Οι Ισραηλινοί στρατιώτες αυξάνουν τις περιπολίες και τις δυνάμεις τους στη μεθόριο με τη Συρία, έπειτα από την γκανγκστερική επίθεση της περασμένης Κυριακής

Το χορό της επόμενης φάσης κλιμάκωσης της επέμβασης ξεκίνησε, στις αρχές της βδομάδας, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα με αφορμή την ετήσια καθιερωμένη ομιλία του στο Κογκρέσο για την «Κατάσταση της Ενωσης».

«Αυτή η προσπάθεια (ήττας των τζιχαντιστών) θα πάρει χρόνο... Αλλά θα πετύχουμε. Απόψε ζητώ από αυτό το Κογκρέσο να δείξει στον κόσμο ότι είμαστε ενωμένοι σε αυτήν την αποστολή, εγκρίνοντας απόφαση εξουσιοδότησης της χρήσης βίας ενάντια στο "Ισλαμικό Κράτος". Χρειαζόμαστε αυτήν την εξουσιοδότηση», είπε σε μία αποστροφή της ομιλίας του. Η απαίτηση Ομπάμα για νέα εξουσιοδότηση χρήσης βίας κατά των τζιχαντιστών, προκάλεσε απορία και έκπληξη στα μέλη της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, που αναρωτήθηκαν πρώτον, γιατί ο Ομπάμα χρειάζεται νέα εξουσιοδότηση για μία επέμβαση κατά των τζιχαντιστών που εξαπολύει ήδη από τον Αύγουστο του 2014 και δεύτερον, εάν όντως τη χρειάζεται, γιατί δεν έχει στείλει σχετικό νομοσχέδιο στο Κογκρέσο.

Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δε δόθηκε από το Λευκό Οίκο. Η σιωπή έκανε ορισμένους Αμερικανούς πολιτικούς αναλυτές να σχολιάσουν είτε πως πρόκειται για μία «γνωστή τακτική» του Προέδρου Ομπάμα να επαναλαμβάνει (για δεύτερη φορά από τον περασμένο Σεπτέμβρη) το αίτημα περί νέας έγκρισης των επιθέσεων σε Συρία και Ιράκ, με πρόσχημα τους τζιχαντιστές, είτε πως ετοιμάζει «κάτι καινούριο» που προς το παρόν δε θέλει να αποκαλύψει. Πιο πιθανή φαίνεται η δεύτερη εκδοχή, εάν συνδυάσει κανείς την απαίτηση του Ομπάμα προς το Κογκρέσο με τη διάσκεψη υπουργών Εξωτερικών από 21 χώρες εκ των περίπου 60, που στηρίζουν τη νέα «συμμαχία των προθύμων» σε Ιράκ - Συρία που πραγματοποιήθηκε στο Λάνκαστερ Χάουζ του Λονδίνου την Πέμπτη (22/1).

Η Διάσκεψη στο Λονδίνο, που ουσιαστικά πραγματοποιήθηκε κεκλεισμένων των θυρών, είχε, μεταξύ άλλων, ως κεντρικά ζητήματα τρόπους ανακοπής του ρεύματος εισροής νέων μισθοφόρων στην οργάνωση των τζιχαντιστών σε Συρία και Ιράκ, τη συρρίκνωση των πόρων χρηματοδότησης του «Ισλαμικού Κράτους», τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα στρατηγικής εναντίον τους.

Στη Διάσκεψη συμμετείχαν οι υπουργοί Εξωτερικών ΗΠΑ και Βρετανίας (που ήταν οι «οικοδεσπότες» της συνάντησης), Αυστραλίας, Καναδά, Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας, Ιταλίας, Βελγίου, Δανίας, Ολλανδίας, Νορβηγίας, Τουρκίας, Μπαχρέιν, Ιορδανίας, Ιράκ, Σαουδικής Αραβίας, Κατάρ, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Κουβέιτ και Αιγύπτου.

Σύμφωνα με πληροφορίες αραβικών και δυτικών δικτύων, στη συνάντηση ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι έκανε έναν σύντομο απολογισμό των αποτελεσμάτων των αεροπορικών επιδρομών που ξεκίνησαν από τον Αύγουστο του 2014, λέγοντας ότι σε πάνω από 2.000 εναέριες επιθέσεις σκοτώθηκε το 50% της ηγεσίας των τζιχαντιστών και αρκετές χιλιάδες ισλαμιστές μισθοφόροι. Υποστήριξε ότι οι δυνάμεις του «συνασπισμού προθύμων» πέτυχαν την ανάσχεση της προέλασης των τζιχαντιστών σε νέες περιοχές, πως ανακατέλαβαν περιοχές έκτασης 700 τ. χλμ., ότι περιόρισαν τις πηγές και τους πόρους χρηματοδότησής τους, αλλά και τις δυνατότητες εισροής νέων μισθοφόρων ή ανεφοδιασμού αρκετών εκ των περιοχών που έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους. Ο Βρετανός υπουργός Φίλιπ Χάμοντ, από την άλλη, συνέστησε προσοχή και υπομονή σημειώνοντας ότι οι επιχειρήσεις κατά των τζιχαντιστών «θα χρειαστούν μήνες ίσως και δύο χρόνια» μέχρις ότου προκαλέσουν τη συντριβή τους.

Οσον αφορά στις αποφάσεις της Διάσκεψης ελάχιστα πράγματα έγιναν γνωστά, πέρα ίσως από την είδηση της συγκρότησης μίας ομάδας εμπειρογνωμόνων που θα ενημερώνει τις χώρες - μέλη του συνασπισμού «κατά» του ΙΚ για τις κινήσεις ξένων μισθοφόρων της οργάνωσης προς και από Συρία - Ιράκ, που κατά την ΙΝΤΕΡΠΟΛ μόνον οι Ευρωπαίοι ξεπερνούν ήδη τις 5.000.

Καμία νέα και ενδιαφέρουσα πληροφορία δεν προέκυψε και σε σχέση με το πώς προτίθενται οι αξιωματούχοι των δυτικών και αραβικών χωρών να συνεχίσουν (και γιατί όχι να κλιμακώσουν...) τη στρατηγική τους στην περιοχή, τις επιχειρήσεις τους έναντι του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ. Πολύ δε περισσότερο δε φάνηκε να θίγονται πιο «ευαίσθητα» ζητήματα για τη συμμαχία των προθύμων όπως τα ενίοτε αντικρουόμενα συμφέροντα και εντός της ίδιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και οι αντιπαραθέσεις τους σε σχέση με το Ιράν, που όσο περνά ο καιρός φαίνεται να ενισχύει το μείζονα γεωστρατηγικό του ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, προκαλώντας «αναταράξεις» ιδιαίτερα σε Σαουδική Αραβία και Ισραήλ, που δε θέλουν με τίποτε μία ενισχυμένη Τεχεράνη.

Κομμάτι του παζλ της σύνθετης κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή αποτελεί και ένα άλλο γεγονός που προηγήθηκε της ομιλίας Ομπάμα και της Διάσκεψης του Λονδίνου. Πρόκειται για την γκανγκστερική επίθεση που πραγματοποίησαν τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής (18/1) ισραηλινές αεροπορικές δυνάμεις στην επαρχία Κουνέιτρα της νότιας Συρίας, κοντά στα (κατεχόμενα από το Ισραήλ) Υψίπεδα του Γκολάν, με αποτέλεσμα το θάνατο πάνω από 10 Λιβανέζων και Ιρανών αξιωματούχων σε κομβόι τριών οχημάτων. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ο Ιρανός στρατηγός Μοχάμαντ Αλαχντάντι (ο δεύτερος Ιρανός στρατηγός που σκοτώνεται από ισραηλινή επίθεση στη Συρία μετά τον στρατηγό Χασάν Σατερί στις 30/1/13) και ο Τζιχάντ Μουγκνίγιε, διοικητής της «Χεζμπολάχ», γιος του δολοφονηθέντος το 2008 (πιθανώς από το Ισραήλ) στρατιωτικού ηγέτη της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης, Ιμάντ Μουγκνίγιε.

Η επίθεση των ισραηλινών στη νότια Συρία υποτίθεται (σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας «Τζερούσαλεμ Ποστ») πως δεν είχε στόχο τη δολοφονία ενός διοικητή της «Χεζμπολάχ» και πολύ περισσότερο ενός Ιρανού στρατηγού, αλλά μόνον την καταστροφή πιθανών φορτίων όπλων. Η σημειολογία της επίθεσης εντούτοις μαρτυρά πολύ περισσότερα από τις δήθεν «αγνές» προθέσεις.

Πρώτα από όλα δεν είναι «σύμπτωση» το γεγονός πως η επίθεση σημειώθηκε ένα 48ωρο μετά την πολύωρη συνέντευξη του ηγέτη της «Χεζμπολάχ» Χασάν Νασράλα στις 16/1/15 στη Βηρυτό στο δορυφορικό δίκτυο «αλ Μαγιαντίν». Εκεί ο «Νασράλα» είχε πει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, εκ των οποίων δύο ξεχώρισαν. Πρώτον, ότι η «Χεζμπολάχ» διαθέτει από το 2006 ιρανικούς πυραύλους Fatah-110 με βεληνεκές 200 χλμ. (και άρα μπορεί να πλήξει και το Ισραήλ). Δεύτερον, ότι θα απαντήσει σε τυχόν νέες ισραηλινές επιθέσεις στη Συρία, σημειώνοντας ότι τα ισραηλινά χτυπήματα στη Συρία «συνιστούν εχθροπραξίες σε όλο τον άξονα αντίστασης και επιθέσεις εναντίον των συμμάχων της Συρίας», οι οποίοι διατηρούν το δικαίωμα να ανταποδώσουν.

Επιπλέον, σύμπτωση δεν είναι ούτε η περίοδος που επέλεξε το Ισραήλ να προκαλέσει εκ νέου μία οργάνωση όπως η «Χεζμπολάχ», που σχεδόν πάντα τηρεί το λόγο της και τις απειλές εναντίον των αντιπάλων της. Πρώτα από όλα, απομένουν περίπου δύο μήνες μέχρι τις πρόωρες ισραηλινές βουλευτικές εκλογές της 17ης Μάρτη και τα ποσοστά δημοτικότητας του Ισραηλινού δεξιού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου εξακολουθούν να παίρνουν την κατιούσα. Τι «καλύτερο», λοιπόν, από μία νέα πολεμική κρίση που θα συσπείρωνε τις δυνάμεις γύρω από τα συντηρητικά και τα εθνικιστικά, ακροδεξιά κόμματα που απαρτίζουν την απερχόμενη ισραηλινή κυβέρνηση; Η κυβέρνηση Νετανιάχου, άλλωστε, καιρό τώρα προσπαθεί να προκαλέσει με κάθε τρόπο μία ακόμη κρίση στην περιοχή, αφού λίγους μόνον μήνες μετά τη νέα σφαγή που προκάλεσε το περασμένο καλοκαίρι σε βάρος του παλαιστινιακού λαού στη Λωρίδα της Γάζας, εντείνει με κάθε αφορμή και τρόπο τις προκλήσεις απέναντι στους Παλαιστινίους: Με χιλιάδες νέους εποικισμούς σε Δυτική Οχθη και Α. Ιερουσαλήμ, με κλιμάκωση των ισραηλινών τρομοκρατικών εφόδων σε παλαιστινιακούς καταυλισμούς, με την ατιμώρητη δράση εγκληματιών ακροδεξιών Εβραίων εποίκων σε βάρος Παλαιστινίων αμάχων (ακόμη και μαθητών δημοτικού), με αυθαίρετο «πάγωμα» της μεταβίβασης συλλογής παλαιστινιακών φόρων και δασμών, ύψους 100.000.000 δολαρίων ώστε να προκαλέσει νέο «οικονομικό έμφραγμα» στην Παλαιστινιακή Αρχή ιδιαίτερα μετά την απόφαση του Παλαιστίνιου Προέδρου Μαχμούτ Αμπάς και της κυβέρνησης ενότητας για ένταξη των Παλαιστινιακών Εδαφών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω γεγονότα μαρτυρούν ανησυχητικές εξελίξεις και την ερχόμενη άνοιξη στην εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς είναι σαφής η επιλογή και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να κλιμακώσουν τις πολιτικές και τις επιθέσεις τους σε βάρος των λαών της περιοχής, ώστε να ξαναμοιράσουν τη «πίτα» ενεργειακών πηγών και οδών προς όφελος των μονοπωλίων τους.