Ο θόρυβος που επικράτησε σχεδόν ένα μήνα σ' όλη την Ευρώπη, σχετικά με την προοπτική επανόδου και πάλι στην εξουσία, μετά την πολύ σύντομη άνοδο και πτώση του το 1994, του μεγαλομεγιστάνα των ιταλικών και ευρωπαϊκών ΜΜΕ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δημιουργούσε ένα «δυσοίωνο» κλίμα. Που επιβεβαιώθηκε...

Οι Ιταλοί την Κυριακή 13 του Μάη, στάθηκαν επί ώρες στις ουρές των εκλογικών τμημάτων, κάποιοι μέχρι και τις 4 το πρωί (!), προκειμένου να επιβεβαιώσουν τις προεκλογικές σφυγμομετρήσεις, που κατέγραφαν εδώ και πάρα πολύ καιρό τη μεταστροφή τους προς τα «δεξιά». Οταν οι ψήφοι πια καταμετρήθηκαν, ο κεντροδεξιός συνασπισμός, «Οίκος των Ελευθεριών», του οποίου ηγούνταν ο Μπερλουσκόνι, ήταν ο νικητής, αφού απέσπασε την απόλυτη πλειοψηφία τόσο στη Γερουσία όσο και στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Αν και η διαφορά μεταξύ των δύο κυριότερων συνασπισμών που διεκδικούσαν την εξουσία -ο άλλος η «Ελιά», κεντροαριστερός συνασπισμός- δεν ήταν τόσο μεγάλη που να δικαιολογεί ξέφρενους πανηγυρισμούς, η ουσία είναι ότι ο Μπερλουσκόνι αναμένεται να ηγηθεί της «πιο σταθερής» -της 59ης- κυβέρνησης τα τελευταία 54 χρόνια. Του το εγγυάται το υβρίδιο που ονομάζεται εκλογικός νόμος, όπου το 75% των εδρών και των δύο σωμάτων εκλέχτηκε απευθείας διά της πλειοψηφικής μεθόδου, ενώ το υπόλοιπο 25% εκλέχτηκε διά της απλής αναλογικής, με πλαφόν το 4% για τις υπόλοιπες 155 θέσεις της Κάτω Βουλής, στο σύνολο των 630 εδρών.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ο ηγέτης της «Ελιάς», Φραντσέσκο Ρουτέλι, αποδέχτηκε «πολύ ευγενικά και εξαιρετικά πολιτισμένα την ήττα του», μη αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών ή άλλου τύπου ρητορείας. Και γιατί όχι, το κόμμα της «Μαργαρίτας», ένα συνονθύλευμα από τα πάλαι πότε κραταιά Χριστιανοδημοκρατικά και Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, από όπου προέρχεται ο Ρουτέλι, ήταν και ο «μεγάλος νικητής» μεταξύ των εταίρων της «Ελιάς», παραγκωνίζοντας τη δύναμη των «Δημοκρατών της Αριστεράς», που μέχρι πρότινος ήταν η κινητήρια δύναμη της «Ελιάς». Ετσι, ο Ρουτέλι είναι και επισήμως ο ηγέτης της αντιπολιτευόμενης πια κεντροαριστεράς, όπως ανακοίνωσε την Τρίτη, ο συνασπισμός της «Ελιάς».

Ταυτόχρονα, ένα ακόμη τμήμα της «Ελιάς» εξαφανίστηκε: οι «Ιταλοί Κομμουνιστές» υπό την ηγεσία του Αρμάντο Κοσιούτα, με το 1,7% των ψήφων, όπως και διάφοροι παροικούντες του μεσαίου χώρου, όπως οι Ριζοσπάστες της Μπονίνο, ξεκαθαρίζοντας ακόμη περισσότερο το τοπίο.

Η «Κομμουνιστική Επανίδρυση», απέσπασε ποσοστό άνω του 5,5% πανιταλικά, αν και πάλεψε μόνη χωρίς να ενταχθεί σε κανενός είδους «συμμαχίες»...

Συνεπώς, η μεταστροφή του ιταλικού εκλογικού σώματος προς τα «δεξιά», δεν έγινε μόνο με την παράδοση της σκυτάλης της εξουσίας στον κεντροδεξιό «Οίκο της Ελευθερίας» και την ανάδειξη του κόμματος του Μπερλουσκόνι, «Φόρτσα Ιταλία» στην πρώτη και μη αμφισβητούμενη πολιτική δύναμη της Ιταλίας, αλλά και την αλλαγή πλεύσης προς συντηρητικότερη κατεύθυνση μέσα στους κόλπους της «κεντροαριστεράς», όπου εννοείται δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει το τοπίο, τη στιγμή που πολλοί αναλυτές μιλούν για «αιματηρό ξεκαθάρισμα λογαριασμών».

Αυτή η αναμενόμενη μεταστροφή προς τα «δεξιά» της Ιταλίας, θα σηματοδοτήσει, εκτός της αλλαγής στο συσχετισμό δυνάμεων εντός της χώρας, και αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενόψει της διεύρυνσης και κυρίως της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Οι επιπτώσεις που αναμένεται να έχει, φάνηκαν και από τη στάση αναμονής μεν, «επαγρύπνησης» δε, που υιοθέτησαν οι Ευρωπαίοι εταίροι, της τέταρτης τη τάξει ευρωπαϊκής δύναμης και μίας εκ των οκτώ ισχυροτέρων χωρών του πλανήτη. Εξάλλου, τα περιθώρια είχαν στενέψει, αφ' ενός από την πανωλεθρία που υπέστη η ΕΕ, σε σχέση με τα μέτρα κατά της Αυστρίας, που είχε λάβει με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του ακροδεξιού «Κόμματος της Ελευθερίας», του Γεργκ Χάιντερ, και αφ' ετέρου με την εξαφάνιση από τους Ιταλούς ψηφοφόρους, του πιο «εκρηκτικού» συστατικού στοιχείου του «Οίκου των Ελευθεριών», της «Λέγκας του Βορρά» του Ουμπέρτο Μπόσι, που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη αφορμή για μια ρητορική και ίσως ακόμη και μέτρων κατά της Ιταλίας.