Τρίτη 1 Μάρτη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Θράσος

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι όσο υπάρχουν πόλεμοι θα υπάρχουν πρόσφυγες. Το θέμα είναι να προλαβαίνουμε τους πολέμους ή να φροντίζουμε να κάνουμε το καλύτερο για να τελειώνουν, και οι πρόσφυγες να γυρίζουν στα σπίτια τους. Ως υπουργός Αμυνας, λοιπόν, ήμουν αυτός που προέβλεψε την κατάσταση. Φοβάμαι πολύ ότι θα έχουμε νέα μέτωπα στη Βόρεια Αφρική...». Τάδε έφη υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιλώντας στην «Αυγή της Κυριακής». Το θράσος των κυβερνητικών στελεχών είναι πια απροσμέτρητο. Μια κυβέρνηση που έταζε στις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ βάσεις και άλλη υποστήριξη για τις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, με πρόσχημα τους τζιχαντιστές, χύνει τώρα κροκοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες και την ειρήνη. Ταυτόχρονα, καταρτίζει τα δικά της σχέδια συμβολής στη νέα επέμβαση στη Β. Αφρική, πάντα με άξονα τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων. Να βρουν το λαό απέναντι.

«Στροφή προς τα αριστερά»

Κάθε τόσο όλο και κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει «στροφή προς τα αριστερά» σε εξελίξεις που αφορούν στην ΕΕ. Διαβάζουμε λοιπόν: Η αστυνομία της Γαλλίας εξοπλίζεται με επιθετικά τουφέκια, το σχετικό κονδύλι ύψους 17 εκατομμυρίων ευρώ υπογράφηκε από τον αρμόδιο υπουργό. Η ίδια αστυνομία ισοπέδωσε με μπουλντόζες τον καταυλισμό των προσφύγων στο Καλέ, όπου διέμεναν μετανάστες προερχόμενοι κυρίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Σουδάν.

Από χώρα σε χώρα, η μακρά πορεία της ΕΕ «προς τη δημοκρατία» συνεχίζεται διά πυρός και σιδήρου. Αν αυτό εννοούν «στροφή προς τα αριστερά» τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κατανοητό. Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας ιστορικά ήταν ακριβώς αυτός: Στα ζόρια του καπιταλισμού να προωθεί τις πολιτικές του ως «αριστερές».

Το πρόβλημα είναι ότι η μηχανή για την εφαρμογή αυτών των πολιτικών λαδώνεται με το αίμα των λαών. Κι αυτό το αίμα δεν μπορούν να το ξεπλύνουν από πάνω τους οι σοσιαλδημοκράτες, όπως κι αν ονομάζουν τις πολιτικές που εφαρμόζουν.

Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο...

Πριν από μερικές μέρες, η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στα ξενοδοχεία υπέγραψε κλαδική Σύμβαση με την Ενωση των μεγαλοξενοδόχων. Η Σύμβαση αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «μεγάλων» του Τουρισμού, καθώς διατηρείται η μείωση του 15% επί των μισθών, στην οποία συμφώνησε η συνδικαλιστική πλειοψηφία το 2012 και, επιπλέον, η εργοδοσία δεσμεύεται για ...«αυξήσεις» 0,30 ευρώ τη μέρα από τον Απρίλη του 2017, όταν ο τζίρος των ξενοδοχείων αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, ακόμα και την περίοδο της κρίσης. Αυτή είναι η μια πλευρά, που δείχνει πώς ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός παίζει το παιχνίδι της εργοδοσίας. Από την άλλη, έρχεται η κυβέρνηση να συμπληρώσει τον «καμβά», αρνούμενη να κηρύξει ακόμα και αυτήν τη Σύμβαση υποχρεωτική για όλους τους ξενοδόχους, επικαλούμενη το νόμο του 2011, που απαγορεύει κάθε τέτοια απόφαση του υπουργείου, μέχρι τη λήξη του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής! Αρα, για τους ξενοδόχους, που δεν εκπροσωπούνται από την Ενωση των ξενοδόχων, η εφαρμογή της Σύμβασης θα γίνεται «κατά βούληση» και μέχρις εκεί που δεν θίγεται η κερδοφορία τους. Επομένως, τ' ένα χέρι (εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός) νίβει τ' άλλο (πολιτική της κυβέρνησης) και τα δυο το πρόσωπο (εργοδοσία)...

«Απλυτα» στη φόρα

Τα «άπλυτα» που βγαίνουν στη φόρα ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΔΟΛ δεν πρέπει να κρύψουν την ουσία. Τα παζάρια και οι σχέσεις ανάμεσα στις εκάστοτε κυβερνήσεις, τα κόμματα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση, τη διαχείριση του συστήματος και τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα, ιδιαίτερα όσα έχουν στην ιδιοκτησία τους ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα καινούργιο. Απλώς αποδεικνύεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε στον ίδιο δρόμο με τους προηγούμενους, όσο και αν εμφανίστηκε ως πολέμιος της λεγόμενης διαπλοκής. Οσο θα υπάρχει η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη διαπλοκή, η σκανδαλώδης στήριξη και ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων από την αστική εξουσία, η πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τόσο θα ενισχύονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων για το μοίρασμα της πίτας, τόσο θα προσπαθούν τα αστικά κόμματα να αξιοποιήσουν αυτούς τους ανταγωνισμούς, για να κερδίσουν πολιτική στήριξη. Σχέσεις που θα αναπτύσσονται όσο το σύστημα αυτό δεν ανατρέπεται. Αλλωστε, το περίφημο νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, που προβλήθηκε ως όπλο ενάντια στη διαπλοκή, στην πραγματικότητα επιχειρεί το ξαναμοίρασμα της πίτας ανάμεσα σε παλιά και νέα τζάκια, επιδιώκοντας προφανώς ένα πιο φιλικό για την κυβέρνηση περιβάλλον. Γι' αυτό, ο λαός πρέπει να δει το ...δάσος της σαπίλας του καπιταλιστικού συστήματος και όχι το ...δέντρο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ