Ενδεικτικό των γαλλογερμανικών σχέσεων είναι και το μόνιμο Φόρουμ «Γαλλο-γερμανικής συνεργασίας» που φέτος μπήκε στο 51ο έτος.

Στο πλαίσιο αυτό, Βερολίνο και Παρίσι συμφώνησαν στις αρχές του 2014 να προχωρήσει και ο κοινός «κοινωνικός διάλογος», ώστε να εμπλουτιστούν μια σειρά αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, μαζί με τις μεθόδους υποταγής και ενσωμάτωσης της εργατικής τάξης.

Τον περασμένο Νοέμβρη, παρουσιάστηκε έκθεση που ετοίμασαν οικονομολόγοι μετά από κοινό αίτημα των δύο χωρών, με ζητούμενο την «ανάκαμψη» των οικονομιών και τη μεταξύ τους «σύγκλιση». Ανάμεσα στις προτάσεις της έκθεσης, συμπεριλαμβανόταν το να συναρτάται «η πραγματική αύξηση του βασικού μισθού» με «την παγκόσμια εξέλιξη της παραγωγικότητας στην οικονομία», η μείωση των δημοσίων δαπανών, η επέκταση της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η «απλοποίηση» των πολιτικών συνταξιοδότησης.

Αυτό στο οποίο «διαφωνούν» οι δύο χώρες αναφορικά με τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, είναι η ταχύτητα με την οποία πρέπει να προχωρήσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα, με την έννοια ότι κάθε πλευρά βιάζεται να ... προλάβει την άλλη.

Γι' αυτό και πριν από μερικές βδομάδες, ο υπουργός Οικονομίας Μανουέλ Μακρόν διαβεβαίωνε τους Γάλλους βιομήχανους ότι η κυβέρνηση θα φροντίσει σύντομα, «το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας στη γαλλική βιομηχανία θα πέσει κάτω από το γερμανικό επίπεδο».

Πριν από μερικές μέρες, ο Μακρόν ζήτησε στενότερη συνεργασία μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για την προώθηση της ανάπτυξης στην Ευρώπη, προειδοποιώντας - σύμφωνα με τα πρακτορεία - για το διπλό κίνδυνο από το γερμανικό δημοσιονομικό «φετιχισμό» και τη γαλλική αδράνεια. «Η Ευρώπη δε θα ανακάμψει αν δεν υπάρξει μεγαλύτερη γαλλο-γερμανική σύγκλιση. Αυτή η σύγκλιση περνάει από μεταρρυθμίσεις στη Γαλλία και από την επανεξέταση στη Γερμανία της δημοσιονομικής και επενδυτικής πολιτικής της», υπογράμμισε μιλώντας σε δημοσιογράφους. Σύμφωνα με τον Μακρόν, στη Γερμανία, ο κίνδυνος είναι «μια νέα μορφή συντηρητισμού, την οποία αποτελεί ο φετιχισμός του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, η γοητεία που ασκεί η μείωση του χρέους, που αποτελεί επίσης σύμπτωμα μιας γηράσκουσας χώρας».

Τέλος, ενδεικτικό είναι ότι το Φλεβάρη του 2014, αποφασίστηκε να σταλεί τμήμα της κοινής γαλλογερμανικής ταξιαρχίας στην Αφρική, για να συμμετάσχει στην «ειρηνευτική» αποστολή της ΕΕ στο Μάλι. Διεθνή ΜΜΕ σχολίαζαν τότε ότι είναι «η πρώτη φορά από την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου που μία γαλλογερμανική ταξιαρχία θα αναπτυχθεί στην Αφρική». Καθόλου τυχαία, είχε προηγηθεί η συνεδρίαση του «γαλλογερμανικού συμβουλίου άμυνας και ασφαλείας» που σε ανακοίνωσή του σημείωνε: «Αυτή η συνάντηση επέτρεψε να τονιστεί η θέλησή μας να ετοιμάσουμε από κοινού τις επόμενες μεγάλες στρατηγικές προθεσμίες. Η γαλλογερμανική συνεργασία στην άμυνα και την ασφάλεια είναι βασική, για να προχωρήσει η οικοδόμηση μιας ισχυρής Ευρώπης, ικανής να αναλάβει τις ευθύνες της στη σταθεροποίηση στρατηγικών για την ασφάλεια των συμφερόντων της περιοχής».

Επίσης, στοιχείο της κοινής δράσης του γερμανικού και του γαλλικού κεφαλαίου, τουλάχιστον των κυρίαρχων τμημάτων τους, είναι και η στάση που κρατάνε και οι δύο κυβερνήσεις σε σχέση με τη Ρωσία και την εξελισσόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία. Οχι τυχαία προχτές και χτες βρέθηκαν στη Μόσχα από κοινού οι Αγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ, κομίζοντας υποτίθεται ειρηνευτικό σχέδιο, στην πραγματικότητα ένα σχέδιο συμβιβασμού, ώστε να μειωθεί η ζημιά των μονοπωλιακών τους ομίλων που έχουν άμεση διασύνδεση με τα αντίστοιχα ρωσικά.