Αφ' ενός, έχουμε έναν πρωθυπουργό, που, στην προσπάθειά του να σταθεί, προχωρά σε εκφώνηση ημερήσιου δελτίου νεοφιλελεύθερων πεπραγμένων για να υπενθυμίσει πόσα δισ. δραχμές πρόσφερε στα «αφεντικά» μόνο «μέσα σε μια μέρα» (!), όπως έπραξε μετά το τέλος του προχτεσινού ΕΓ. Στόχος του να κατευνάσει την ολιγαρχία (ή έστω μια μερίδα της).

Από την άλλη, βλέπουμε, επίσης, τον πρωθυπουργό - σε μια ένδειξη απώλειας ψυχραιμίας - να καταγγέλλει σαν «υπονομευτές» εκείνα τα «κέντρα» της «διαπλοκής», που μέχρι χτες ουδείς αμφέβαλε για την απλόχερη στήριξη που του παρείχαν επί χρόνια. Το αποτέλεσμα; Να λαμβάνει αμέσως μετά ως ανταπάντηση, από τα «κέντρα» που θεώρησαν ότι «φωτογραφίζονται» από τις αναφορές του, την «προτροπή» να αρχίσει να ετοιμάζεται να αποχαιρετίσει την πρωθυπουργία...

Αλλωστε, ουδείς από το ΠΑΣΟΚ κρύβει ότι το χτεσινό σχόλιο στην εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη, που υπογραφόταν από τον διευθυντή του «ΒΗΜΑΤΟΣ» και καλούσε τον πρωθυπουργό να ετοιμάζει τους φακέλους που θα παραδώσει στο διάδοχό του (!), ούτε λίγο - ούτε πολύ, «προειδοποιούσε» τον Κ. Σημίτη ότι οι μέρες του στην πρωθυπουργία είναι μετρημένες...

***

Πρώτον, η όποια σχετική αυτοτέλεια μπορεί να είχε το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης έναντι των «αφεντικών» του, στο παρελθόν, έχει πλέον σμικρυνθεί στο ελάχιστο. Σε βαθμό που όσοι «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις» να το φωνάζουν κιόλας!

Δεύτερον, η κρίση του ΠΑΣΟΚ, το τελευταίο διάστημα, καταβάλλεται μέγιστη προσπάθεια να μη μεταβληθεί σε συνολική πολιτική κρίση της κυρίαρχης πολιτικής. Μέχρι σημείου, μάλιστα, η ολιγαρχία να μην απορρίπτει κανένα ενδεχόμενο. Ακόμα και εκείνο της «αλλαγής βάρδιας» στην κυβερνητική εξουσία, εφόσον εκτιμηθεί ότι μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να αποσυμπιέσει τη ρευστή κατάσταση.

Τρίτον, η κυβερνητική κρίση υπήρξε αποτέλεσμα μιας διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, που, μετά τη θρυαλλίδα του Ασφαλιστικού, οδήγησε σε αμφιβολίες την πλουτοκρατία για την «ικανότητα» του ΠΑΣΟΚ να προωθήσει περαιτέρω το νεοφιλελευθερισμό. Αυτή η κρίση φέρει στο εσωτερικό της, τόσο το σπέρμα του «μια από τα ίδια», όσο και το σπέρμα της ελπίδας.

***

Το ένα ενδεχόμενο είναι η κυβερνητική κρίση να λυθεί, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

α) Είτε, δηλαδή, με την επίτευξη μιας νέας ισορροπίας στην κούρσα συμφερόντων, που θα επιτρέψει στον πρωθυπουργό να κερδίσει χρόνο και, ταυτόχρονα, να διεκδικήσει την επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του εκ μέρους της ολιγαρχίας, μέσω ενός «ισορροπημένου» μοιράσματος της πίτας...

β) Είτε με την «αλλαγή φρουράς» στην κυβέρνηση, ή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ή και στα δύο.

Πολλοί θα πουν ότι η προσέγγιση αυτή ενέχει την αφέλεια μιας «ανάλυσης», του τύπου «ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει, ή καλό καιρό θα κάνει»... Δεν είναι έτσι. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι για την ολιγαρχία το κύριο είναι να μην αμφισβητηθεί η ακολουθούμενη πολιτική. Αυτό είναι το πρωτεύουν και όχι το ποιος θα εφαρμόζει αυτήν, την ίδια και δεδομένη πολιτική. Είναι δευτερεύον, αν - για να πετύχει το στόχο της η άρχουσα τάξη - θα πρέπει να κάνει κινήσεις εγκλωβισμού της λαϊκής αγανάκτησης στο επίπεδο των πολιτικών κορυφών. Το να φύγει το ΠΑΣΟΚ και να έρθει η ΝΔ, ή το να φύγει ο Σημίτης από την ηγεσία και να έρθει ο Γιώργος Παπανδρέου (φερ' ειπείν...), σε μια στιγμή που απειλείται το κύριο, είναι κινήσεις τακτικής. Το στρατηγικό ζήτημα για την ολιγαρχία είναι να παραμείνει αλώβητη η εφαρμοζόμενη πολιτική. Αν, δε, «για να μείνουν όλα ίδια, πρέπει πρώτα να αλλάξουν», τότε θα το πράξει και θα προτρέψει το Μανωλιό να βάλει τα ρούχα του αλλιώς...

***

Για να γίνει αυτό, πρέπει η «λύση» που θα επιλέξουν να «κανοναρχήσουν» οι πλουτοκράτες να φέρει εν τη γενέσει της το σπέρμα της επόμενης κρίσης του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας. Κι αυτό μόνο ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να το πετύχει. Που σημαίνει ότι η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν πρέπει να ευνουχιστεί και να την «καταπραΰνουν» οι όποιες εναλλαγές φρουράς.

Με άλλα λόγια, η κρίση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να προσλάβει χαρακτηριστικά κρίσης, αμφισβήτησης και αντίστασης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, όποιος κι αν την υπηρετεί και την προωθεί. Το αν ο Λαμπράκης, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης ή ο Κόκκαλης τα βρουν με τον Καραμανλή, ή με τον Γιωργάκη, ή με τον Ακη, ή ξανά με τον Σημίτη, δε σημαίνει ότι βρέθηκε η λύση και για το λαό. Προϋπόθεση για να βρεθεί η λύση για το λαό, είναι μία: Ο ίδιος ο λαός, με την παρουσία του και την αποδοκιμασία του, να μην επιτρέπει στους κεφαλαιούχους να τα «βρίσκουν» με κανένα πολιτικό τους υπάλληλο, αφού μπροστά στο μέτωπο αντίστασης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική κανείς από τους παραπάνω δε θα φαντάζει πλέον «ικανός» να προωθήσει αυτήν την πολιτική.

Εδώ έγκειται η ελπίδα. Στο να πάρει ο λαός τα μέτρα του - από σήμερα - ώστε να μην μπορεί κανείς από όλους αυτούς να κυβερνήσει, γιατί πολύ απλά ο λαός δε θα θέλει να τον κυβερνήσει κανένας φορέας και κανένα πρόσωπο - υπηρέτης της ίδιας πολιτικής. Μια τέτοια ελπιδοφόρα κρίση, που οι αστοί τη βαφτίζουν «κρίση διακυβέρνησης», θα είναι σοβαρή νίκη του λαού εις βάρος συνολικά του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας και, φυσικά, αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για μια άλλη, λαϊκή εξουσία.