματος».

Ετσι, για άλλη μια φορά, η υποχρηματοδότηση γίνεται όχημα, για να ενταθούν οι μπίζνες των Ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις, αφού αντί για διεκδίκηση και αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, τα Ιδρύματα θα κυνηγούν όλο και περισσότερο τις «εμπορικές» συμφωνίες με τις επιχειρήσεις, για να καλύπτουν βασικές λειτουργικές τους ανάγκες.