Η νέα «χρυσή εποχή» στις σινο-βρετανικές σχέσεις που ανήγγειλε με κάθε επισημότητα, την περασμένη Τρίτη, η κυβέρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού, Ντέιβιντ Κάμερον, υποδεχόμενη τον Κινέζο Πρόεδρο, Σι Τζινπίνγκ, στο Λονδίνο, είναι κάτι παραπάνω από ένα συνθηματικό σχήμα λόγου. Οι βαριές υπογραφές που έπεσαν σε δεκάδες συμφωνίες, ύψους άνω των 46 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε τομείς όπως η ενέργεια, η πυρηνική τεχνολογία, οι αυτοκινητοβιομηχανίες, το εμπόριο, οι χρηματοπιστωτικές επενδύσεις, η ιατροφαρμακευτική και βιοτεχνολογική έρευνα, το αποδεικνύουν. Οπως το αποδεικνύει και η ανάγκη των βρετανικών μονοπωλίων για νέα επενδυτικά κεφάλαια και αγορές, σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τον οξυμένο ανταγωνισμό με τη Γερμανία και τη Γαλλία εντός ΕΕ.

Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ είναι κάτι που εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα και η Κίνα, καθώς επιχειρεί να διευρύνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στην Ευρώπη, όχι μόνο στην αρένα της ΕΕ, αλλά και με κάθε χώρα ξεχωριστά, σε μία προσπάθεια να κτίσει και να διατηρήσει γέφυρες επικοινωνίας και στενής συνεργασίας, ανεξαρτήτως των εξελίξεων στις Βρυξέλλες. Αυτό συμβαίνει, μεταξύ άλλων, διότι Κίνα και Ρωσία (όπως έγραφε χαρακτηριστικά ανάλυση των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης στα μέσα της βδομάδας) αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως ένα «τεχνητό πολιτικό οικοδόμημα σε περίοδο κρίσης», με «αρκετά ακανθώδη προβλήματα, όπως η κρίση χρέους, τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, η προσφυγική κρίση και άλλα» (όπως συμπλήρωνε, εξίσου, χαρακτηριστικά την ίδια περίοδο άρθρο της αγγλόφωνης κινέζικης εφημερίδας «Global Times», αναφερόμενο στην τετραήμερη επίσημη επίσκεψη του Κινέζου ηγέτη στη Βρετανία). Αυτές οι επισημάνσεις αστικών επιτελείων δε μιλάνε για την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης (δεν πρόκειται για «κρίση χρέους»), ωστόσο αναδεικνύουν τις δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όπως και την αβεβαιότητα σχετικά με το ευρώ. Που, βεβαίως, οξύνει τους ανταγωνισμούς εντός της ΕΕ, ιδιαίτερα μεταξύ των ισχυρών χωρών. Αυτό σημαίνει η ανάλυση των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης που αναφέρουμε πιο πάνω.

Ετσι, ο Κινέζος Πρόεδρος υπέγραψε συμφωνίες δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, προς όφελος μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στους τομείς της ενέργειας, της βιομηχανίας, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και της αγοράς τροφίμων και φαρμάκων, ενώ καλώντας σε «αμοιβαίως επωφελείς συμφωνίες», επιχείρησε να διαφημίσει τις μπίζνες της χώρας του σε αντιπαραβολή με δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες (ΗΠΑ και ισχυρές χώρες της ΕΕ), που κατά το παρελθόν επέβαλλαν συμφωνίες με δυσβάσταχτους όρους και ελάχιστα οφέλη σε αναπτυσσόμενες χώρες, υποτίθεται για να τις «βοηθήσουν».

Η Κίνα, λοιπόν, με την ιδιότητα και βαρύτητα της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον πλανήτη, δεν προωθεί από κεκτημένη ταχύτητα σημαντικές εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες στη Βρετανία, αλλά γιατί επιχειρηματικοί όμιλοι από τις δύο χώρες, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία, έχουν συσφίξει σύνθετες σχέσεις συνεργασίας σε διεθνές περιβάλλον έντονου ανταγωνισμού. Οι στενές διμερείς οικονομικές σχέσεις είχαν αντανάκλαση άλλωστε και στην πρόσφατη απόφαση της Βρετανίας να είναι η πρώτη δυτική χώρα που εντάχθηκε στη νέα κινεζική «Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων και Υποδομών» (ΑΙΙΒ), σε μία περίοδο που και η Κίνα, από την πλευρά της, προωθεί την ένταξή της στην «Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης». Επιπλέον, οι δύο χώρες συνεργάζονται στενά και στο πλαίσιο της «Ατζέντας 2030 του ΟΗΕ για τη βιώσιμη ανάπτυξη», σε μία προσπάθεια να διευρύνουν την επιρροή τους σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας αναπτυσσόμενων χωρών με «βατήρα» την «καταπολέμηση» της ακραίας φτώχειας, της πείνας και της εξαθλίωσης, σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος...

Από την άλλη, παρατηρώντας κανείς τις επενδύσεις της Κίνας σε διεθνές επίπεδο, διαπιστώνει πως υπάρχει γόνιμο έδαφος προκειμένου κινεζικά κεφάλαια και εταιρείες να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες μπίζνες στη Βρετανία. Το ΒΒC, για παράδειγμα, επικαλούμενο στοιχεία των κινεζικών αρχών, σημείωνε ότι οι ξένες επενδύσεις της Κίνας στο εξωτερικό αυξήθηκαν από 20 δισ. δολάρια που ήταν το 2005 στα 171 δισ. δολάρια το 2014, με τη Βρετανία να είναι μόλις όγδοη στη λίστα των σινικών επενδύσεων με 29,2 δισ. δολάρια και άλλες χώρες να λανσάρουν στις πρώτες θέσεις, όπως οι ΗΠΑ (με 93,3 δισ. δολάρια σινικών επενδύσεων), η Αυστραλία (76,5 δισ. δολάρια σινικών επενδύσεων) και ο Καναδάς (με 42,9 δισ. δολάρια επενδύσεις κινεζικών εταιρειών).

Δεν είναι, προφανώς, ρητορικό σχήμα λόγου η δήλωση του Κάμερον πως η Βρετανία θέλει, στο παρόν στάδιο, να γίνει «ο καλύτερος εταίρος της Κίνας στη Δύση», επιδιώκοντας η σχέση τους «να πάει πέρα από το εμπόριο και τις επενδύσεις»... Η Βρετανία θέλει «να γίνει ο καλύτερος φίλος» του Πεκίνου στη Δύση, μεταξύ άλλων και γιατί η κουρασμένη βρετανική οικονομία έχει ανάγκη από νέους επενδυτές και κεφάλαια, ώστε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να αυξήσει το εξαγωγικό εμπόριο, σε ανταγωνισμό με άλλους εταίρους του Λονδίνου εντός ΕΕ που έχουν ήδη κατακτήσει καλύτερες θέσεις στη σινική ενδοχώρα, με πρώτη τη Γερμανία.

Η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά εξαγωγής γερμανικών προϊόντων μετά τη Γαλλία. Σύμφωνα με στοιχεία της γερμανικής κυβέρνησης, οι γερμανικές εξαγωγές στην Κίνα έφτασαν τα 74,5 δισ. ευρώ (ή 84,5 δισ. δολάρια) το 2014 και ήταν ίσες σχεδόν με το 45% των συνολικών εξαγωγών της ΕΕ στην Κίνα (που έφταναν σε όγκο τα 164,5 δισ. δολάρια)! Η Βρετανία έχει μόλις το 10% των εξαγωγών της ΕΕ στην Κίνα και η Γαλλία το 9%. Επιπλέον, η Γερμανία μαζί με τη Φιλανδία είναι οι μόνες χώρες της ΕΕ που έχουν θετικό εμπορικό ισοζύγιο με την Κίνα, ενώ αντίθετα η Βρετανία έχει το μεγαλύτερο εμπορικό έλλειμμα (δηλαδή εισάγει περισσότερα απ' όσα εξάγει...) με την Κίνα, σε σχέση με τις πέντε μεγαλύτερες χώρες - μέλη της ΕΕ.

Πέρσι, άλλωστε, ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, είχε επισκεφτεί τη Γερμανία στο πλαίσιο μεγάλης ευρωπαϊκής περιοδείας του σε Ολλανδία, Γαλλία και Βέλγιο, αναγορεύοντας το Πεκίνο και το Βερολίνο σε «πυλώνες ανάπτυξης της Ασίας και της Ευρώπης».

Συνεπώς, το σχέδιο των βρετανικών μονοπωλίων για μία «χρυσή εποχή με την Κίνα» βρίσκεται σε άμεσο ανταγωνισμό με τα γερμανικά μονοπώλια και σε μικρότερο με άλλα από τη Γαλλία κ.α. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε τη φαρμακερή δήλωση του Βρετανού υφυπουργού Εξωτερικών με χαρτοφυλάκιο χώρες της Ασίας, Χιούγκο Σουάιρ, στις 21 Οκτώβρη, στους «Global Times» της Κίνας, που εξέφρασε «μεγάλη χαρά για το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Σι ήρθε στην Ευρώπη αποκλειστικά και μόνο για να επισκεφτεί το Ηνωμένο Βασίλειο και όχι στο πλαίσιο μίας ευρωπαϊκής περιοδείας»...