Ενα ρεπορτάζ της «Καθημερινής», στις 13/1/2015, έγραφε: «Το προσχέδιο του προϋπολογισμού της ιαπωνικής κυβέρνησης για το νέο δημοσιονομικό έτος προβλέπει αυξημένες δαπάνες σε επίπεδα ρεκόρ, σύμφωνα με πηγές που επικαλείται δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters. Το Τόκιο προσδοκά σε σημαντική αύξηση των φορολογικών εσόδων, η οποία περιορίζει τις ανάγκες του για δανεισμό. Το σχέδιο προϋπολογισμού του πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε για το έτος που αρχίζει τον Απρίλιο ανέρχεται στα 96,3 τρισ. γιεν (686,5 δισ. ευρώ), αυξημένο από τα 95,9 τρισ. γιεν του φετινού προϋπολογισμού».

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι πριν από τις πρόσφατες εκλογές στην Ιαπωνία, η κυβέρνηση του Σίνζο Αμπε επιδίωξε με την εφαρμογή μιας «επιθετικής», όπως ονομάστηκε, πολιτικής χαλάρωσης, να βγάλει την καπιταλιστική της οικονομία από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Εφαρμόζοντας όμοια πολιτική μ' αυτήν που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα εφαρμόσει στην Ελλάδα, με την επιδίωξη, σε συμμαχία με Ιταλία, Γαλλία, που έχουν μεγάλο χρέος, πάνω από 2 τρισ. ευρώ, και βρίσκονται σε φάση ύφεσης, να την επιβάλουν στην Ευρωζώνη, η οικονομία της οποίας επίσης βρίσκεται σε στασιμότητα. Δηλαδή, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών, δεν έχουν τη δυνατότητα να δαπανήσουν κρατικό χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις, δημόσιες και ιδιωτικές.

Στα μέσα του 2013, τα αστικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο υποδέχονταν τις παρεμβάσεις της ιαπωνικής κυβέρνησης ως εξής: «Οι αγορές αντέδρασαν θεαματικά στην ανακοίνωση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας ότι "εξαπολύει" επιθετική πολιτική ρευστότητας. Η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα διπλασιάζει το ύψος των ομολόγων που θα αγοράζει κάθε μήνα σε 61,4 δισεκατομμύρια, με στόχο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να "ανεβάσει" τον πληθωρισμό στο 2% τα επόμενα δύο χρόνια. Η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας έχει διπλασιάσει την ποσότητα του χρήματος που "ρίχνει" στην ιαπωνική οικονομία. Χάρη σε όλα αυτά, η ιαπωνική οικονομία "απογειώνεται". Το πρώτο τρίμηνο του έτους η ανάπτυξη "έπιασε" 3,5%, μετά από ανάπτυξη 1% το τελευταίο τρίμηνο του 2012 και έξι μήνες ύφεσης. Κοιτάζοντας κανείς τους παράγοντες που στηρίζουν την ανάπτυξη, διαπιστώνει ότι η μισή οφείλεται σε δημόσια ζήτηση, όπως δημόσια έργα και κρατικές δαπάνες. Η ανάπτυξη στην Ιαπωνία αποδεικνύει ότι τα δύο βέλη στη φαρέτρα του πρωθυπουργού Αμπε βρήκαν στόχο: Το πακέτο δημοσίων δαπανών ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που ανακοίνωσε μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και η αλλαγή πολιτικής που επέβαλε στην Κεντρική Τράπεζα, αντικαθιστώντας τον πρόεδρό της».

Πολύ γρήγορα, όμως, μέσα στο 2014, η ιαπωνική καπιταλιστική οικονομία επέστρεψε στην κρίση και η κυβέρνησή της οδήγησε την Ιαπωνία σε εκλογές. Αναδείχτηκε όμως ξανά στην κυβέρνηση το κόμμα του Σίνζο Αμπε, που διαμορφώνει το «φιλόδοξο προϋπολογισμό» που «προσδοκά σε σημαντική αύξηση των φορολογικών εσόδων, η οποία περιορίζει τις ανάγκες του για δανεισμό». Θέλει όμως αυξημένα κρατικά έσοδα για να ενισχύσει τις επενδύσεις, αφού δυσκολεύεται να δανειστεί. Το ίδιο λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οχι άλλα δανεικά, πολιτική χαλάρωσης σαν τα μέτρα Ντράγκι, για αγορά κρατικών ομολόγων ώστε να πέσει χρήμα στην αγορά (το έκανε και η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα), και συμφωνία για την αποπληρωμή του χρέους ώστε να υπάρξει κρατικό χρήμα για επενδύσεις.

Την ίδια ώρα όμως που αυξάνει τα φορολογικά έσοδα η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, μειώνει τη φορολογία κεφαλαίου ως ένα παράγοντα που συμβάλλει σε επενδύσεις, άρα και σε ανάκαμψη. Σε ρεπορτάζ της «Ημερησίας» στις 31/12/2014, αναφέρονται τα εξής: «Σε μείωση του συντελεστή φορολόγησης των εταιρικών κερδών προχώρησε η ιαπωνική κυβέρνηση. Λίγες εβδομάδες μετά την επικράτηση στις εκλογές, ο δεξιός πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε υλοποιεί την εξαγγελία που έκανε το καλοκαίρι, για μείωση του συνολικού πραγματικού φορολογικού συντελεστή κάτω από το 30%. Σήμερα ο συντελεστής βρίσκεται στο 34,62% και είναι ήδη χαμηλότερος εκείνου στις ΗΠΑ και πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Σε πρώτη φάση ο συντελεστής θα μειωθεί τον Απρίλιο κατά 2,51 ποσοστιαίες μονάδες, στο 32,1%. Το επόμενο οικονομικό έτος θα μειωθεί στο 31,3% και οι μειώσεις θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια. Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι υπερδιπλάσιο του ΑΕΠ, οπότε περιθώρια νέου δανεισμού δεν υπάρχουν».

Είναι προφανές ότι αύξηση φορολογικών εσόδων και μείωση φορολογίας του κεφαλαίου σημαίνει ότι τα φορολογικά έσοδα θα εισπραχτούν από τις λαϊκές δυνάμεις. Αλλη πηγή δεν υπάρχει. Αλλο ένα ζήτημα που δείχνει ότι και η πολιτική χαλάρωσης περιέχει αντιλαϊκά μέτρα. Οσο και αν η πολιτική διαχείρισης έχει διαφοροποιήσεις, την εμπειρία από την Ιαπωνία, ας την κρατήσει ο λαός μας ως κριτήριο προσέγγισης της εφαρμογής της πολιτικής της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.