Βεβαίως, ο αρθρογράφος, ως αστός οικονομολόγος, δεν μπορεί να ξεφύγει από το γνωστό μύθο της αστικής οικονομίας ότι η λύση βρίσκεται στον Κέινς: «Για να τελειώσει μία "κρίση υπερπαραγωγής" και να δημιουργηθεί ένα νέο σημείο ισορροπίας, πρέπει, ή να μειωθεί η προσφορά, δηλαδή να καταστραφούν παραγωγικοί πόροι, ή να αυξηθεί η ζήτηση. Η ζήτηση μπορεί να αυξηθεί μόνο με τεχνητή διόγκωσή της, που σημαίνει να ξοδεύουμε δανεικά! Ο μέγας Κέυνς πρότεινε την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να διογκώνεται η ζήτηση (...) Ο Κέυνς ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία, όμως, να χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές...», γράφει. Ομως, οι προτάσεις του Κέινς έχουν εφαρμοστεί ήδη από τη δεκαετία του 1930. Ούτε αυτήν την κρίση γιάτρεψαν ούτε την επόμενη απέτρεψαν. Οπότε το ερώτημα παραμένει, μαζί με την αυτονόητη απάντησή του...