Χαρακτηριστικό της βδομάδας στα μέσα του Οκτώβρη, η σχεδόν μαζική έξοδος φεστιβαλικών ταινιών. H «Ανίερη Συμμαχία» (Black Mass - 2015) - τρίτη μεγάλου μήκους ταινία - του Σκοτ Κούπερ λόγου χάριν, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στην τελευταία Μόστρα της Βενετίας θεωρείται πολυαναμενόμενη για δύο λόγους: Ο κύριος, έχει να κάνει με τον Τζόνι Ντεπ σε έναν επιτέλους πραγματικό, κινηματογραφικό ρόλο, σταθερό και ενδιαφέροντα, μετά τις άπειρες καρναβαλίστικες εμφανίσεις του σταρ, τα τελευταία χρόνια. Ο δεύτερος λόγος αφορά στον σκηνοθέτη Σκοτ Κούπερ που «δίνει εξετάσεις», μετά το τελευταίο και καλό του φιλμ «Out of the furnace» (2013), για το αν θα προσδώσει στις ιστορίες του εκείνη την κίνηση, ανάμεσα στο επικό και τη μεγάλη τοιχογραφία, που επιθυμεί. Το αποτέλεσμα, θα καταστεί αντικείμενο συζητήσεων. Η ταινία του Κούπερ μπορεί αποσπασματικά να πείθει, αλλά όχι στο σύνολό της, παρά τους καλογραμμένους χαρακτήρες, τον καλό ρυθμό της ιστορίας, τις σκηνές δράσης, τους φόνους, την ένταση και τη σουσπάνς, παρά το σύνολο των συστατικών μιας παραδοσιακής γκανγκστερικής ταινίας, η οποία κινείται, αποφεύγοντας τις προκλήσεις ενός σινεμά που ήδη έχουμε δει και ήδη έχει παρέλθει. Ο Τζόνι Ντεπ αγνώριστος ως Τζίμι Μπάλτζερ, «μπος» μαφιόζος, πατέρας, σύζυγος και αδελφός, μια φευγαλέα προσωπικότητα με σωματικά χαρακτηριστικά σαφή και αξιομνημόνευτα, περισσότερο από κείνα της προσωπικότητάς του. Πρόκειται για αληθινή ιστορία - αν αυτό έχει κάποια σημασία - για μικρούς και μεγάλους «αρουραίους των υπονόμων» και εκτυλίσσεται στις φτωχές γειτονιές της Νότιας Βοστόνης, με αφήγηση γραμμική που ξεκινά το 1975. Ο Τζίμι, σεβάσμιος τοπικός εγκληματίας, πείθεται από τον παιδικό του φίλο Τζον Κόνολι να γίνει πληροφοριοδότης του FBI με αντάλλαγμα την ελευθερία κινήσεών του. Ο Τζίμι είναι ίδιος με πολλούς του είδους του, η ταινία ωστόσο μιλάει γι' αυτόν σαν να ήταν μοναδικός... Παρότι το φιλμ αναφέρεται σε πάνω από δυο δεκαετίες αμερικάνικης ιστορίας, η ταινία μοιάζει να μην ενδιαφέρεται να προβάλλει τις αλλαγές ή εξελίξεις στο χώρο... Η «Ανίερη Συμμαχία», με το καλό της καστ, είναι φτιαγμένη απλά για να διασκεδάσει... (Με τους: Τζόνι Ντεπ, Τζόελ Εντγκερντον, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Σιένα Μίλερ, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Ντακότα Τζόνσον, κ.ά.).

Πρεμιέρα και για τη φεστιβαλική «Νιότη» (Youth - 2015) του Ναπολετάνου Πάολο Σορεντίνο που για δεύτερη φορά συνεργάζεται με αγγλόφωνους ηθοποιούς, μετά το «This Must be the Place» (2011) με τον Σον Πεν. Μετά το «Οσκαρ» της θεαματικής «Μεγάλη Ομορφιά», το βλέμμα του σκηνοθέτη είναι στραμμένο στη διεθνή αγορά, ο ίδιος μετατρέπεται σε κεντροευρωπαίος ή μεγάλος Ευρωπαίος, αισθάνεται φιλόσοφος και ποιητής και μιλά για τη Ζωή και το Θάνατο, για την Τέχνη και το Σινεμά με κεφαλαία γράμματα, χάνοντας την αίσθηση του μέτρου, αφού πείσθηκε από την κριτική, ότι έτσι κάνει κανείς σινεμά, φιλοσοφώντας μακριά από τις μικρές, ωχρές, καθημερινότητες των άχρωμων πρωταγωνιστών - όπως έκανε στο καλύτερο δικό του φιλμ «Οι συνέπειες του έρωτα» (2004). «Εκανα ένα φιλμ πάνω στο χρόνο - λέει ο ίδιος για τη "Νιότη" - το μόνο θέμα που με ενδιαφέρει». Η ταινία, που όλοι σχολιάζουν ότι θα έπρεπε να τιτλοφορείται «Το γήρας», είναι μια εκκεντρική και γκρινιάρικη συμφωνία εικόνων και μουσικής που συνοδεύουν τις σκέψεις για τη ζωή. Σε ένα πολυτελές «spa» ξενοδοχείο, στους πρόποδες των ελβετικών Αλπεων, δύο πλούσιοι ηλικιωμένοι φίλοι, καλλιτέχνες, αναμετρούνται σαν ανιαρές μαριονέτες ίσως για τελευταία φορά μεταξύ τους και με τον εαυτό τους, κλαψουρίζουν και πυροβολούν κρίσεις και αποφθέγματα το ένα πιο φθαρμένο από το άλλο...

Ταινία βαρετή, κατ' εξοχή αφηγηματική, όπου τα πάντα είναι εγκεφαλικά, τίποτα το αυθόρμητο, το αυθεντικό, πότε πολύ ελαφρύ, πότε πολύ βαθύ. Προβλέψιμη η προσέγγιση της ψευδο - πραγματικότητας και των ψευδο - οραματισμών. Από την ταινία λείπει απλούστατα η ψυχή. Τελειότητα μορφική, σίγουρη φωτογραφία και ραφινάτη αισθητική, πότε αυτάρεσκη, πότε στείρα... Τα πάντα καλύπτει μια ψυχρή ομορφιά που δεν «ζεσταίνει» με τίποτα... (Με τους: Μάικλ Κέιν, Χάρβεϊ Κεϊτέλ, Τζέιν Φόντα, Ρέιτσελ Βάις, Πολ Ντέινο, κ.ά.).

Πρεμιέρα κάνουν απόψε, το υποδειγματικό ελληνικό ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή «Αρκαδία Χαίρε» (2014), καθώς και το πρώτο αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό και βραβεύτηκε με «Οσκαρ», χαρίζοντας στον ιταλικό νεορεαλισμό διεθνή θρίαμβο το «Λούστρο Παπουτσιών» (Sciuscia -1946). Ο τίτλος «σιουσιά» - με τόνο στη λήγουσα - είναι παράφραση της λέξης «shoe shine» όπως έφθανε στα αυτιά των Ιταλών από τους Αμερικανούς στρατιώτες.

Τέλος, μέχρι και η ταινία τρόμου της βδομάδας έχει βαφτιστεί σε φεστιβάλ... «Σκοτεινή ανάμνηση» (Regression - 2015), ο τίτλος της - τρίτης αγγλόφωνης - ταινίας του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ με τους σταρ Εμα Γουάτσον και Ιθαν Χόουκ.

Αναμφισβήτητα όμως η «απόλυτη» ταινία της βδομάδας είναι η γαλλική «Ο Νόμος της Αγοράς» ...