«Λεφτά τέλος στους αγρότες - φαντάσματα», «λεφτά τέλος στους ανάπηρους - μαϊμού», «συντάξεις τέλος σ' όσους είναι κάτω των 65 χρόνων», «λεφτά τέλος στους υψηλόμισθους». Κάθε μέρα η κυβέρνηση παρουσιάζει κι έναν εχθρό, τον οποίο όλοι μαζί οι άλλοι καλούμαστε να πολεμήσουμε. Είναι, όμως, τόσο πολλοί πλέον οι εχθροί που αδυνατούμε να εστιάσουμε. Ολο και κάποιος έχει απομείνει στον περίγυρο της οικογένειας με μισθό που ξεπερνά τα 1.500 ευρώ, όλο και κάποια αναπηρική σύνταξη θα υπάρχει στην πολυκατοικία, κι εκείνος ο γείτονας πού βρίσκει χρήματα και τρώει κάθε μέρα σουβλάκια; Ολο και κάποια αγροτική επιδότηση θα παίρνει από το χωράφι με τις ελιές που έχει στο χωριό. Κι αυτοί οι κοτσονάτοι συνταξιούχοι που το 'χουν ρίξει στον «κοινωνικό τουρισμό» να δεις που βγήκαν στη σύνταξη πριν τα 65. Πολλοί μαζεύονται. Μήπως να το πάρουμε ανάποδα; Αντί να κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, να κυνηγήσουμε εκείνους μόνο που επειδή έχουν την εξουσία, οικονομική και πολιτική, δεν φορολογούνται, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, τσακίζουν τους μισθούς κι από πάνω παριστάνουν τους δικαστές για το πόπολο «που 'μαθε να ζει με δανεικά»; Μήπως είναι ήδη ώρα για το πόπολο να 'χει τη δική του εξουσία για να 'χει και τη δική του οικονομία;