Την Κυριακή 7 Ιούνη 2015 διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στη γειτονική Τουρκία. Στη νέα Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας (αστικό κοινοβούλιο) θα εκλεχθούν 550 βουλευτές με τετραετή θητεία έως το 2019 που θα είναι έτος βουλευτικών, προεδρικών και τοπικών εκλογών μαζί. Για να σχηματιστεί κυβέρνηση χρειάζεται η ψήφος εμπιστοσύνης 276 βουλευτών (απλή πλειοψηφία), για να προταθούν μέσω δημοψηφίσματος συνταγματικές αλλαγές χρειάζεται στήριξη της πρότασης από 330 βουλευτές (3/5), για να αλλάξει το σύνταγμα χωρίς δημοψήφισμα έγκριση 367 βουλευτών (2/3). Καθένα από τα μόλις 20 πολιτικά κόμματα που έλαβαν άδεια για συμμετοχή στις εκλογές, για να εκπροσωπηθεί στο κοινοβούλιο χρειάζεται να ξεπεράσει το φράγμα του 10%, που είναι και το μεγαλύτερο στην Ευρώπη.

Ολες οι δημοσκοπήσεις μέσα στο Μάη (εξαιρώντας δύο που έγιναν και επισήμως κατά παραγγελία κομμάτων) δίνουν στο συντηρητικό κυβερνών (από το 2002) Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) ξεκάθαρα την πρώτη θέση με 45,6% - 38,9%. Στο παραδοσιακά σοσιαλδημοκρατικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP), το κόμμα του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ, δίνουν 30,1% - 25,5% και στο εθνικιστικό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), τμήμα του οποίου αποτελούν οι γνωστοί «Γκρίζοι Λύκοι» 17,6% - 14,4%. Στο πολυτασικό αλλά με κυρίαρχη τη σοσιαλδημοκρατική γραμμή Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP), που στηρίζεται κυρίως από την κουρδική κοινότητα, οι δημοσκοπήσεις δίνουν 11,8% - 9,2%. Τα υπόλοιπα κόμματα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν προσεγγίζουν το φράγμα του 10%.

Στις έρευνες επιβεβαιώνεται ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο έχει διαφανεί σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, και συνάδει με μια σειρά ιστορικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς λόγους: Στη Νοτιοανατολική Τουρκία όπου κυριαρχεί πληθυσμιακά η κουρδική κοινότητα φαίνεται να κερδίζει την πρωτιά το HDP, στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας το CHP και ουσιαστικά στην υπόλοιπη Τουρκία, συμπεριλαμβανόμενης της Κωνσταντινούπολης των 18 εκατομμυρίων κατοίκων, το ΑΚΡ.

Τα παραπάνω έχουν μία σημασία, ωστόσο για τη συντριπτική πλειοψηφία των 53.741.838 εγγεγραμμένων στους καταλόγους των 85 εκλογικών περιφερειών της Τουρκίας είναι τα λιγότερο σημαντικά. Αυτό που πάνω από όλα θα κριθεί στις επερχόμενες εκλογές είναι το ποιος και με ποιον τρόπο θα συνεχίσει να ασκεί πολιτική εις βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της Τουρκίας. Τα προγράμματα των βασικών αστικών κομμάτων που διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο είναι κομμένα και ραμμένα για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.

Το ΑΚΡ ξαναθέτει το όχι και τόσο νέο δίλημμα «παλιά» ή «νέα» Τουρκία. Επισημαίνει ότι ακολούθησε πετυχημένη οικονομική πολιτική και γι' αυτό η Τουρκία μπήκε στους G-20 (μάλιστα, φέτος προεδρεύει σ' αυτό το κλαμπ των 20 κρατών που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα), ενώ σήμερα διαθέτει το 18ο μεγαλύτερο ΑΕΠ παγκοσμίως. Αξιοποιεί υπαρκτά και ανύπαρκτα ζητήματα, προσπαθώντας να δείξει στο λαό ότι δέχεται επίθεση «από το εξωτερικό» και «από το παράλληλο κράτος», ότι η επίθεση στρέφεται ενάντια «σε όσα μαζί καταφέραμε», κάνοντας εκτενείς αναφορές στην οικονομική καπιταλιστική ανάπτυξη της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια. Σκοπίμως δεν αναφέρεται στα πρώτα σημάδια που δείχνουν ρυθμούς επιβράδυνσης (η ανάπτυξη ήταν 2,9% το 2014 έναντι 8% το 2010 και 9% το 2011) καθώς και στο σοβαρό ενδεχόμενο εκδήλωσης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης τα επόμενα χρόνια.

Ακριβώς σ' αυτό το ζήτημα είναι που επικεντρώνει τα πυρά του το CHP, αυτοπαρουσιαζόμενο ως ο εγγυητής της ανάπτυξης. Προσφάτως, έφτασε στο σημείο να παρουσιάσει ένα πρότζεκτ για μετατροπή της Τουρκίας σε «διαμετακομιστικό κόμβο», το οποίο περιλαμβάνει ακόμη και τη δημιουργία νέας, χτισμένης από το μηδέν μεγαλούπολης, ανατολικά της Αγκυρας, η οποία λέει ότι το 2035 θα έχει δημιουργήσει 2,2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Μάλιστα, ο Νταβούτογλου κατηγόρησε το CHP ότι έκλεψε το πρότζεκτ από το δικό του πρόγραμμα. Το CHP αυτοπαρουσιάζεται ως αυτό που με μεγαλύτερη συνέπεια απ' το AKP θα διατηρήσει τη συμμαχική σχέση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, αλλά και ως πιο φανατικός οπαδός της εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ απ' τη σημερινή κυβέρνηση. Σε ανάλογη αντιπολιτευτική τακτική με το CHP, με εξαίρεση το ζήτημα της ΕΕ, έχει προσχωρήσει και το ΜΗΡ. Αλλωστε, τα δύο αυτά κόμματα στις προεδρικές εκλογές του Αυγούστου του 2014, κατέβασαν κοινό αντι-Ερντογάν υποψήφιο.

Με δυο λόγια, οι βασικοί αστοί μονομάχοι, παρά τις διαφωνίες τους, δουλεύουν (ανταγωνίζονται και συνεργάζονται) για να εκπληρώσουν το στρατηγικό στόχο του τουρκικού καπιταλισμού: Την ανάδυση της «Νέας Τουρκίας», την είσοδό της στη δεκάδα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών το 2023, οπότε συμπληρώνει τα 100 του χρόνια το τουρκικό αστικό κράτος.

Το θερμόμετρο της πολιτικής αντιπαράθεσης ανεβαίνει τις τελευταίες μέρες. Βόμβες εκρήγνυνται σε γραφεία κομμάτων, υπάρχουν πυροβολισμοί εναντίον κρατικών αξιωματούχων, καταγγέλλονται εκατέρωθεν προβοκάτσιες, γίνονται απαγορεύσεις σε συγκεντρώσεις αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Καταγγέλλονται χρηματισμοί στελεχών του κράτους, υπερπολυτελή δώρα προς θρησκευτικούς ηγέτες, ακόμη και απόπειρες χρηματισμού, για να συμμετάσχουν σε συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος των συναδέλφων των πάνω από 400 νεκρών εργατών στο εργοδοτικό έγκλημα στα ορυχεία της Σόμα πριν από ένα χρόνο. Φυσικά, αν κανείς παρατηρήσει την πολιτική ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας, πολύ δύσκολα θα βρει εκλογές που δεν υπήρχαν ανάλογα περιστατικά. Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένα νέα στοιχεία στο εσωτερικό της χώρας, που συνθέτουν ένα κλίμα πιθανής αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Αυτά είναι:

-- Οι διαπραγματεύσεις της τουρκικής κυβέρνησης με την κουρδική κοινότητα, με την εμπλοκή και ξένων κέντρων που έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα, ίσως αποτελέσουν παράγοντα επιτάχυνσης ενδοαστικών διεργασιών, αρχής γενομένης από τις εκλογές της 7ης Ιούνη. Tο HDP, αξιοποιώντας το 9,76% που συγκέντρωσε ο συμπρόεδρος του κόμματος Σαλαχατίν Ντεμιρτάς, ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές τον περασμένο Αύγουστο, και αυτοπαρουσιαζόμενο ως «ο τουρκικός ΣΥΡΙΖΑ» ίσως εξασφαλίσει την είσοδο στο κοινοβούλιο και στερήσει μία άνετη πλειοψηφία με την οποία σχεδιάζει το ΑΚΡ να προωθήσει συνταγματικές αλλαγές, ενισχύοντας τις προεδρικές εξουσίες. «Αν το HDP μπει στο Κοινοβούλιο και τα άλλα δύο (βασικά) κόμματα της αντιπολίτευσης, η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση CHP και το Εθνικιστικό Κίνημα MHP καταφέρουν να αυξήσουν έστω και λίγο τα ποσοστά τους, το AKP ίσως δεν μπορέσει να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση», εκτιμούν αναλυτές. Βεβαίως, υπάρχουν και κάποιοι που εκτιμούν ότι ο πιθανότερος κυβερνητικός εταίρος του ΑΚΡ, στην περίπτωση που χρειαστεί, είναι το HDP ακριβώς λόγω της ειδικής σχέσης που έχει οικοδομηθεί ανάμεσα σε κέντρα μέσα στα δύο κόμματα στο πλαίσιο της πολυεπίπεδης διαπραγμάτευσης που διεξάγεται για το Κουρδικό και της λεγόμενης «ειρηνευτικής διαδικασίας».

-- Πρόκειται για τις πρώτες βουλευτικές εκλογές, όπου δεν ηγείται του ΑΚΡ ο πρώην πρωθυπουργός (και «πολυνίκης» με 34,3% το 2002, 46,6% το 2007 και 49,8% το 2011) και από τον Αύγουστο του 2014 Πρόεδρος της χώρας (με 51,78%) Ταγίπ Ερντογάν. Ο «ένας από εσάς», «ο δήμαρχος που έκανε φυλακή για τα πιστεύω του», ο «φτωχός που, με πίστη στο θεό και σκληρή δουλειά, κατάφερε από τη φτωχή συνοικία Κασίμπασα της Κωνσταντινούπολης να φτάσει στο προεδρικό μέγαρο», όπως παρουσιάζεται πολλές φορές ο Ερντογάν στο λαό, διασχίζει με περιοδείες αυτές τις μέρες την Τουρκία, για να πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση στο ΑΚΡ. Κάτι που δεν φαίνεται να καταφέρνει ο, με πιο ακαδημαϊκό λόγο, επί σειρά ετών Τούρκος υπουργός Εξωτερικών και από τον Αύγουστο του 2014 πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει την ικανότητα του ΑΚΡ, ενός κόμματος που βρίσκεται στην αστική διακυβέρνηση 13 χρόνια, να χτίζει δικούς του μηχανισμούς και ασφαλιστικές δικλίδες.

Εκτός από την επικαιρότητα της καθαρά προεκλογικής περιόδου, η οποία σαφώς θα παίξει ρόλο στις εκλογές, υπάρχουν και οι άλλες, οι πιο γενικές και καθοριστικές εξελίξεις. Και κυρίως οι εξής τρεις:

• Οι ανησυχητικές προβλέψεις για την πορεία της τουρκικής οικονομίας και οι εκτιμήσεις για ενδεχόμενο και τυπικού τέλους του λεγόμενου «τουρκικού οικονομικού θαύματος, είναι ο βασικός πονοκέφαλος της τουρκικής αστικής τάξης. Φαίνεται ότι μετά από περίπου μία δεκαετία οικονομικής ανάπτυξης, επιδιώκει να καθυστερήσει την εκδήλωση της κρίσης που έρχεται, μέσα από επενδύσεις σε διάφορα πεδία, και κυρίως με την έντονη οικοδομική δραστηριότητα (αφορά κυρίως δρόμους, γέφυρες και ουρανοξύστες). Μάλιστα, η Τουρκία ξεπέρασε τις ΗΠΑ στην οικοδομική δραστηριότητα, και βρίσκεται πλέον στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από την Κίνα. Η τουρκική αστική τάξη ποντάρει στο γεγονός ότι παρατηρείται μεγάλη ανισομετρία στην ανάπτυξη των διάφορων κλάδων αλλά και από περιοχή σε περιοχή στο εσωτερικό του τουρκικού κράτους. Στο ότι συνυπάρχει στη χώρα ο τεράστιος βαθμός συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στις βιομηχανικές ζώνες, μέσα και δίπλα στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, στα ορυχεία της Μαύρης Θάλασσας, με τη χαμηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου, που επιτρέπει νέες επενδύσεις με υψηλό σχετικά ποσοστό κέρδους, στην Ανατολία, στο Ντιγιάρμπακιρ, κυρίως στις περιοχές όπου κυριαρχεί το κουρδικό και αλεβίτικο στοιχείο. Και φυσικά εδώ η πολιτική ακολουθεί την οικονομία: Ο παραπάνω λόγος είναι ίσως ο βασικός για τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την κουρδική κοινότητα, στην οποία δεν ανήκει μόνο η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών ανθρώπων, αλλά και μία μειοψηφία «που βγάζει το ψωμί της», κάνοντας κοινοπραξίες πολλών εκατομμυρίων με το τουρκικό δημόσιο ή τουρκικούς μονοπωλιακούς ομίλους, και οι οποίοι πολύ λογικά επιθυμούν ...ειρηνικό έδαφος για να κάνουν τις μπίζνες τους.
• Η σύγκρουση στο εσωτερικό της τουρκικής αστικής τάξης, ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματά της, για το μείγμα της προωθούμενης οικονομικής πολιτικής, για το περιτύλιγμά του σε επίπεδο εποικοδομήματος (ισλαμικό ή κοσμικό), για τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Αυτή η σύγκρουση, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αναδείχθηκε όχι λίγες φορές τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον Ιούνη του 2013, που έγινε προσπάθεια να αξιοποιηθούν από διάφορα τμήματα της αστικής τάξης και από ιμπεριαλιστικά κέντρα οι κινητοποιήσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Αλλά και στη συνέχεια, κατά τη μετωπική σύγκρουση του κυρίαρχου τμήματος του πολυτασικού κυβερνώντος κόμματος με δυνάμεις κυρίως στο εσωτερικό του, αλλά και έξω από αυτό, που καθοδηγούνταν από τον μόνιμο κάτοικο ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, γνωστό μεγαλοεπιχειρηματία, ιμάμη, πρώην «αδελφό» του Ερντογάν και νυν πολέμιό του, με πλήθος παρασκηνιακών κινήσεων μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, Φετουλάχ Γκιουλέν. Αυτή η σύγκρουση στο εσωτερικό της αστικής τάξης, αν και δεν έχει να κάνει με τα λαϊκά συμφέροντα, όπως είναι λογικό, επηρεάζει άμεσα τη ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, και φυσικά έχει αντίκτυπο στη λαϊκή συνείδηση, με πολλούς εργαζόμενους να συντάσσονται πίσω από το ένα ή το άλλο τμήμα.
• Οι νέες μορφές που ίσως πάρει ο στρατηγικός στόχος των τουρκικών μονοπωλιακών ομίλων για αναβάθμισή τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ασίας. Ιδιαίτερα, μπροστά στις δυσκολίες και στα αδιέξοδα (;) που φαίνεται να αντιμετωπίζει η γεωστρατηγική του «νεοοθωμανισμού», που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια, αξιοποιώντας την οθωμανική ιστορική παράδοση και το θρησκευτικό πολιτιστικό στοιχείο, το Ισλάμ, στην ευρύτερη περιοχή. Η Τουρκία, χρησιμοποιώντας αυτό το χαρτί μπόρεσε να παίξει ενεργό ρόλο στα εσωτερικά ζητήματα της Συρίας, της Λιβύης, αλλά και της Αιγύπτου, παρεμβαίνει συστηματικά στην Αλβανία και γενικότερα στα Βαλκάνια, επιμένει στην προκλητικότητά της στο Αιγαίο, συνεχίζει την κατοχή του 37% της Κύπρου και ενώ υπάρχει κινητικότητα για το ζήτημα. Ωστόσο, αυτή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που ακολούθησε, οι πολλές υποθέσεις στις οποίες εμπλέκεται, που παραμένουν ανοιχτές, φαίνεται να την έχουν φέρει υπό πίεση. Σε κρίση φαίνεται να είναι οι σχέσεις της καταρχήν με τον παραδοσιακά σύμμαχό της, τις ΗΠΑ, όπου οι επιλογές τους το τελευταίο διάστημα για τη Συρία, το Ιράκ, το Κουρδικό πρόβλημα, την Αίγυπτο και το Ιράν δημιουργούν προβληματισμό στην Αγκυρα. Οι εξελίξεις φυσικά έχουν τη δική τους δυναμική, ωστόσο η τουρκική κυβέρνηση, χώνοντας βαθιά τη χώρα στους ανταγωνισμούς, φαίνεται ότι προσπαθεί να εξασφαλίσει το ρυθμιστικό της ρόλο σε όποιο σενάριο τελικά προκύψει όσον αφορά το ενεργειακό ζήτημα και την τροφοδοσία της Ευρώπης με φυσικό αέριο. Διαπραγματεύεται ταυτόχρονα με ΕΕ και Ρωσία, ενώ προσφάτως υπέγραψε ενεργειακή συμφωνία με την Ιαπωνία, για την κατασκευή δύο πυρηνικών σταθμών σε τουρκικό έδαφος.

Το «τουρκικό οικονομικό θαύμα», για το οποίο έγραφε ο «Economist», έχει τα δικά του σύμβολα, ένα από τα οποία είναι το νέο παλάτι του Ερντογάν, ένα κραυγαλέο και προκλητικό παράδειγμα της κλοπής του τεράστιου πλούτου που παράγει η εργατική τάξη, που δίκαια ξεσήκωσε αντιδράσεις. Πόσο μάλλον, που ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη, εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) άνθρωποι ζουν σήμερα δύο υπόγεια κυριολεκτικά κάτω από τη γη, στα σπίτια τους δεν μπαίνει ποτέ ήλιος και φρέσκος αέρας.

Η εργατική τάξη, στα χρόνια του «οικονομικού θαύματος» έχει τα δικά της σύμβολα... Είναι τα ορυχεία στη Σόμα ή στο Ζονγκουλντάκ, τα κάθε λογής εργασιακά κάτεργα, στα οποία τουλάχιστον 15.000 εργάτες πήγαν για μεροκάματο και δε γύρισαν ποτέ σπίτι τους, μέσα στην τελευταία δεκαετία. Αλλά πολλοί από όσους τη γλιτώνουν και δεν δολοφονούνται στα εργοδοτικά εγκλήματα, ιδιαίτερα οι νέοι (μέσος όρος ηλικίας του τουρκικού πληθυσμού μόλις τα 26 χρόνια), κάνουν 6 ή 7 μέρες τη βδομάδα τη λεγόμενη μία βάρδια, δηλαδή πιάνουν δουλειά στις 8 το πρωί και δουλεύουν έως τις 10 βράδυ. Δεν υπάρχει καμία εργασιακή νομοθεσία, τα πιο πολλά μαγαζιά στον Επισιτισμό και τον Τουρισμό δεν κλείνουν ποτέ. Τρομακτική εκμετάλλευση των εργαζομένων κυριολεκτικά για ψίχουλα, με σχετική αλλά και απόλυτη εξαθλίωση.

Ενας υπουργός της τουρκικής κυβέρνησης πρόσφατα έλεγε ότι «η μοίρα των εργατών, ιδιαίτερα στα ανθρακωρυχεία, είναι ο θάνατος» (και έχει δίκιο). Ιδιαίτερα μάλιστα, αφού σήμερα, ανάμεσα στα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τουρκική εργατική τάξη και τα παιδιά της είναι και το εξής πολύ σοβαρό: Η συμμετοχή της Τουρκίας σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας και όχι μόνο. Ο πόλεμος που μαίνεται στην ευρύτερη περιοχή μας και ο γενικευμένος που πιθανά να έρθει, για τους καπιταλιστές στην Τουρκία θα σημαίνει κυνήγι κερδών σε νέες σφαίρες κερδοφορίας, ίσως μεγαλύτερη στροφή του ενδιαφέροντος στην πολεμική βιομηχανία. Ενώ τους εργάτες θα τους μεταφέρει το πολύ πολύ, από τα κάτεργα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στα χαρακώματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Ο τουρκικός λαός έχει περάσει πολλά τα τελευταία χρόνια. Μέσα σε ένα συνολικότερο κλίμα επιθετικότητας, εκτός από τα χιλιάδες εργοδοτικά εγκλήματα, υπάρχουν πολλές δολοφονίες διαδηλωτών, βιασμοί, κακοποιήσεις και δολοφονίες νέων γυναικών, περιορισμοί στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων, με συχνές απαγορεύσεις διαδηλώσεων, αλλά και νυχτερινής κυκλοφορίας, έντονη κρατική καταστολή. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, αφού κατόρθωσε να περάσει μια σειρά σκοπέλους και δύσκολες καταστάσεις, συμμετέχει με τα δικά του ψηφοδέλτια σε όλη τη χώρα στις εκλογές της 7ης Ιούνη. Και οι 550 υποψήφιοί του είναι γυναίκες (το 60% εργάτριες). Με αυτόν τον τρόπο θέλει να συμβολίσει την πάλη για τα δικαιώματα των γυναικών, και κυρίως των εργαζομένων, ενάντια στη διπλή εκμετάλλευση. Παράλληλα με τη δράση για τις εκλογές, το ΚΚ με τις δυνάμεις που διαθέτει στηρίζει εργατικές κινητοποιήσεις, όπως οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις στον κλάδο του μετάλλου, ενώ η Νεολαία του, η Κομμουνιστική Νεολαία παλεύει με την πολιτική του κόμματος μέσα στους νέους εργαζόμενους, το μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα.

Το ΚΚ Τουρκίας κάνει προσπάθεια να αναδείξει μέσα από τη μαζική πολιτική δράση του ότι δεν υπάρχει λύση για το λαό στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και αναδεικνύει ως μόνη λύση την πάλη για τον σοσιαλισμό. Σε μια περίοδο μάλιστα, που γίνεται οργανωμένη προσπάθεια η οργή του λαού για την κυβερνητική πολιτική να καναλιζαριστεί σε κατεύθυνση ακίνδυνη για το σύστημα, με ενίσχυση των αυταπατών και των σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων κομμάτων, που στο πλαίσιο της γενικότερης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος στη «μετά Ερντογάν εποχή», εγγυώνται τη διαιώνιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το ΚΚ Τουρκίας αποκαλύπτει στο λαό ότι ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης της Τουρκίας σε συνεργασία με ιμπεριαλιστικά κέντρα, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της ΕΕ, κυρίως έμμεσα, στηρίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και καλεί τον τουρκικό λαό να μην πέσει στην παγίδα, αλλά να το στηρίξει, γιατί αποτελεί την πραγματική επαναστατική εναλλακτική στο σύστημα. Μάλιστα, η στάση αυτή του ΚΚ Τουρκίας, ενοχλεί το ΗDP, όπως επισήμανε η Τουρκάλα πανεπιστημιακός Ε. Aviv, μιλώντας σε πρόσφατη ημερίδα που διοργάνωσε τμήμα του Πανεπιστημίου Πειραιά.

Ακόμη, το ΚΚ Τουρκίας διεξήγαγε καμπάνια για την απελευθέρωση 3 μελών του, που κρατούνταν στη φυλακή από την Πρωτομαγιά και τη συγκέντρωση στην Κωνσταντινούπολη που αντιμετώπισε την κρατική καταστολή. Πρόκειται για τους Αλί Αντιγκιουζέλ, Μπαχτιγιάρ Σαχίν και Ντενίς Τουναμποϋλού, που κατηγορούνταν ότι συμμετείχαν σε παράνομες ενέργειες. Για την απελευθέρωση των 3 συντρόφων, είχε οργανωθεί διεθνής καμπάνια, με κείμενο υπογραφών στο όποιο έχει υπογράψει και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ. Το κείμενο στο διαδίκτυο στα αγγλικά είναι στην εξής διεύθυνση: http://hukumsuzdur.net/index-en.php

Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Δημήτρη Κουτσούμπα, Γενικό Γραμματέα της ΚΕ, επισκέφθηκε την Τουρκία από 26 έως 29 Μάη, μετά από πρόσκληση του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας και μίλησε σε συγκεντρώσεις του. Και με αυτόν τον τρόπο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, το ΚΚΕ, πιστό στον προλεταριακό διεθνισμό, εκφράζει την αλληλεγγύη προς τους Τούρκους κομμουνιστές, την εργατική τάξη, τον γείτονα τουρκικό λαό, στην κρίσιμη φάση που βρίσκονται, στις δύσκολες στιγμές που περνούν. Αντίστοιχα, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης του ΚΚ Τουρκίας για τις εκλογές της 7ης Ιούνη.