Ενα παράδειγμα για το χαρακτήρα αυτής της στρατηγικής συμφωνίας δίνει η αναφορά του κειμένου της ελληνογαλλικής Διακήρυξης, όσον αφορά το Προσφυγικό, που αναφέρεται: «Η Ελληνική Δημοκρατία και η Γαλλική Δημοκρατία τόνισαν την ανάγκη ενίσχυσης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, σε συνέχεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 15ης Οκτωβρίου 2015, μέσω της ενίσχυσης των ευρωπαϊκών υπηρεσιών και, πέραν αυτού, μέσω της προοδευτικής ανάπτυξης ενός ευρωπαϊκού συστήματος φύλαξης των συνόρων, με σεβασμό στην εθνική αρμοδιότητα».

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι συμφωνήθηκε, στο πλαίσιο της τελευταίας απόφασης της Συνόδου της ΕΕ, η ενίσχυση των εξωτερικών συνόρων - που στην προκειμένη περίπτωση είναι της Ελλάδας - να περάσει σ' ένα ευρωπαϊκό σύστημα φύλαξης συνόρων, δηλαδή στην παράδοση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας σ' έναν περιφερειακό ιμπεριαλιστικό μηχανισμό. Κι αυτό σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού με την Τουρκία. Η ανάπτυξη στρατιωτικής παρουσίας της ΕΕ στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν αφορά απλώς την ενίσχυση της καταστολής σε βάρος των προσφύγων, αλλά και την ενεργότερο συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή, με το βλέμμα στραμμένο στη Συρία και τη Μ. Ανατολή. Αν πάρουμε υπόψη ότι την ίδια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση συζητά ανάλογα σχέδια και με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, καταλαβαίνουμε πολύ καλά το μπλέξιμο των ανταγωνιστικών συμφερόντων στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η χώρα μας, με βασική ευθύνη του κεφαλαίου και της κυβέρνησής του, εξέλιξη που ο λαός θα πληρώσει πανάκριβα ως συνήθως.