Μόνο κάτω από τέτοιες συνθήκες, μπορούμε να ελπίζουμε πως το διεκδικούμενο μπορεί να γίνει και εφικτό. Αυτό αναδείχτηκε περίτρανα και μέσα από τις πρόσφατες μεγάλες αντιπολεμικές εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Εκδηλώσεις που συζητούνται ακόμη, γιατί συγκλόνισαν την πόλη, γιατί κέντρισαν το ενδιαφέρον μέσα από την πρωτόγνωρα μαζική παρουσία της νεολαίας, και προπάντων γιατί «έσπειραν» την αμφισβήτηση στο συνειδησιακό «κατεστημένο» που καλλιεργήθηκε χρόνια τώρα - και συνεχίζει να εμπλουτίζεται - σχετικά με την αναποτελεσματικότητα των αγώνων.

Οι χιλιάδες διαδηλωτές που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση της μεγαλύτερης αντιπολεμικής - αντιιμπεριαλιστικής διαδήλωσης της τελευταίας 10ετίας στη Θεσσαλονίκη, έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται οι ΝΑΤΟικοί στόλοι που «μας επισκέπτονται», προκειμένου με την παρουσία τους να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Υπέδειξαν τα χαρακώματα μέσα από τα οποία πρέπει να δώσει τη μάχη του ο λαός της χώρας, της Βόρειας Ελλάδας και ειδικότερα της Θεσσαλονίκης, που ερήμην των πολιτών της, επιλέχθηκε να παίξει τον πιο καθοριστικό ρόλο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για το πλιάτσικο στη Βαλκανική, την οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική ποδηγέτηση των λαών της.

Η Θεσσαλονίκη σταδιακά από το 1999, ενισχύεται με θεσμούς και υποδομές που δημιουργούνται για να υπηρετήσουν καλύτερα τους σχεδιασμούς των Ευρωπαίων και Αμερικανών ιμπεριαλιστών, πίσω από το υποκριτικό σύνθημα της συμβολής στην «ανόρθωση των οικονομιών των βαλκανικών χωρών και των λαών τους». Η Θεσσαλονίκη μετατρέπεται σε μόνιμο ορμητήριο του ιμπεριαλιστικού στρατού και ετοιμάζεται να δεχτεί την εγκατάσταση στρατηγείου του ΝΑΤΟ που θα έχει την άμεση επιχειρησιακή και επιτελική ευθύνη για τη δολοφονική δράση στη Βαλκανική. Μετατρέπεται σε σύγχρονη «Τρούμπα» για τους στόλους του ΝΑΤΟ, και οι γύρω περιοχές σε τουριστικό θέρετρο για τους μισθοφόρους δολοφόνους.

Ολα αυτά όμως γίνονται γιατί η πλειοψηφία του λαού της συμφωνεί, αδιαφορεί, φοβάται; Αυτό είναι ερώτημα που ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί πρέπει να απαντήσουμε. Συμφωνούμε παραδείγματος χάριν, «γιατί πιστεύουμε πως αυτό το "μοντέλο ανάπτυξης", δηλαδή του υπηρέτη των ξένων αφεντάδων, του σύγχρονου Εφιάλτη των γειτονικών λαών, θα αποφέρει οφέλη για τους πολίτες, θα ανοίξει τις δουλιές στα μπορντελομάγαζα»; `Η αδιαφορούμε «γιατί πιστεύουμε ότι έχουμε εξασφαλίσει τη διάσωσή μας από τον πόλεμο που μαίνεται λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μας και διαρκώς πλησιάζει»;

Αν πάλι φοβόμαστε, θα πρέπει να πούμε γιατί και κυρίως ποιον. Φοβόμαστε παραδείγματος χάριν «γιατί αν αντιδράσουμε στα όσα έχουν αποφασίσει, θα μας "ανασυγκροτήσουν" κι εμάς, όπως τη Γιουγκοσλαβία, αφού πρώτα μας "εμπλουτίσουν" με τα "ουράνια" όπλα τους»; Η απάντηση όμως στο σκέλος του ποιον, αποκαλύπτει πως αυτούς που φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι ανίσχυροι - όσα όπλα κι αν διαθέτουν - χωρίς τη δική μας στήριξη. Φοβούνται! Γι' αυτό ό,τι έκαναν, φρόντιζαν να γίνεται στο σκοτάδι και κυρίως κρυφά, υπό την προστασία των δυνάμεων καταστολής που διαρκώς ενισχύονται...

Γνώρισαν πως τούτος ο λαός υπερασπίζεται την ιστορία του, που λιθοβολείται ποικοιλότροπα στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης» και της «Νέας Τάξης». Υπερασπίζεται το μέλλον των παιδιών του, γνωρίζοντας πως μόνο παρεμβαίνοντας στο παρόν μπορεί να δημιουργήσει το μέλλον που οραματίζεται. Και αυτή η μάχη είναι ακόμη στην αρχή. Γι' αυτό ο λαός οφείλει να βρίσκεται «εφ' όπλου λόγχη». Να δηλώσει εθελοντής στο στρατό της ελπίδας και της προοπτικής.