Από την πρώτη ώρα, η εργοδοσία στοχοποίησε το σωματείο και το Εργατικό Κέντρο Φωκίδας, σε μια προσπάθεια να καθαρίσει το πεδίο από συνδικαλιστική δράση και να προχωρήσει ευκολότερα στα σχέδιά της.

Στο σωματείο δεν επιτρέπεται καν να μπει στους χώρους δουλειάς. Για να μιλήσει στους εργαζόμενους, στήνει καρτέρι στις στάσεις απ' όπου περνάνε τα λεωφορεία για να πάρουν τη βάρδια, κάνοντας μια διαδρομή από την Ιτέα, στο Σερνικάκι, στην Αμφισσα, στον Ελαιώνα, μέχρι πάνω στις εγκαταστάσεις των Μεταλλείων. Τα υπόλοιπα λεωφορεία είναι πιο μικρά βανάκια της εταιρείας, που πηγαίνουν απευθείας στις στοές τον κόσμο, χωρίς πια να περνάνε από τις κεντρικές εγκαταστάσεις.

Το σωματείο και το Εργατικό Κέντρο κατήγγειλαν τη χειροτέρευση των συνθηκών δουλειάς και αυτές οι καταγγελίες προκάλεσαν ελέγχους από την Επιθεώρηση Μεταλλείων. Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν οργισμένη. Μάζεψε τρεις φορές τους εργαζόμενους για να συκοφαντήσει το σωματείο, να τους απειλήσει πως αν συνεχιστούν οι έλεγχοι υπάρχει κίνδυνος να σφραγιστούν τα Μεταλλεία.

Εφτασε μέχρι το σημείο να οργανώσει συγκέντρωση των εργαζομένων ενάντια στο Εργατικό Κέντρο Φωκίδας, αφού πρώτα τους απέσπασε τις υπογραφές σε ένα λευκό χαρτί, που αργότερα εμφανίστηκε σαν καταγγελία ενάντια στο Σωματείο και το Εργατικό Κέντρο. Επί τέσσερις μέρες η εργοδοσία μάζευε υπογραφές!

Σύμφωνα, μάλιστα, με καταγγελίες, τα στελέχη της γύριζαν στους χώρους δουλειάς, έπιαναν μεμονωμένα αυτούς που δεν είχαν υπογράψει και τους έλεγαν: Εάν θέλεις να έχεις εργασία αύριο υπόγραψε εδώ κατά του σωματείου. Τελικά, 24 εργαζόμενοι δεν υπέγραψαν και είδαν τα ονόματά τους αναρτημένα σε δημόσια θέα, για να τους απομονώσουν οι άλλοι...

Ανάλογα, η εργοδοσία προσπάθησε να στρέψει και τους εργολάβους των φορτηγών ενάντια στο σωματείο των εργαζομένων. Ετσι, ένας λόγος που σταματούσε την παραγωγή, όταν ερχόταν η Επιθεώρηση Μεταλλείων, ήταν για να εκβιάσει το σωματείο και να αυξήσει την πίεση από τους ιδιοκτήτες των ΔΧ, οι οποίοι πληρώνονται ανάλογα με τα δρομολόγια που κάνουν και τους τόνους που μεταφέρουν.

Τώρα, η εργοδοσία προσπαθεί με διάφορους τρόπους να αλλάξει τους συσχετισμούς στο επιχειρησιακό σωματείο, να το αλώσει, και από εργαλείο υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, να το μετατρέψει σε όχημα διεκπεραίωσης της δικής αντεργατικής πολιτικής, στο κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους.

Η σημερινή εργοδότρια εταιρεία έχει άλλωστε «προηγούμενα» με την ταξική διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Φωκίδας, όταν το 2008, με αφορμή το θάνατο ενός 23χρονου μεταλλωρύχου στα Μεταλλεία της Οίτης, όπου δραστηριοποιούνταν η ΕΛΜΙΝ, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να εμποδίσει τη συμμετοχή της στη διερεύνηση του «ατυχήματος», καθώς το Εργατικό Κέντρο αποκάλυψε τις πραγματικές συνθήκες του φονικού και τις τεράστιες ελλείψεις στα μέτρα ασφαλείας.

Ετσι και τώρα, στη νέα επίθεση της εργοδοσίας, η διοίκηση του σωματείου και το Εργατικό Κέντρο δεν το βάζουν κάτω, δεν πτοούνται από τις απειλές και τις μεθοδεύσεις της εταιρείας να στρέψει τους εργαζόμενους ενάντια στη συνδικαλιστική τους οργάνωση, που αποτέλεσε αποκούμπι τους όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σε πρόσφατη ανακοίνωση, το Σωματείο εργαζομένων στα Μεταλλεία Βωξίτη «Εργοταξιακό» σημείωνε ανάμεσα σε άλλα: «Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε το μεροκάματό μας, είναι η συσπείρωσή μας στο σωματείο, μακριά από την επιρροή του εργοδότη. Ολοι ενωμένοι σαν μια γροθιά, μπορούμε να βάλουμε φρένο στις ορέξεις της εταιρείας. Η εμπειρία δείχνει ότι όποτε στοιχίζονταν οι εργάτες πίσω από τα συμφέροντα του εργοδότη, είχαν αρνητικά αποτελέσματα για τους ίδιους και την εργασία τους».