Η τακτική της «σαλαμοποίησης» των αλλαγών, που ακολουθεί η κυβέρνηση για να αποκρύπτεται ο τελικός στόχος που έχουν αποφασίσει τα ευρωεπιτελεία του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς και η επιμονή της να χαρακτηρίζει και να παρουσιάζει τις αλλαγές ως «αναβάθμιση», αδιαφορώντας ταυτόχρονα για τις αντιδράσεις που συναντά η πολιτική της, διαμορφώνουν το τοπίο της αντιπαράθεσης.

Οσο περισσότερο βαθαίνει η συζήτηση στους φοιτητές για τα παραπάνω στοιχεία της κυβερνητικής πολιτικής, τόσο φαίνεται πιο καθαρά, συνειδητοποιείται πως ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος. Ακόμα πιο πολλοί φοιτητές κατανοούν την ανάγκη να έχει ο αγώνας τους συνέχεια και διάρκεια, να επικεντρώνει στις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα, να έχει προοπτική με αιτήματα που να ανοίγουν δρόμους. Κατανοείται η ανάγκη συμπόρευσης με το εργατικό, λαϊκό κίνημα, ώστε η υπόθεση της εκπαίδευσης να γίνει υπόθεση του λαού.

Μετά τις εξελίξεις στο Ασφαλιστικό ακόμα περισσότερο γίνεται κατανοητή η ανάγκη ρήξης με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής, αφού η ίδια γεννά προβλήματα τόσο για το λαό όσο και για τους φοιτητές, άρα χρειάζεται να βρει απέναντί της το κοινό μέτωπό τους. Σ' αυτό το συμπέρασμα μπορούμε να καταλήξουμε αφού οι αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση εναρμονίζονται με τις αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις, με την ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου να εξασφαλίζει εργατικό δυναμικό που θα του μεγιστοποιεί συνεχώς τα κέρδη.

Ο αγώνας, βέβαια, για να μην προχωρήσουν αυτές οι αλλαγές δεν άρχισε τώρα και δεν τελειώνει στα τέλη Ιούνη. Το επόμενο διάστημα, το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να βρίσκεται σε επαγρύπνηση και σε αγωνιστική ετοιμότητα, αφού φαίνεται πως η κυβέρνηση θα προωθήσει κι άλλα μέτρα για την πλήρη υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια και της Πράγας. Αλλαγές, δηλαδή, που αφορούν στην «αξιολόγηση», στα μεταπτυχιακά και στην έρευνα, στην οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια, στις πιστωτικές μονάδες, στους κύκλους σπουδών.

Αυτό που προέχει, μπροστά σ' αυτές τις αλλαγές, είναι οι φοιτητές να καθορίσουν το περιεχόμενο των αποφάσεών τους, έτσι ώστε να εναντιωθούν στην πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ και να διεκδικήσουν Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση ως τη μόνη λύση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.

Σημειώνουμε το παραπάνω γιατί το τελευταίο διάστημα η αντιπαράθεση στις Γενικές Συνελεύσεις περιορίζεται στις μορφές πάλης. Για μας οι μορφές πάλης που θα επιλέξουν οι σύλλογοι, για να συνεχίσουν και να εντείνουν τον αγώνα, θα πρέπει να συνδυάζουν τη μαζικότητα, τη διάρκεια, το συντονισμό, να υπηρετούν τον προσανατολισμό, να δίνουν προοπτική και στόχο, να μη δημιουργούν αυταπάτες. Την ξεκάθαρη αυτή θέση μας για την προοπτική, τη συνέχεια του κινήματος, την έχουμε υπηρετήσει στην πράξη όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν προειδοποιούσαμε για τα νομοσχέδια που έρχονται, όταν καλούσαμε Γενικές Συνελεύσεις στους συλλόγους, ενώ την ίδια στιγμή οι άλλες παρατάξεις μάς κατηγορούσαν.

Σήμερα, αυτοί οι ίδιοι (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ), που πριν λίγο καιρό ήταν ανύπαρκτοι στα αμφιθέατρα, έχουν εφεύρει την «ενότητα στη μορφή πάλης», την κατάληψη. Σ' ορισμένες πόλεις, μάλιστα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα όλοι μαζί (η κυβερνητική ΠΑΣΠ, η «λέγε με ιδιωτικά πανεπιστήμια» ΔΑΠ, οι υπερεπαναστάτες ΕΑΑΚ) να συστρατευτούν για «να κλείσουμε τη σχολή και βλέπουμε».

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της, γιατί φαίνεται καθαρά πού το πάνε οι παραπάνω παρατάξεις. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, πλήρως ταυτισμένες με τις επιλογές κυβέρνησης-ΕΕ, προσπαθούν να εκτονώσουν τις διαθέσεις σήμερα και να σπείρουν απογοήτευση αύριο. Πώς αλλιώς εξηγείται η στάση τους να προτείνουν αναστολή ή κατάληψη μέχρι το Σεπτέμβρη, χωρίς να μιλούν για τη συνέχεια;

Πιο ξεκάθαρη όμως είναι η στάση των ΕΑΑΚ, αφού στο δήθεν συντονιστικό αγώνα αποφάσισαν να ζητήσουν την παραίτηση του Ευθυμίου και την έναρξη διαλόγου με το νέο υπουργό του ΥΠΕΠΘ (στόχο που θέτει και η ΠΑΣΠ σε ορισμένες Γενικές Συνελεύσεις), λες και η πολιτική της κυβέρνησης είναι θέμα προσώπων! Κάποια σχήματά τους, μάλιστα, πανηγυρίζουν ως νίκη του φοιτητικού κινήματος το γεγονός ότι δε δίνεται ακόμα στα ΤΕΙ η δυνατότητα να κάνουν μεταπτυχιακά και το ότι παραμένουν ίδια τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.

Για όλα αυτά θα βρεθούν υπόλογοι απέναντι στους φοιτητές, γιατί κλείνοντας τις σχολές χωρίς προοπτική πώς θα αντιμετωπίσει το φοιτητικό κίνημα τα μέτρα που έρχονται; Αυτό που επιδιώκουν σήμερα είναι να γεμίσουν με αυταπάτες τους φοιτητές για το «νόμο που πέφτει τώρα ή ποτέ», για την «κατάληψη έως το 2010», με στόχο να κάνουν πάσα από Σεπτέμβρη στις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ την κινδυνολογία για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές.

Εμείς από τη δική μας πλευρά θα γυρίσουμε την πλάτη στις καιροσκοπικές, τυχοδιωκτικές λογικές και στους κυβερνητικούς εκπροσώπους. Με στόχο τη συνέχεια και τη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος με περιεχόμενο, που αντιπαρατίθεται στα μέτρα και στο μέλλον που μας ετοιμάζουν. Για να ενωθεί το φοιτητικό κίνημα με το εργατικό λαϊκό κίνημα, στο μόνο δρόμο προοπτικής, για τη λύση των προβλημάτων και την ικανοποίηση των αναγκών μας. Θα συνεχίσουμε τη δράση μας στα ΑΕΙ έχοντας ορίζοντα συνολικά την κυβερνητική πολιτική, ώστε το φοιτητικό κίνημα να είναι έτοιμο, μαζικό, συντονισμένο, ενωμένο, για να αποκρούσει τα μέτρα της κυβέρνησης και να διεκδικήσει τη μόνη ρεαλιστική λύση, Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση.