Σε ένα νέο συμβιβασμό κατέληξαν τελικά οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση του Ιράν και τη λεγόμενη Ομάδα των «5+1» (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία, όπου συμμετέχει και η ΕΕ) για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, στις συνομιλίες που πραγματοποιήθηκαν στη Βιέννη το διάστημα από 18-24 Νοέμβρη. Ουσιαστικά, δόθηκε μια νέα παράταση έως το καλοκαίρι του 2015, ώστε να προετοιμαστεί μια νέα συμφωνία.

Ουσιαστικά ήταν ο δέκατος γύρος μιας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από δυο χρόνια αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτήν τη φορά ήταν οι εξελίξεις σε Ιράκ και Συρία με τη δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», δημιούργημα των ιμπεριαλιστών που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για τη συνέχιση των επεμβάσεών τους. Αυτό το πρόσχημα είναι χρήσιμο ώστε αξιοποιώντας το κατάλληλα να εμπλακεί στην αντιμετώπισή του και το Ιράν. Η πιθανή εμπλοκή του Ιράν που φαίνεται να επιδιώκεται για πολλούς λόγους ειδικά από τους Αμερικανούς θα μπορούσε δυνητικά να δρομολογήσει εξελίξεις στο Ιράκ και κυρίως την σύμμαχο του Ιράν, Συρία. Ετσι το παζάρι στην πραγματικότητα με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα έχει ευρύτερες διαστάσεις, που αφορούν συνολικά στη θέση του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή, για την ακρίβεια την προσπάθεια αποδυνάμωσής του.

Αλλωστε, έως τώρα οι Δυτικοί κυρίως ιμπεριαλιστές το ζήτημα της χρήσης πυρηνικής ενέργειας που διατηρούν για τον εαυτό τους, στην περίπτωση του Ιράν το εμφανίζουν ως απειλή για δημιουργία πυρηνικών όπλων, που επίσης κατέχουν σε μεγάλες ποσότητες και χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο. Βεβαίως, πρέπει κανείς να λάβει υπόψιν του και τα συμφέροντα της αστικής τάξης του Ιράν (ανεξάρτητα από τον θεοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος) που προσέρχεται στο παζάρι, επιζητώντας έναν επωφελή συμβιβασμό. Απόδειξη αυτού είναι η δήλωση του επικεφαλής διαπραγματευτή της ιρανικής αντιπροσωπείας υπουργού Εξωτερικών Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ που κατά την άφιξή του στη Βιέννη τη Δευτέρα 17 Νοέμβρη έθεσε τα όρια. Είχε πει «αν φθάσουμε σε μία λύση που θα λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα της χώρας, θα επιτύχουμε συμφωνία. Εάν, εξαιτίας υπερβολικών απαιτήσεων της άλλης πλευράς, δε φθάσουμε σε αποτέλεσμα, ο κόσμος θα καταλάβει ότι η Ισλαμική Δημοκρατία επεδίωξε μία λύση, έναν συμβιβασμό και μία εποικοδομητική συνεννόηση και ότι δεν υποχωρεί ως προς τα δικαιώματά της και το μεγαλείο του (ιρανικού) έθνους».

Η νέα παράταση που θέτει ως καταληκτική ημερομηνία τις 30 Ιούνη 2015 περιλαμβάνει τη συνέχιση σε ένα μήνα των συζητήσεων των δύο πλευρών και επιπλέον έως το Μάρτη του 2015 να έχει επέλθει πολιτική συμφωνία και να μένει στην ουσία το πρακτικό μέρος. Βεβαίως, και αυτή η εξέλιξη με βάση τις ρευστές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή είναι φανερό ότι αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Σε ό,τι αφορά ζητήματα που προς το παρόν παρουσιάστηκαν ότι δεν έχει υπάρξει προσέγγιση, ξεχωρίζει το ζήτημα των κυρώσεων. Το Ιράν, με δεδομένο ότι ήδη έχει μειώσει τα αποθέματά του σε χαμηλού εμπλουτισμού ουράνιο και έχει συμμορφωθεί με τους όρους και τις απαιτήσεις που είχε θέσει η άλλη πλευρά, ζητάει τώρα την άμεση άρση όλων των κυρώσεων που του έχουν επιβληθεί κάτι που δε γίνεται αποδεκτό. Το Ιράν απαιτεί έτσι να μπορεί να διατηρήσει, έως και να ενισχύσει, την ικανότητά του στον εμπλουτισμό ουρανίου για να καλύψει τις ανάγκες τροφοδοσίας των πυρηνικών του σταθμών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Σε αυτήν την κατεύθυνση, επεκτείνει και τη συνεργασία του με τη Ρωσία για 8 νέους πυρηνικούς σταθμούς. Στο ζήτημα του εμπλουτισμού, οι δυτικές κυρίως δυνάμεις προβάλλουν το ζήτημα των εγγυήσεων ώστε υποτίθεται να μην μπορεί το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικό όπλο. Πάντως, η σημαντικότερη πλευρά των κυρώσεων αφορά στον περιορισμό των εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν ένα ζήτημα που γίνεται ακόμα πιο επώδυνο καθώς υπάρχει συνεχής μείωση της τιμής του αργού πετρελαίου, ένα θέμα που κυρίως επιβάλλει η μεγάλη ανταγωνίστρια στην περιοχή Σαουδική Αραβία (πρώτη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο), που αρνείται να μειώσει την ετήσια παραγωγή, όπως τελικά συμφωνήθηκε αυτήν τη βδομάδα στη συνεδρίαση του οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών OPEC στη Γενεύη.

Η επιβολή εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου του Ιράν και οι άλλες κυρώσεις που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ αποτελούν επιθετικές ενέργειες, κλιμάκωση των μέτρων σε βάρος του με άμεσες επιπτώσεις και στο λαό του.

Η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αναγορεύονται σε παγκόσμιους χωροφύλακες όπως υπαγορεύουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους, εν μέσω οξύτατων ανταγωνισμών για τον έλεγχο του Περσικού Κόλπου και της Κεντρικής Ασίας. Γι' αυτό αποτελεί και πρόκληση ο εκβιασμός που επιχειρούν οι πυρηνικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με πρόσχημα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Την ίδια στιγμή, καλύπτουν την επιθετική πολιτική και τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ, τα αμέτρητα πυρηνικά στην Ευρώπη, στη Νότια Κορέα, σ' όλες τις θάλασσες και τη διάδοσή τους στην Ινδία και το Πακιστάν.

Αυτό που επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις σχετικά με την επέμβαση στη Συρία, που ήταν ουσιαστικά ο προθάλαμος για την επέμβαση στο Ιράν είναι αυτό που από την πρώτη στιγμή της επέμβασης το 2011 είχε πει το ΚΚΕ, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια σχεδιασμένη ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και της Τουρκίας, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ, για το «ανακάτεμα της τράπουλας» στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι υπήρξε η συμφωνία για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας ή η έναρξη του διαλόγου με το Ιράν πριν δυο χρόνια - και ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη αυτές οι διαδικασίες, εμφανίστηκε και φούντωσε ραγδαία το ζήτημα των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» - μπορεί να διαφοροποιεί την τακτική των ιμπεριαλιστών, να έχει διάφορα σκαμπανεβάσματα αλλά δεν αλλάζει τον κεντρικό στόχο. Μέσα από την αναμόρφωση των συσχετισμών και της παρέμβασης των διαφόρων χωρών το κύριο που πρέπει να μείνει είναι ότι η νέα κατάσταση στη συγκεκριμένη περιοχή διαμορφώνεται στο έδαφος του ανταγωνισμού των ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και την Κίνα. Το γεγονός ότι συνυπάρχουν στη λεγόμενη ομάδα των «6» που διαπραγματεύονται με το Ιράν, δεν αναιρεί τα αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Το διακύβευμα του ανταγωνισμού είναι ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ευρασίας, των δρόμων μεταφοράς τους προς διάφορες κατευθύνσεις και η κατάκτηση νέων αγορών για το συμφέρον των μονοπωλιακών ομίλων. Οι λαοί μόνο χαμένοι μπορούν να βγουν από αυτόν τον ανταγωνισμό που καμουφλάρεται συχνά με διάφορες μάσκες, παραδείγματος χάριν και θρησκείας, όπως στην περίπτωση των σουνιτών τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, της Τουρκίας και του σιιτικού Ιράν.

Ο πραγματικός πόλεμος είναι αυτός για τα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων και εκεί αποσκοπούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Σε αυτές έχει άμεση εμπλοκή και η ελληνική αστική τάξη που διεκδικεί μερίδιο. Με τις κυβερνήσεις της συμμετέχει στα σχέδια κατά του Ιράν, κατά της Συρίας, δημιουργεί «άξονα» με το κράτος - θύτη της περιοχής, το Ισραήλ, ως χώρα διατηρεί στρατεύματα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, προχωράει σε διευκολύνσεις με τις στρατιωτικές βάσεις, όπως αυτή της Σούδας, που συμμετέχει σε κάθε επέμβαση, είτε αφορά στη Βόρεια Αφρική (βλέπε Λιβύη) είτε στη Μέση Ανατολή (Ιράκ). Η εμπλοκή αυτή εκθέτει και το δικό μας λαό σε μεγάλους κινδύνους και αποδεικνύει ότι η μοναδική διέξοδος είναι η πάλη για αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για λαϊκή εξουσία που μπορεί να συμβάλει και στην πάλη των άλλων λαών ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων.