«Να μετατρέψουμε τα σπαθιά τους

σε αλέτρια και τις λόγχες τους

σε δρεπάνια. Κανένας λαός δε θα

σηκώσει το σπαθί του ενάντια στον

άλλο και δε θα γνωρίζουν πια πόλεμο».

(Π.Δ. Ησαΐας, 2,4 και 11,56)

Σήμερα, η διαλεκτική του κινήματος για την ειρήνη σε εθνικό και διεθνή στίβο το επιβεβαιώνει. Οι δημιουργημένες συνθήκες ύστερα από το τελευταίο παγκόσμιο μακελειό και τις τραγικές συνέπειές του, ανοίξανε νέους ορίζοντες για την υπόθεση της ειρήνης και του περάσματός της από τη σφαίρα του απλού ιδανικού στο χώρο της ρεαλιστικής υλοποίησής της.

Στις μέρες μας, η συνειδητοποίηση του κινδύνου που απειλεί την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας με ολοκληρωτικό αφανισμό από τα σύγχρονα θερμοπυρηνικά όπλα, που δοκιμάζουν να χρησιμοποιήσουν σε ένα παγκόσμιο ανθρωπομακελειό, μπορούν να συντελέσουν στο ξύπνημα των ειρηνόφιλων και των λαϊκών ομάδων για να μη παραπλανιούνται από τα ψέματα και τα απατηλά λόγια των αστών πολιτικών.

Επομένως, όσο υπάρχει ο καπιταλισμός, θα υπάρχει και ο πόλεμος. Απόδειξη, πως στις μέρες μας οι ιμπεριαλιστές που δεν «ικανοποιούνται» δίχως πόλεμο, ξανοίγονται κάθε τόσο σε τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, που μπορεί να οδηγήσουν και πάλι την ανθρωπότητα σε ένα καινούριο ανθρωπομακελειό.

Για κείνο, στο καυτό θέμα της ειρήνης δεν πρέπει να παραπλανιόμαστε, μήτε να πιστεύουμε στις αγαθές προσθέσεις των καπιταλιστών. Η ειρήνη θα μπορέσει να κυριαρχήσει πάνω στον πλανήτη μας και οι πόλεμοι θα σταματήσουν οριστικά μόνο αν καταργηθεί το εκμεταλλευτικό καθεστώς και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αν σ' αλλοτινούς καιρούς η ιδέα της ειρήνης είχε φωλιάσει στη σκέψη ορισμένων στοχαστών και μερικών ανθρώπων καλής θέλησης, σήμερα ο φιλειρηνισμός έχει διαδοθεί πλατιά κι έχει αγκαλιάσει όχι μόνο τους στοχαστές και τους διανοούμενους, αλλά όλους τους ανθρώπους της δουλιάς και του μόχθου που αποβλέπουν στην εγκαθίδρυση της ειρήνης πάνω στη Γη για να πάψουν να είναι τα τραγικά θύματα του ανθρωπομακελειού που προκαλούν κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές σε δικό τους όφελος.

Για τούτο ο φιλειρηνισμός στην εποχή μας δεν είναι μια ουτοπία, «το άπιαστο πουλί», μα μια πραγματικότητα και ιστορική αναγκαιότητα. Τα κινήματα Ειρήνης τώρα είναι μια υλική δύναμη που με τον αγώνα μπορεί να μπει εμπόδιο στον πόλεμο, και να συμβάλλει στην πάλη των λαών για ανατροπή του καπιταλισμού.

Το ειδικό βάρος των ειρηνόφιλων δυνάμεων όλο και περισσότερο βαραίνει στην πορεία των παγκόσμιων εξελίξεων και η επίδρασή τους γίνεται όλο και πιο αποτελεσματική στο να κλείσει ο δρόμος του πολέμου.

Στις μέρες μας ο αγώνας των φιλειρηνικών κινημάτων έχει εξελιχθεί σε αγώνα αντιιμπεριαλιστικό, αντινατοϊκό με βασική επιδίωξη την απομάκρυνση των αιτιών του πολέμου. Οι φιλειρηνιστές τώρα αντιπαλεύουν τις αιτίες που προκαλούν τους πολέμους και με τις ενέργειές τους επιδιώκουν να τις εξαφανίσουν. Τρανή επιβεβαίωση είναι ο αντιιμπεριαλιστικός, αντινατοϊκός προσανατολισμός της πάλης του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ) που αποφασίστηκε στο Συνέδριο του Μάη του 2000 στην Αθήνα, καθώς και οι πρωτοβουλίες και δραστηριότητες των διάφορων κινημάτων ειρήνης προς αυτή την κατεύθυνση, όπως είναι η Διάσκεψη της Λισαβόνας που πραγματοποιήθηκε στις 17 και 18 του περασμένου Μάρτη, η Διάσκεψη του Αγ. Δομίνικου της Αμερικής που έγινε στις 21-23 του Μάρτη και η Συνάντηση του Βερολίνου στις 23 και 24 του Μάρτη.

Ο αντιιμπεριαλιστικός και αντινατοϊκός χαρακτήρας της σημερινής πάλης των κινημάτων ειρήνης είναι πια φανερός. Και οι δραστηριότητές τους ενάντια στη «νέα τάξη πραγμάτων» και την «παγκοσμιοποίηση», που γίνονται όλο και πιο έντονες, είναι ξεκάθαρες. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για το δυνάμωμα του φιλειρηνισμού σε παγκόσμια κλίμακα και τη νικηφόρα πραγματοποίηση της εξαφάνισης του πολέμου και της εδραίωσης της ειρήνης στον πλανήτη μας σε όφελος των λαών και της εργατικής τάξης.