ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι δύο γραμμές στο κίνημα

Ο αγώνας στον οποίο καλεί η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων αφορά στην επιβίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αγροτών και κτηνοτρόφων, που βρίσκονται αντιμέτωποι με την κυρίαρχη αντιαγροτική πολιτική και μοχθούν σκληρά να τα βγάλουν πέρα. Συναντιέται με τον αγώνα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις, τις γυναίκες και τους νέους των λαϊκών στρωμάτων, όλων αυτών που πληρώνουν τη «λυπητερή», για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την καπιταλιστική κρίση.

Και σε τούτες τις αγροτικές κινητοποιήσεις, όπως σε όλες των τελευταίων χρόνων, θα συγκρουστούν δύο γραμμές μέσα στο κίνημα: Από τη μία, η γραμμή υπεράσπισης των πραγματικών συμφερόντων και ανάδειξης των ουσιαστικών διεκδικήσεων των μικρομεσαίων αγροτών, που προβάλλει το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, όπως εκφράζεται από τους Αγροτικούς Συλλόγους, τις Ομοσπονδίες, τις Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στην Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ) και τη Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων, η οποία οργανώνει και συντονίζει πανελλαδικά τις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Από την άλλη, η γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων κι ανάδειξης των αιτημάτων μιας χούφτας μεγαλοχωραφάδων, κατόχων μεγάλων αγροτοκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων, που την εκφράζουν κάποια αγροτοσυνδικαλιστικά σχήματα, όπως η Πανελλήνια Συντονιστική Επιτροπή Αγροτών και Κτηνοτρόφων, η Πανελλήνια Πρωτοβουλία Αγροτών Ελλάδας κ.ά. Σ' αυτά τα σχήματα, δραστηριοποιούνται αγροτοσυνδικαλιστές που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις αλήστου μνήμης τριτοβάθμιες αγροτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΕΣΑΣΕ και ΣΥΔΑΣΕ, όπως και στην ΠΑΣΕΓΕΣ.

Μάλιστα, ορισμένοι από τους εκπροσώπους αυτών των σχημάτων, εκ του πονηρού, κάνουν λόγο για «αγωνιστική συμπόρευση» και «κοινές κινητοποιήσεις» με την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων. Με τέτοιες επιθέσεις φιλίας, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να παραπλανήσουν τους αγρότες.

Ξέρουν καλά ότι η Πανελλαδική Συντονιστική των Μπλόκων έχει κατακτήσει μεγάλο κύρος ανάμεσα στους αγρότες με την πρωτοπόρα δράση της, ότι μπορεί να συσπειρώνει και να κινητοποιεί μαζικά. Γι' αυτό προβάλλουν το σύνθημα της «ενότητας». Για να κρυφτεί το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν στον ίδιο αγώνα να εκπροσωπούνται και να προβάλλονται διαφορετικά και εν πολλοίς συγκρουόμενα συλλογικά συμφέροντα και αιτήματα.

Αλλωστε, οι εν λόγω αγροτοσυνδικαλιστές έχουν παρελθόν που το γνωρίζουν καλά οι αγρότες. Ηταν αυτοί που, παίζοντας το ρόλο του «λαγού», έφευγαν από τα μπλόκα διασπώντας και υπονομεύοντας τους αγώνες. Ανάμεσά τους βρίσκονται και κάποιοι διορισμένοι από τη σημερινή κυβέρνηση σε οργανισμούς και βιομηχανίες. Επομένως, η Πανελλήνια Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων, αυτή η μεγάλη κατάκτηση των μικρομεσαίων αγροτών, που βγήκε μέσα από το καμίνι μεγάλων αγώνων και συγκρούσεων, δεν πρόκειται να λειτουργήσει σαν «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για όλους αυτούς.

Επιπλέον, αυτά τα σχήματα δεν αμφισβητούν τον ευρωμονόδρομο που ξεκληρίζει τους «μικρούς» και επί της ουσίας στηρίζουν την ΚΑΠ, ζητώντας να υπάρξουν μόνο ορισμένες αλλαγές στην εφαρμογή της, για να διασφαλιστούν καλύτερα τα συμφέροντα ντόπιων μεγαλοαγροτών - μεγαλοεπιχειρηματιών στον αγροτικό τομέα, που εποφθαλμιούν τη γη, την παραγωγή, ακόμα και αυτό το ελάχιστο μέρος των επιδοτήσεων που καταλήγει στους μικρομεσαίους αγρότες.

Σε τελική ανάλυση, τα σχήματα αυτά των αγροτοσυνδικαλιστών υπερασπίζονται το στόχο της παραπέρα καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής, μέσα στα πλαίσια της ΚΑΠ της ΕΕ, διεκδικώντας καλύτερους όρους για τους ντόπιους αγροτοκαπιταλιστές και σ' αυτό το στόχο προσπαθούν να σύρουν τους μικρομεσαίους αγρότες. Γι' αυτό, άλλωστε, απορρίπτουν αιτήματα που θίγουν τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρήσεων στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα, όπως το να ισχύουν ικανοποιητικές κατώτερες εγγυημένες τιμές για όλα τα αγροτικά προϊόντα, να ελέγχονται τα μονοπώλια και οι εμποροβιομήχανοι για τις τιμές πώλησης των αγροτικών μέσων και εφοδίων κ.ά.

Γι' αυτό αποδέχονται τη φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, που πλήττει άγρια τους μικρομεσαίους αγρότες και απορρίπτουν τη μεγαλύτερη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου. Γι' αυτό αποδέχονται και προβάλλουν το διαχωρισμό των αγροτών σε «κατ' επάγγελμα» ή μη, τον οποίο απορρίπτει το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, γιατί χρησιμοποιείται ως εργαλείο για το ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών.

Προοπτική στους αγώνες της αγροτιάς μπορεί να δώσει μόνο η σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, που εξειδικεύει τις αντιαγροτικές κατευθύνσεις της νέας ΚΑΠ της ΕΕ, σε συμμαχία με τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτός ο αγώνας θα αποκτά αντοχή και διάρκεια, θα μπορεί να βάζει εμπόδια και να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις, όσο περισσότερο δένεται με το στόχο για μια άλλη οργάνωση της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής στη χώρα μας, στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί καλό και σίγουρο εισόδημα για τους αγρότες, επαρκή, φτηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα για τη διατροφή και την ένδυση του λαού, πρώτες ύλες για την ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Π. Ρ.

Για τις προσπάθειες ευαισθητοποίησης για την αναπηρία

Πριν λίγες μέρες, ο Δήμος Καβάλας, σε συνεργασία με τον τοπικό σύλλογο ΑμεΑ, διοργάνωσε εκδηλώσεις με σύνθημα «Αγαπώ τον τρόπο σου», κατά τη διάρκεια των οποίων, μέσα από διάφορες βιωματικές εκπαιδευτικές δράσεις, παιδιά και ενήλικες έζησαν για λίγο σαν ανάπηροι. Στόχος τους να δημιουργηθεί «κλίμα αποδοχής, συνεργασίας και συνύπαρξης με τα ΑμεΑ, για τη δημιουργία μιας ισότιμης κοινωνίας».

Τις επόμενες μέρες, ο υπ. Παιδείας, σε επίσκεψή του σε ειδικό σχολείο, για να συγκαλύψει τις τεράστιες ελλείψεις κυρίως σε προσωπικό, μίλησε για την ανάπτυξη δράσης για την καταπολέμηση του ρατσισμού απέναντι στους ανάπηρους, με στόχο να βελτιωθούν οι όροι ζωής των ΑμεΑ.

Αυτή η φιλολογία, αλλά και οι δράσεις που αναπτύσσονται στη βάση όλων αυτών των ιδεολογημάτων, συγκαλύπτουν ότι αιτία των οξυμένων προβλημάτων των αναπήρων δεν είναι η μη αποδοχή τους από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ή τουλάχιστον δεν είναι η βασική.

Ακόμα κι αν για μια στιγμή μιμηθεί κάποιος τον/την τυφλό/-η ή τον/την κινητικά ανάπηρο/-η, ακόμα κι αν αλλάξει τη στάση του απέναντι στους ανάπηρους και την αναπηρία, τους δεχτεί ως ισότιμους στο σχολείο, στη δουλειά, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, ακόμα και τότε τα προβλήματά τους θα παραμένουν.

Γιατί, μια στιγμή με μια ζωή δεν είναι το ίδιο. Γιατί άλλο είμαι ανάπηρος/-η από τα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα σε περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που οξύνονται παραπέρα τα προβλήματα λόγω της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, και άλλο «ζω σαν ανάπηρος». Μιμούμαι ότι είμαι, αλλά δεν είμαι, άρα δεν μπορώ να διαμορφώσω και αντίστοιχη συνείδηση, μιας και το «είναι», δηλαδή η πραγματικότητα, διαμορφώνει τη συνείδηση.

Η μίμηση της στιγμής δεν μπορεί να περιέχει το χρόνιο πόνο, τη ματαίωση, την τεράστια έλλειψη δημόσιων, δωρεάν κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών. Δε δείχνει το σχολείο που δεν υπάρχει και οδηγεί στην απομόνωση του σπιτιού. Δε δείχνει την απόγνωση του ανάπηρου και της οικογένειας, γιατί κόπηκε η αναπηρική σύνταξη ή το επίδομα, γιατί δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα, τις εξετάσεις, τις ειδικές θεραπείες, τα ειδικά τεχνητά και άλλα βοηθήματα.

Η μίμηση μιας στιγμής κρύβει τον ανταγωνισμό που βιώνει ο ανάπηρος/-η στο σχολείο, στη δουλειά, ως αποτέλεσμα της κυρίαρχης αντίληψης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της ανταγωνιστικότητας, της ατομικότητας, ότι «ο πιο δυνατός επιβιώνει».

Ουσιαστικά, η μίμηση μιας στιγμής κρύβει ότι το ίδιο το εκμεταλλευτικό και άνισο σύστημα αντικειμενικά παράγει την ανισότητα και στους ανάπηρους των λαϊκών οικογενειών και δεν μπορεί να αλλάξει υπέρ τους με δράσεις ευαισθητοποίησης, προσομοίωσης. Αυτό το σύστημα, όσο απάνθρωπο γίνεται, τόσο ευρηματικό αποδεικνύεται για να κοιμίζει τον εργατόκοσμο, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Ετσι, ο άνεργος που δουλεύει τζάμπα βαφτίζεται εθελοντής και νιώθει ότι εργάζεται, ο πεινασμένος που του παρέχεται ένα πιάτο φαΐ νιώθει ευχαριστημένος, ο υγιής που για λίγο ζει σαν ανάπηρος νιώθει τα συναισθήματα του ανάπηρου και ο ίδιος ο ανάπηρος νιώθει να καλύπτονται οι ανάγκες του.

Τέλος, πίσω από τις μεγαλοστομίες, τα δήθεν μέτρα κι εκστρατείες ευαισθητοποίησης των αστών, με στόχο τη δημιουργία μιας ισότιμης κοινωνίας για τους ανάπηρους, κρύβεται ότι ο μεγαλύτερος ρατσισμός προέρχεται από το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος, που αντιμετωπίζει τον ανάπηρο και τις ανάγκες τους ως «κόστος» και γι' αυτό παίρνει μέτρα μείωσής του, με τις δραστικές περικοπές των κρατικών και ασφαλιστικών παροχών.

Υπάρχει, ευτυχώς, η εμπειρία από τις χώρες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό. Εκεί δε χρειαζόταν καμία «προσομοίωση» και «βιωματική δραστηριότητα» για να γίνουν κατανοητές οι ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, γιατί ήταν ο ίδιος ο σκοπός της οικονομικής ανάπτυξης και το λαϊκό κράτος που κατοχύρωνε τόσο τις γενικές όσο και τις πρόσθετες, ιδιαίτερες ανάγκες των ΑμεΑ.

Τ. Υ.