Το θέμα της μετανάστευσης είναι, τα τελευταία χρόνια, στο επίκεντρο των συζητήσεων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ειδικότερα, τώρα, που παρουσιάζονται προβλήματα μείωσης της παραγωγής, ομαδικών απολύσεων, αύξησης της ανεργίας, το θέμα αποκτά πρόσθετη σημασία. Η μετανάστευση προς τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι αποτέλεσμα των δραματικών αλλαγών που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, ως αποτέλεσμα της ανατροπής των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Οι «μεγάλοι» της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετά τις ανατροπές επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου λεηλασία αυτών των χωρών. Σ' αυτή την επιχείρηση πρωταγωνιστεί η Γερμανία, η οποία αντιμετωπίζει την Τσεχία, την Πολωνία, την Ουγγαρία ως κράτη- δορυφόρους. Δεν είναι τυχαίο ότι η οικονομία αυτών των κρατών εξαρτάται κατά 70% από τα γερμανικά κεφάλαια και τη γερμανική αγορά.

Η λεηλασία οδήγησε σε μαζική ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση. Η ανάγκη για επιβίωση οδηγούσε και οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους από αυτές τις χώρες στους «παραδείσους» της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Μέχρι πριν από δύο χρόνια οι μετανάστες, νόμιμοι και λαθραίοι, από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη ήταν «ευπρόσδεκτοι» ως φθηνή εργατική δύναμη σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, ολόκληρης της ΕΕ.

Τα πρώτα σημάδια μιας επιβράδυνσης των ρυθμών της οικονομικής ανάπτυξης οδήγησαν τους ιθύνοντες της ΕΕ σε αλλαγή στάσης. Από τον Οκτώβρη του 2000, στο Τάμπερε, έβαλαν τις βάσεις για μια «ελεγχόμενη ροή» των μεταναστών προς την ΕΕ. Για το σκοπό αυτό έβαλαν μπρος την εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν, την ευρωαστυνομία και την προσπάθεια για μια κοινή πολιτική ασύλου. Αφού λοιπόν οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην εξαθλίωση, τους απαγορεύουν τώρα να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη έξω από τη χώρα τους.

Για να συγκρατήσει, τώρα, το μεγάλο κεφάλαιο τα ποσοστά των κερδών, αφ' ενός στρέφεται κατά των εργαζομένων στα κράτη-μέλη της ΕΕ αφ' ετέρου κατά των μεταναστών.

Ετσι, στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο θέμα της μετανάστευσης δεν κρίνεται η ανεκτικότητα, ή η φιλανθρωπία των «εταίρων» αλλά ο πραγματικός χαρακτήρας της ΕΕ. Της αδυσώπητης εκμετάλλευσης χωρών και λαών, μιας εκμετάλλευσης που δε γνωρίζει όρια και σύνορα, μιας εκμετάλλευσης κοινής για τους εργαζόμενους των κρατών-μελών, ντόπιων και ξένων, χωρίς διακρίσεις.