Οι συζητήσεις που πυροδότησαν τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των νομαρχιακών εκλογών στη Γαλλία - και σίγουρα θα ενταθούν μετά το σημερινό δεύτερο γύρο - επιβεβαίωσαν την «κινητικότητα» και τον προβληματισμό της ντόπιας αστικής τάξης. Η πρωτιά του Εθνικού Μετώπου (FN) σε 43 από τις 98 νομαρχίες, οι διεργασίες που δυναμώνουν στη σοσιαλδημοκρατία στο φόντο των απανωτών απωλειών για το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), αλλά και η «επάνοδος» του «δεξιού» UMP με τον Νικολά Σαρκοζί να κρατά ξανά τα ηνία του κόμματος φανερώνουν ότι η γαλλική πλουτοκρατία μελετά διάφορες «εναλλακτικές», αναζητώντας το πολιτικό προσωπικό που θα υπερασπιστεί με αποφασιστικότητα τα συμφέροντά της, απέναντι στους ανταγωνιστές της, Ευρωπαίους και μη, και φυσικά απέναντι στο βασικό της αντίπαλο, δηλαδή μια εργατική τάξη ταξικά οργανωμένη.

Η ολοκλήρωση του πρώτου γύρου βρήκε το UMP να εξασφαλίζει μαζί με τους βασικούς του συμμάχους το 29% των ψήφων. Το FN αναδείχτηκε στη δεύτερη θέση, σημειώνοντας τις καλύτερες επιδόσεις που είχε ποτέ σε εκλογές (25%), ενώ το PS βρέθηκε στο 21%.

Ολη την προηγούμενη εβδομάδα εντάθηκαν οι προσπάθειες να υιοθετήσει ο γαλλικός λαός κάλπικα διλήμματα, με πολλές «δημοκρατικές» φωνές να τον καλούν να καταψηφίσει το FN και να υπερψηφίσει το «άλλο κόμμα», όποιο κι αν είναι αυτό, ώστε στο πλαίσιο του «μικρότερου κακού» ο λαός να βρεθεί να χειροκροτεί δυνάμεις εξίσου εχθρικές για τα δικά του συμφέροντα, αλλά και συνυπεύθυνες για την ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων, αφού έστρωσαν το έδαφος με τη δαιμονοποίηση των μεταναστών, την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, την καλλιέργεια εθνικιστικών απόψεων ώστε να συστρατεύονται οι εργάτες με το γαλλικό κεφάλαιο και να καταγγέλλουν τις πολυεθνικές ...που το «κοντράρουν».

Χαρακτηριστικό είναι το κάλεσμα που απηύθυνε η «προοδευτική» «Λε Μοντ» σε κεντρικό της άρθρο την περασμένη Παρασκευή, σημειώνοντας ότι «την Κυριακή πρέπει να δραστηριοποιηθούμε και να ψηφίσουμε τη δεξιά ή την αριστερά, κόντρα στο FN», αλλά και εστιάζοντας μεταξύ άλλων στο ότι «η δεξιά έχει μια ιδιαίτερη ευθύνη. Εναπόκειται σ' εκείνη να προτείνει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα για να ενεργοποιηθεί». Ενώ ενδεικτικό είναι ότι η εφημερίδα συγκαταλέγει στις αιτίες για την άνοδο του FN «τη διάχυτη αίσθηση ότι η Γαλλία έχασε τη θέση της και ότι η Ευρώπη απειλείται από την άνοδο των αναδυόμενων χωρών».

Η επισήμανση αυτή δεν απέχει από την αλήθεια, καθώς αυτό που αντιπροσωπεύει το FN είναι εναλλακτικές για το πώς τα γαλλικά μονοπώλια θα ανακτήσουν χαμένο έδαφος. Η ενίσχυσή του σημειώνεται στο πλαίσιο ευρύτερων συζητήσεων για την ανάγκη η ντόπια αστική τάξη να επανεξετάσει τις διεθνείς της συμμαχίες και προτεραιότητες (δεν είναι τυχαίο ότι στο πρόγραμμά του το FN προτείνει σύσφιξη της συνεργασίας με κέντρα όπως η Ρωσία, η ενίσχυση της «παρουσίας» σε Αφρική και Ασία κλπ.).

Η πρόεδρος του FN Μαρίν Λεπέν ήταν αποκαλυπτική στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Ανατροπή» του τηλεοπτικού σταθμού «Μέγκα», όπου υποστήριξε ότι «το ευρώ σκότωσε την ανταγωνιστικότητά μας, οδήγησε στην αδυναμία μας να εξάγουμε υπό καλές συνθήκες» και ότι «ζούμε σε μια γερμανική Ευρώπη». Αναδεικνύοντας ότι το πρόβλημα του κόμματός της είναι το προβάδισμα που έχουν χάσει οι γαλλικοί κολοσσοί, κατηγόρησε το PS και το UMP ότι «απορρίπτουν τον πατριωτισμό της οικονομίας, τον έξυπνο προστατευτισμό», δίνοντας φωνή στις μερίδες της γαλλικής αστικής τάξης που θεωρούν ότι η συμμετοχή στην ΕΕ τελικά προκάλεσε (ή προκαλεί πλέον) περισσότερα προβλήματα παρά οφέλη.

Πίσω από τη φρασεολογία του FN δεν κρύβεται καμιά αγωνία για το πώς οι λαϊκές - εργατικές οικογένειες της Γαλλίας θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους, αλλά το πώς τα σχέδια του ντόπιου κεφαλαίου θα ιεραρχούνται καθαρά σε σχέση με την «κεντρική γραμμή» της ΕΕ, στην οποία προφανώς αντανακλάται ένας συμβιβασμός που δεν μπορεί παρά να φέρει και τη «σφραγίδα» των ανισόμετρων σχέσεων των κρατών - μελών όπου τα συμφέροντα της ισχυρότερης πλευράς (βλέπε σήμερα Γερμανία) «βαραίνουν» παραπάνω. Σ' αυτό το πλαίσιο, η Λεπέν εκδήλωσε στη συνέντευξή της τη διαφωνία του FN με τον «άγριο ανταγωνισμό», δηλαδή όχι γενικά τον ανταγωνισμό που ισχύει νομοτελειακά στην καπιταλιστική οικονομία και δυναμώνει αντικειμενικά την αντιλαϊκή επίθεση, αλλά τον ανταγωνισμό που «αδικεί» τις γαλλικές εταιρείες.

Και για να μη μείνουν ερωτηματικά να αιωρούνται, όταν η Λεπέν τόνισε πως το FN είναι υπέρ μιας «Ευρώπης των εθνών», το εξήγησε κιόλας: «Μιας Ευρώπης όπως είναι αυτή της Ariane (Αριαν), της Airbus (Εϊρμπας), όπου κάθε χώρα αποφάσιζε αν θα συμμετείχε ή όχι».

Το FN ανακαλεί παραδείγματα επιχειρηματικών συμπράξεων (από τους κλάδους της αεροναυπηγικής και της διαστημικής) όπου γαλλικά κεφάλαια προχώρησαν σε κοινοπραξίες μαζί με άλλα (βρετανικά, γερμανικά, ισπανικά κλπ.) και κέρδισαν σημαντική θέση διεθνώς σε κλάδους στρατηγικής σημασίας. Ετσι, άντλησαν τρελά κέρδη, αλλά και όλο και μεγαλύτερη δύναμη για να τσακίζουν τους εργάτες, εξασφαλίζοντας άφθονα και φτηνά «καύσιμα» για τις δικές τους μηχανές.

Σ' αυτό το πλαίσιο, το FN αυτοπροβάλλεται ως απάντηση «κατά των προδοσιών του UMPS» (σ.σ. του UMP και του PS), εννοώντας τις επιλογές που «πρόδωσαν» τις προσδοκίες της γαλλικής πλουτοκρατίας και της αφαίρεσαν πολύτιμη δύναμη.