Σαν επιχείρηση που πουλάει υπηρεσίες σε ανήμπορους ανθρώπους και ταυτόχρονα εντατικοποιεί την εργασία για το προσωπικό της λειτουργεί το Ασυλο Ανιάτων στην Κυψέλη, κάτω από τον τίτλο του «φιλανθρωπικού» σωματείου. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η «φιλανθρωπία» πάει χέρι χέρι με την επιχειρηματική δράση, παρά τις διακηρύξεις ότι η περιουσία του ιδρύματος και το καταστατικό του εγγυώνται αναβαθμισμένες παροχές σε όσους έχουν ανάγκη.

Η διοίκηση έχει «βγάλει στο σφυρί» ακόμη και τις εγκαταστάσεις στην Κυψέλη, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στους εργαζόμενους, στους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Η συρρίκνωση είναι δραματική: Νοσηλεύονται 210 άνθρωποι με σοβαρές κινητικές και νοητικές αναπηρίες, από 500 παλιότερα. Αντίστοιχα, οι εργαζόμενοι από 350 έχουν μειωθεί σταδιακά στους 130 και είναι 9 μήνες απλήρωτοι. Υπάρχουν κλειστά τμήματα και η διοίκηση σχεδιάζει να κλείσει μια ακόμη πτέρυγα, «στοιβάζοντας» τους 40 ασθενείς στα άλλα τμήματα.

Οι περιθαλπόμενοι πληρώνουν είτε μέσα από τα νοσήλια που καταβάλλει ο ΕΟΠΥΥ, είτε απευθείας για φάρμακα και υπηρεσίες. Οι άποροι είναι ελάχιστοι και έχουν σταματήσει οι νέες εισαγωγές, παρά τη μεγάλη ζήτηση. Η έλλειψη προσωπικού οδηγεί τους ασθενείς να πληρώνουν από την τσέπη τους κάποιο συνοδό, ενώ στα δίκλινα και στα τρίκλινα δωμάτια χρεώνεται 150 ευρώ το κρεβάτι. Υπάρχουν ασθενείς που έχουν αγοράσει ακόμη και τηλεόραση ή κλιματιστικό.

Στην προσπάθεια να μειώσει το λεγόμενο «εργατικό» κόστος και τα λειτουργικά έξοδα, η διοίκηση επιδεινώνει τις συνθήκες νοσηλείας και εργασίας. Οπως καταγγέλθηκε στον «Ριζοσπάστη», τμήματα με 70 ή 80 κατάκοιτους ασθενείς, που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, έχουν μόλις 2 νοσηλευτές. Συχνά - ιδιαίτερα στις νυχτερινές βάρδιες - είναι μόνο ένας νοσηλευτής ανά τμήμα. «Μια νοσοκόμα τρέχει για 55 άτομα, να μας αλλάξει στάση στο κρεβάτι μας 2 - 3 φορές στη διάρκεια της νύχτας, σηκώνει τόσο βάρος μόνη της, μας πλένει κ.λπ.», λέει στον «Ρ» ο Κώστας Μαυρογιώργος, που από το 2001 φιλοξενείται στο άσυλο, μετά από εργατικό ατύχημα στην οικοδομή.

Οπως τονίζει η Δέσποινα Πλάκα, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων, «με ανακοίνωση η διοίκηση ζητά από τους νοσηλευτές μόλις τελειώνουν με την περίθαλψη των ασθενών στο δικό τους τμήμα, να πάνε στο τμήμα που είναι μόνο ένας νοσηλευτής να τον βοηθήσουν». Προσθέτει, ακόμη, πως λείπει προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, όπως καθαρίστριες, τραπεζοκόμοι, μάγειρες: «Παρουσιάστηκαν κάποιοι εθελοντές στα μαγειρεία, οι οποίοι έφυγαν μετά από λίγο καιρό, αφού είδαν ότι δεν πρόκειται να προσληφθούν», εξηγεί.

Οι εργαζόμενοι - απλήρωτοι εδώ και 9 μήνες - έχουν καταφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας, κάποιοι έχουν προβεί σε αγωγές, κάποιοι κάνουν επίσχεση εργασίας. Το σωματείο έχει ζητήσει δύο φορές από το υπουργείο Υγείας να στείλει ελεγκτές του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας, χωρίς καμιά ανταπόκριση. «Επαφιόμαστε όλοι στα φιλανθρωπικά αισθήματα, του υποτιθέμενου φιλανθρωπικού σωματείου του ασύλου», τονίζει η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων.

«Πέρυσι για πολύ καιρό τρώγαμε μακαρόνια, σούπες και φασόλια. Τώρα τρώμε και λίγο κρέας...», λέει ο Κ. Μαυρογιώργος. Η πρόεδρος του σωματείου συμπληρώνει: «Δεν έχουμε ούτε τα στοιχειώδη. Οι φιλοξενούμενοι τρώνε 3 φορές την εβδομάδα όσπρια, ενώ είναι άνθρωποι κατάκοιτοι, επιρρεπείς στις κατακλίσεις λόγω της ακινησίας και που θα έπρεπε να έχουν ένα διαιτολόγιο πλούσιο σε πρωτεΐνες».

Οι περικοπές δίνουν και παίρνουν: Παλιότερα τα φάρμακα προσφέρονταν δωρεάν, τώρα ορισμένα τα αγοράζουν οι φιλοξενούμενοι. «Για εμβόλιο μας ζήτησαν 6 ευρώ. Οσοι δεν πλήρωσαν, δεν το έκαναν», σημειώνει ο Κ. Μαυρογιώργος, ενώ συμπληρώνει: «Για να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο ήρθαν συγγενείς μου από το χωριό, γιατί οι νοσηλευτές είναι λίγοι και δεν υπήρχε κανείς να με συνοδεύσει. Οι ενέσεις έκαναν 100 ευρώ, οι συγγενείς μου πλήρωσαν ξενοδοχείο, ιδιωτικό ασθενοφόρο, συνολικά πληρώσαμε 500 ευρώ».

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι πάσχοντες και οι οικογένειές τους, όπως και οι εργαζόμενοι, δεν μπορούν να επαφίενται στην «καλή επιχειρηματική λειτουργία» του ασύλου - που τους έχει ξετινάξει - ούτε στις «φιλανθρωπικές διαθέσεις» των χορτάτων, που μπορεί να πετάξουν ένα ξεροκόμματο.

Αναδεικνύεται η ανάγκη να λειτουργεί η συγκεκριμένη δομή Πρόνοιας με αποκλειστική ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους - όχι των Ταμείων. Οπως και όλες οι (ελάχιστες) άλλες δημόσιες δομές Πρόνοιας, που λειτουργούν με πληρωμές των χρονίως πασχόντων και παρακράτηση των πενιχρών συντάξεων (50% - 80%), αφού δεν χρηματοδοτούνται αποκλειστικά και με επάρκεια από το κράτος.