Το θέμα της ταινίας είναι η μαζική μετακίνηση 60.000 και πλέον παιδιών μακριά από τις εστίες τους, στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Τριάντα χιλιάδες περίπου μεταφέρθηκαν από τον Δημοκρατικό Στρατό σε ιδρύματα πολιτικών προσφύγων στις σοσιαλιστικές χώρες και άλλα τόσα μεταφέρθηκαν από τον Κυβερνητικό Στρατό κι εγκαταστάθηκαν στις «παιδουπόλεις» που ίδρυσε η Φρειδερίκη.

«Η ταινία παρακολουθεί το οδοιπορικό τεσσάρων παιδιών. Οδοιπορικά τραγικά, που δεν τελείωσαν με το τέλος του Εμφυλίου, αλλά συνεχίστηκαν εκτός κι εντός της Ελλάδας με εξορίες, απαγορεύσεις επανόδου στις εστίες τους, διακρίσεις κ.λπ. Οδοιπορικά που συνεχίζονται και στις μέρες μας με τις ψυχολογικές επιπτώσεις που κουβαλούν αυτά τα "πρώην παιδιά" για μια "παιδική ηλικία" που δεν έζησαν τότε και η μνήμη τους δεν μπορεί σήμερα να αναπληρώσει: Ποιος μας δίνει τα παιδικά μας χρόνια; Κανείς! Μόνο η Ιστορία...».

Μέσα από το σασπένς της έρευνας και το θρίλερ της απόκτησης κρυμμένων στοιχείων, φωτίζεται το οδοιπορικό των παιδιών στη γενικότητά του, αλλά και ατομικά για το καθένα. Σαν ένα road movie με στοιχεία σύγχρονης τραγωδίας για την απώλεια της παιδικής ζωής, τον πόλεμο των γονιών και τα ψυχολογικά τραύματα που τους έχουν σημαδέψει ως παιδιά και που τα κουβαλούν ως ενήλικες σήμερα, ζώντας ανάμεσά μας, την οικονομική και κοινωνική κρίση που τους στερεί και την «τρίτη ηλικία».