Σάββατο 5 Σεπτέμβρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
Χέρι - χέρι με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής

Τα περιφερειακά αεροδρόμια πωλούνται πακέτο, με αγοραστή την κοινοπραξία της γερμανικής «Fraport» και της «Slentel» (όμιλος Κοπελούζου)
Τα περιφερειακά αεροδρόμια πωλούνται πακέτο, με αγοραστή την κοινοπραξία της γερμανικής «Fraport» και της «Slentel» (όμιλος Κοπελούζου)
Σε μια ακόμη «λαθροχειρία» προχώρησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ούτε λίγο - ούτε πολύ επιχειρεί μια εξαιρετικά «επιλεκτική» παρουσίαση των ιδιωτικοποιήσεων, όπως αυτές προβλέπονται στο τρίτο μνημόνιο.

Σε αυτό το πλαίσιο, στο «σχέδιο προγράμματος», εμφανίζει τη λίστα με τις 9 άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, που, όπως οι ίδιοι λένε, θα έχουν ολοκληρωθεί μέσα στην επόμενη τριετία. Μάλιστα, επιχειρούν να αυτοδικαιολογηθούν, λέγοντας ότι η εν λόγω λίστα «αποτελεί μέρος του αναγκαίου συμβιβασμού της κυβέρνησης για το κλείσιμο της συμφωνίας και για την αποτροπή του προηγούμενου σχεδίου για την πώληση 23 περιουσιακών στοιχείων» (αντί των 9 του ΣΥΡΙΖΑ).

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ακόμη προεκλογικό ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα χοντροκομμένο. Το σύνολο της κρατικής περιουσίας και αυτών που υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αφήσει «απ' έξω», προορίζεται για τα μονοπώλια και άλλους ενδιαφερόμενους «επενδυτές» και αυτό ανεξάρτητα από το όποιο χρονοδιάγραμμα της εφαρμογής τους, είτε στην τρέχουσα τριετία είτε στη συνέχεια.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ, με το κυβερνητικό πρόγραμμά του, ομολογεί ότι στην ερχόμενη τριετία θα έχει ολοκληρώσει τις παρακάτω 9 ιδιωτικοποιήσεις: Περιφερειακά αεροδρόμια, Ελληνικό, Αστέρας Βουλιαγμένης, Αφάντου (Ρόδος), ΔΕΣΦΑ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ-ROSCO, Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών. Οι λίστες των ιδιωτικοποιήσεων συμπληρώνονται από το ειδικό παράρτημα που συνοδεύει το τρίτο μνημόνιο. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, Εγνατία Οδός, ΕΛΤΑ και μια σειρά από άλλες νευραλγικές υποδομές, που σήμερα βρίσκονται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, στην ιδιοκτησία του αστικού κράτους.

«Καλές» ιδιωτικοποιήσεις - προσφορά στο κεφάλαιο

Και βέβαια, το τρίτο μνημόνιο δεν περιέχει κάποια «πρωτοτυπία» σε ό,τι αφορά τα προηγούμενα. Οι ίδιες κρατικές εταιρείες φιγουράριζαν στις λίστες τόσο του πρώτου, όσο και του δεύτερου μνημονίου, άλλωστε με δεδομένο το απόθεμα της περιουσίας που παραμένει σήμερα υπό κρατικό έλεγχο και διαχείριση, δεν υπήρχαν και άλλες «εναλλακτικές επιλογές» ιδιωτικοποίησης. Το νέο στοιχείο είναι οι τράπεζες, οι οποίες μέσω των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων ενισχύθηκαν με ζεστό κρατικό χρήμα (από τις δανειακές συμβάσεις που φορτώθηκαν στο λαό). Σε αυτό το πλαίσιο, τα πλειοψηφικά μετοχικά πακέτα και των 4 ελληνικών τραπεζικών ομίλων αποτελούν ιδιοκτησία του αστικού κράτους, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Μάλιστα και αφού προηγουμένως ενισχυθούν εκ νέου και καταφέρουν να ανακάμψουν με το νέο πακέτο διάσωσης που προβλέπεται στη δανειακή σύμβαση του τρίτου μνημονίου, θα αποδοθούν και πάλι στους ιδιώτες, όταν «οι συνθήκες το επιτρέψουν», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο μνημόνιο.

Και βέβαια, ο χαρακτήρας των τραπεζών, όπως και όλων των επιχειρήσεων, δε μεταλλάσσεται ανάλογα με το μεγαλομέτοχό τους, αν αυτός είναι το αστικό κράτος, ο ένας ή ο άλλος ιδιώτης «στρατηγικός επενδυτής». Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και ο ΟΤΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ισχυρίζεται ότι κατάφερε να τον διασώσει από το πρώτο κύμα των ιδιωτικοποιήσεων της επόμενης μέρας. Επί της ουσίας, αναφέρονται στο 10% που έχει απομείνει σήμερα στο κράτος, ενώ βέβαια ο ΟΤΕ ήδη ελέγχεται από το γερμανικό μονοπώλιο της «Deutsche Telekom».

Ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δε μεταβάλλεται ανάλογα με το μεγαλομέτοχο. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η ΔΕΗ - επίσης προορίζεται για ιδιωτικοποίηση - βρίσκεται υπό κρατική ιδιοκτησία και έλεγχο (πιο σωστά η πλειοψηφία του μετοχικού της πακέτου, γιατί έχει ήδη ιδιωτικοποιηθεί ένα μέρος της), δεν απέτρεψε τις αλλεπάλληλες ανατιμήσεις στο ρεύμα που πληρώνει η λαϊκή οικογένεια, ούτε βέβαια τις ελαφρύνσεις στο ενεργειακό κόστος των βιομηχάνων και άλλων μεγαλοεπιχειρηματιών.

Αποκαλυπτικό είναι το σχέδιο του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο ισχυρίζονται:

-- Μέρος του νέου προγράμματος αποτελεί η δημιουργία ενός νέου «ανεξάρτητου Ταμείου αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου», στο οποίο υπολογίζεται να μεταφερθεί απόθεμα κρατικής περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ.

Πρόκειται για τις πρόσθετες εγγυήσεις προς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τους δανειστές του ελληνικού κράτους, αλλά ουσιαστικά αποτελεί ένα μοχλό ενίσχυσης μονοπωλιακών ομίλων για επενδύσεις υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων και για την καπιταλιστική ανάκαμψη, αφού θα περάσει στην ιδιοκτησία τους με διάφορες μορφές αυτή η «δημόσια περιουσία». Και η νέα δανειακή σύμβαση (φρέσκο κρατικό χρέος που φορτώνουν στο λαό) αποσκοπεί στη στήριξη της οικονομίας των καπιταλιστών, των τραπεζών, των επιχειρηματικών ομίλων, στην αποκατάσταση της γενικότερης «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης» και των προσδοκιών του κεφαλαίου. Στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης, χωρίς μνημόνια, όλα αυτά δεν μπορούν να αποκατασταθούν, ούτε βέβαια να προχωρήσουν οι νέες κερδοφόρες επενδύσεις του κεφαλαίου και οι ιδιωτικοποιήσεις.

-- «Στα πρότυπα των αντίστοιχων κρατικών ταμείων του εξωτερικού», λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο Ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων θα μεταφερθούν στοιχεία ενεργητικού (κρατικές επιχειρήσεις), με σκοπό: «Την αξιοποίησή τους, την προστασία και τη μεγέθυνση της αξίας τους, την ουσιαστική ένταξή τους στον παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας, αντί της αναγκαστικής εκποίησής τους που ίσχυε έως σήμερα».

Και βέβαια, το γεγονός ότι τα εν λόγω κρατικά περιουσιακά στοιχεία δεν εκποιήθηκαν μέχρι σήμερα, οφείλεται στην «έλλειψη» παραγόντων, όπως αυτούς που αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει. Δηλαδή, λόγω κρίσης δεν αγόραζαν, αφού δεν είχαν εξασφαλισμένη μεγάλη κερδοφορία. Αλλωστε, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις περιγράφονται και στο τρίτο μνημόνιο (εργαλειοθήκες ΟΟΣΑ, παραγωγική ανασυγκρότηση, «μεγέθυνση της αξίας», δηλαδή διόγκωση κερδοφορίας) κ.ο.κ., σ' αυτό συμβάλλουν, στη δημιουργία συνθηκών κερδοφορίας.

Περί «ξεπουλήματος» και «καθυστερήσεων»

Ενα ακόμη ψέμα αποτελεί και το ύψος του τιμήματος που θα καταφέρει να εισπράξει ο ένας ή άλλος κυβερνητικός διαχειριστής από τις ιδιωτικοποιήσεις. Για παράδειγμα, η προσφορά του αζέρικου μονοπωλίου της SOCAR για το 66% του ΔΕΣΦΑ διαμορφώνεται στα 400 εκατ. ευρώ, ποσό που θα μοιραστούν το ελληνικό αστικό κράτος και οι μεγαλομέτοχοι των ΕΛΠΕ που έχουν «πόντους» στο σημερινό ΔΕΣΦΑ. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος, είναι χαρακτηριστικό ότι το ποσό αυτό αποτελεί μόλις το 15% του ποσού που θα εισρέει κάθε χρόνο στο κρατικό ταμείο από το αντιλαϊκό χαράτσι του ΕΝΦΙΑ (2,65 δισ. ευρώ). Την πολιτική αυτή δεσμεύεται να εφαρμόσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2015.

Και βέβαια, το ζήτημα δε βρίσκεται στο αντίτιμο των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά στην ίδια τη στρατηγική επιλογή, που αφορά την ενίσχυση του κεφαλαίου, στην εκχώρηση του ζωτικού χώρου, που κάθε φορά κρίνεται αναγκαίος για την απόσπαση πόντων ανταγωνιστικότητας, στο πλαίσιο και των γενικότερων γεωπολιτικών ανταγωνισμών.

Την ίδια ώρα, άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.) σε κάθε ευκαιρία εκτοξεύουν κατηγορίες στον ΣΥΡΙΖΑ για τις... «καθυστερήσεις» στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, μέχρι και για απόπειρα ακύρωσης. Και βέβαια, τίποτα από αυτά δεν ευσταθεί. Η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» κινείται «εντός των τειχών» του κεφαλαίου και βέβαια, όπως και οι προκάτοχοί τους, αναγκαστικά θα προσαρμόζει το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων ανάλογα με τη φάση του οικονομικού κύκλου και με το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν κάθε φορά τα μονοπώλια και οι επενδυτές.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια η Κομισιόν έβαλε προσκόμματα στην εξαγορά του ΔΕΣΦΑ από τη SOCAR, αλλά και για άλλες επιχειρήσεις, γεγονός που συνδέεται με τους γενικότερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Σήμερα, το ζήτημα φαίνεται να διευθετείται, καθώς με το αζέρικο μονοπώλιο θα συμπράξει και άλλο μονοπώλιο από την πλευρά της Ευρωζώνης...

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, χωρίς τους καπιταλιστές, με κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, για την αξιοποίηση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πλεονεκτημάτων της χώρας. Αυτή η ανάγκη απαιτεί τώρα την οργανωμένη λαϊκή πάλη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και των διαχειριστών του, για την εργατική - λαϊκή εξουσία που θα προχωρήσει στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, στη μονομερή διαγραφή του χρέους και θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία της κάλυψης των εργατικών - λαϊκών αναγκών.


Α. Σ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ