Ο ένας διαχειριστής (πρώην πρωθυπουργός Π. Κοέλιο - επάνω) και ο επίδοξος συνεχιστής του (Α. Κόστα - κάτω) στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή

Θυμίζουμε ότι στις 10 του μήνα ο κεντροδεξιός συνασπισμός του έως τώρα πρωθυπουργού, Πέδρο Πάσος Κοέλιο, του δεξιού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με το Δημοκρατικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα και η κυβέρνηση που συγκρότησε μετά την εντολή του Σίλβα έπεσε σε 11 μέρες, αφού υπερψηφίστηκε η πρόταση μομφής που κατέθεσε το σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και στήριξαν το επίσης σοσιαλδημοκρατικό Μπλοκ της Αριστεράς (μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς), το Πορτογαλικό ΚΚ, οι Οικολόγοι Πράσινοι και ένας βουλευτής από το Κόμμα για την προστασία των ζώων (συνολικά 123 βουλευτές στη Βουλή των 230 εδρών).

Η εξέλιξη πυροδότησε διάφορες αντιδράσεις στην Πορτογαλία και όχι μόνο και αναζωογόνησε τα περί μιας νέας «αριστερής κυβέρνησης» που δίπλα στην ελληνική μπορεί να αλλάξει το κλίμα στην ΕΕ. Σε αυτήν την προπαγάνδα επιδόθηκε ιδιαίτερα η δημόσια ΕΡΤ και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. Ορισμένες δε εφημερίδες επιδόθηκαν σε αντιΚΚΕ επίθεση, γιατί το Κόμμα δεν συνέβαλε στην κυβέρνηση της «αριστεράς» στην Ελλάδα, όπως κάνουν τα «αριστερά» κόμματα στην Πορτογαλία για τη «σωτηρία του λαού». Αλλοι, δε, αρθρογράφοι από την «Εφημερίδα των Συντακτών» και την «Αυγή», έφτασαν στα όρια της γελοιοποίησης, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι με τη στάση του αυτή ανοίγει το δρόμο στην ...ακροδεξιά. Οι ανιστόρητοι ή μάλλον ...σε διατεταγμένη υπηρεσία, δεν ξέρουν για την Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, την ανοχή και το σπρώξιμο από τους σοσιαλδημοκράτες για την άνοδο κοινοβουλευτικά των ΝΑΖΙ και του Χίτλερ; Θέλουν, όμως, να κρύψουν ότι ο φασισμός γεννιέται στην καπιταλιστική μήτρα, είναι η άλλη πιο ακραία μορφή του εκμεταλλευτικού συστήματος με το οποίο είναι συμβιβασμένοι. Αλλά και πιο σύγχρονα, γιατί σε χώρες που Κομμουνιστικά Κόμματα συγκυβέρνησαν με τα σοσιαλδημοκρατικά, ενώ σήμερα συμμετέχουν στο ΚΕΑ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ οι ακροδεξιές εθνικιστικές δυνάμεις ενισχύονται; (π.χ. Γαλλία).

Αξίζει, όμως, τον κόπο να δούμε περί τίνος «αριστερού» προγράμματος γίνεται λόγος. Ιδού λοιπόν τι λέει το κυρίαρχο Σοσιαλιστικό Κόμμα στην ενδεχόμενη κυβερνητική συμμαχία:

«Το πρόγραμμα της κυβέρνησης που παρουσιάζεται εδώ εδράζεται σε μια στρατηγική που διασφαλίζει ότι, με σεβασμό όλων των ευρωπαϊκών και διεθνών δεσμεύσεων της Πορτογαλίας και στη σταθερή υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων και της πορτογαλικής οικονομίας στην ΕΕ, θα επιτρέψει να γυρίσουμε τη σελίδα των πολιτικών της λιτότητας, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα εδράζεται στη γνώση και την καινοτομία, την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και μια νέα ώθηση για τη σύγκλιση με την ΕΕ». Και η συνέχεια:

«Ακόμα και στο αρκετά περιοριστικό πλαίσιο των σημερινών ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων, είναι δυνατόν να πράξουμε διαφορετικά, είναι δυνατό να απορρίψουμε περισσότερες περικοπές εισοδημάτων και μεγαλύτερα δημοσιονομικά βάση στις οικογένειες και την εργασία και να στοιχηματίσουμε σε καλά υπολογισμένα κίνητρα στον οικονομικό και επιχειρηματικό ιστό (...) Αυτό που είναι ένας εγγενής περιορισμός, συγκεκριμένα η συμμετοχή στην ΟΝΕ και ένα κοινό νόμισμα, αντιπροσωπεύει επίσης ένα τεράστιο πλεονέκτημα...».

Μήπως αυτό το έργο ή καλύτερα το παραμύθι, περί άλλης διαχείρισης μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες με την εξουσία στο κεφάλαιο δεν το έχουμε δει και στη χώρα μας; Αυτό δεν είναι που χρεοκόπησε στην Ελλάδα και σήμερα η «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι προηγούμενες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και μάλιστα κάνει τη βρώμικη δουλειά που αυτές δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν;

Μάλιστα, ο «σοσιαλιστής» ηγέτης Αντόνιο Κόστα, όπως και ο «αριστερός» Αλέξης Τσίπρας, δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση η συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Το «αριστερό» πρόγραμμα της Πορτογαλίας, που προτείνεται από τους Σοσιαλιστές, δεν κρύβει ...λόγια. Διεκδικεί να είναι αυτό που καλύτερα θα εκφράσει τις επιδιώξεις και τις φιλοδοξίες της ντόπιας αστικής τάξης. Συγκεκριμένα μιλάει για «...μια φιλόδοξη πρόταση στη διατλαντική σχέση, όπου η Πορτογαλία μπορεί να τοποθετηθεί ως κέντρο ενός μεγάλου γεωπολιτικού χώρου. Γι' αυτό πρέπει να στηριχθεί η διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων ΤΤΙΡ, με σεβασμό στις συστατικές αξίες του οικονομικού και κοινωνικού ευρωπαϊκού μοντέλου και διασφαλίζοντας την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης»... Ακόμα, στο πρόγραμμα αναφέρεται: «Η αναβάθμιση των άλλων στρατηγικών συνεταιρισμών, για παράδειγμα με τη Βραζιλία, τις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και την Κίνα, η αναθεώρηση της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Ασφάλειας, ως ουσιαστικού άξονα για την επάρκεια της εξωτερικής δράσης της ΕΕ στις σημερινές προκλήσεις και ρίσκα, η υιοθέτηση μιας "Ευρωπαϊκής Στρατηγικής ενάντια στο Ριζοσπαστικό και την Τρομοκρατία"» και καταλήγει «η εθνική άμυνα (...) βρίσκει στη δράση των Ενόπλων Δυνάμεων ένα ουσιαστικό εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και συγκεκριμένα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ του ΟΗΕ και της Κοινωνίας Πορτογαλόφωνων Χωρών...».

Στο πεδίο της οικονομίας, επίσης, τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Λέγεται: «Οι επιχειρηματικές επενδύσεις πρέπει να αναλάβουν έναν κυρίαρχο ρόλο, όντας μια μεταβλητή - κλειδί για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάκαμψη της οικονομικής ανάπτυξης (...) θα δημιουργηθεί ένα ταμείο κεφαλαιοποίησης υποστήριξης των επιχειρηματικών επενδύσεων (...) δημιουργία φορολογικών κινήτρων στις επενδύσεις που εφαρμόζονται σε επιχειρηματικά σχέδια (...) θα υιοθετηθούν πρωτοβουλίες που αποσκοπούν να ενθαρρύνουν τις ξένες επενδύσεις στην Πορτογαλία»...

Στα υποτιθέμενα «μέτρα ανακούφισης» για λαό, που εμπεριέχονται και στις ξεχωριστές συμφωνίες που υπέγραψαν οι Σοσιαλιστές με το Μπλοκ της Αριστεράς, το Πορτογαλικό ΚΚ, τους Οικολόγους Πράσινους, περιλαμβάνονται η σταδιακή αύξηση του βασικού κατώτερου μισθού έως το 2019 στα 600 ευρώ (δηλαδή επιπλέον 70 ευρώ από ό,τι είναι σήμερα), ακόμα κάποια επιδόματα, η επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, ώστε οι «κοινωνικοί εταίροι» να έρθουν σε συμφωνία, ο σταδιακός τερματισμός των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, η προσπάθεια αντιμετώπισης της επισφαλούς εργασίας, δηλαδή της μερικής απασχόλησης, και διάφορες υποσχέσεις για να πληρώσουν οι πιο πλούσιοι. Ακόμα η μείωση σε 13% του ΦΠΑ στην εστίαση. Ολα αυτά τα ...σταδιακά μέτρα υποτίθεται θα εφαρμόζονται όσο θα καλυτερεύουν τα δημοσιονομικά μεγέθη και με τη «σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους» και τη «διεκδίκηση» μιας πιο «ευέλικτης εφαρμογής» των συμφωνιών. Δηλαδή ζήσε ...Μάη. Για τον ελληνικό λαό είναι γνωστό πού οδηγούν αυτά.

Αυτό είναι η «δευτέρα παρουσία», όσων και στην Πορτογαλία, καλούν το λαό να αναζητήσει διέξοδο μέσα στο εκμεταλλευτικό πλαίσιο, με τους καπιταλιστές να κάνουν κουμάντο στην οικονομία με την ελπίδα ότι θα μείνουν κάποια «ψίχουλα» και για αυτόν. Η πείρα όμως έχει αποδείξει ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μπορούν έστω να πετύχουν κάποιες βελτιώσεις στη ζωή τους μόνο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, μόνο με σύγκρουση με τη στρατηγική του, ώστε να ανοίγει ο δρόμος για να πάρουν την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια.