Πέμπτη 17 Οχτώβρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κοίτα ποιος μιλάει!

«Ο Μιχάλαρος μου επιτέθηκε το 2009 μέσα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Μπροστά σε όλη την ομάδα του ΠΑΜΕ. Οι οποίοι τότε δεν αντέδρασαν (...) Μετά το 2005, όταν εμφανίσθηκε η κρίση, το ΠΑΜΕ πίεζε τους εργοδότες, δίνοντας κατάλογο εργαζομένων που έπαιρναν για εργασία. Ετσι δημιουργήθηκε ένα κλίμα για τα μέλη που είχαν ευνοϊκή μεταχείριση». Αυτήν την εξήγηση δίνει με συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» ο Γιώργος Αλεβιζόπουλος, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και της παράταξής του στο Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά, για την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στη Ζώνη. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, λέει ότι η δράση των ταξικών συνδικάτων έφερε στη Ζώνη τη Χρυσή Αυγή και ότι λειτουργούσαν ως «μαφία» που «πίεζε» τους εργοδότες να δίνουν δουλειά σε «ευνοημένους» από το ΠΑΜΕ. Τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιούσαν για χρόνια οι εργολάβοι στη Ζώνη. Αυτά έλεγαν και οι χρυσαυγίτες, όπως ο Λαγός, λίγα 24ωρα μετά το δολοφονικό χτύπημα στο Πέραμα. Το ρόλο τους, όμως, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον επιβεβαιώνουν μόνο με τα λόγια τους, αλλά και με τα έργα τους. Η παράταξη του Αλεβιζόπουλου είχε κεντρικό ρόλο στον «αντισύνδεσμο» που προσπάθησαν να συγκροτήσουν από κοινού με μεγαλοστελέχη της εργοδοσίας πριν από δύο χρόνια, για να χτυπήσουν το Συνδικάτο Μετάλλου Πειραιά «από τα μέσα». Ποιος ήταν ο πυρήνας των παρεμβάσεών τους ως «αντισύνδεσμος»; Οτι «τα υψηλά μεροκάματα στη Ζώνη πλήττουν την ανταγωνιστικότητα και δεν φέρνουν τα καράβια οι εφοπλιστές»! Αλλωστε, έχει καταγραφεί η τοποθέτηση του επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Καραγιαννάκη στη γενική συνέλευση του Συνδικάτου στις 22 Απρίλη 2012, με θέμα την υπογραφή της Τοπικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Τότε, έκανε συστάσεις στην ταξική διοίκηση του Συνδικάτου «να σταματήσει τις υπερβολές» και «να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση με βάση τη Σύμβαση του 2009», προτείνοντας ξεκάθαρα με αυτόν τον τρόπο δραστική μείωση του μεροκάματου. Την ίδια πρόταση είχε καταθέσει στο Συνδικάτο Μετάλλου και η διοίκηση της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά. Φαίνεται ότι ο αντισύνδεσμος αποδείχτηκε τελικά «λίγος» για να σπάσει την ταξική ενότητα των εργατών στη Ζώνη και οι εργολάβοι επιστράτευσαν τη (γνωστή τους από παλιά) Χρυσή Αυγή...

Οι «εχθροί» κι ο εχθρός

«Λεφτά τέλος στους αγρότες - φαντάσματα», «λεφτά τέλος στους ανάπηρους - μαϊμού», «συντάξεις τέλος σ' όσους είναι κάτω των 65 χρόνων», «λεφτά τέλος στους υψηλόμισθους». Κάθε μέρα η κυβέρνηση παρουσιάζει κι έναν εχθρό, τον οποίο όλοι μαζί οι άλλοι καλούμαστε να πολεμήσουμε. Είναι, όμως, τόσο πολλοί πλέον οι εχθροί που αδυνατούμε να εστιάσουμε. Ολο και κάποιος έχει απομείνει στον περίγυρο της οικογένειας με μισθό που ξεπερνά τα 1.500 ευρώ, όλο και κάποια αναπηρική σύνταξη θα υπάρχει στην πολυκατοικία, κι εκείνος ο γείτονας πού βρίσκει χρήματα και τρώει κάθε μέρα σουβλάκια; Ολο και κάποια αγροτική επιδότηση θα παίρνει από το χωράφι με τις ελιές που έχει στο χωριό. Κι αυτοί οι κοτσονάτοι συνταξιούχοι που το 'χουν ρίξει στον «κοινωνικό τουρισμό» να δεις που βγήκαν στη σύνταξη πριν τα 65. Πολλοί μαζεύονται. Μήπως να το πάρουμε ανάποδα; Αντί να κυνηγάμε ο ένας τον άλλον, να κυνηγήσουμε εκείνους μόνο που επειδή έχουν την εξουσία, οικονομική και πολιτική, δεν φορολογούνται, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, τσακίζουν τους μισθούς κι από πάνω παριστάνουν τους δικαστές για το πόπολο «που 'μαθε να ζει με δανεικά»; Μήπως είναι ήδη ώρα για το πόπολο να 'χει τη δική του εξουσία για να 'χει και τη δική του οικονομία;

Δεν αναπτύσσεται μόνο του το κεφάλαιο

Αντιγράφουμε στοιχεία από ανάλυση της Κριστίνα Λάρσον για λογαριασμό του οικονομικού πρακτορείου «Μπλούμπεργκ»: Μελέτη του McKinsey Global Institute αναφέρεται στο οικονομικό μέλλον των κυρίαρχων παγκόσμιων επιχειρήσεων. Σήμερα υπάρχουν περίπου 8.000 εταιρείες σε όλο τον κόσμο με ετήσια έσοδα άνω του 1 δισ. δολαρίων. Αυτές οι εταιρείες δημιουργούν συνολικά παγκόσμια έσοδα που αντιστοιχούν στο 90% του παγκόσμιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ήτοι 57 τρισεκατομμύρια δολάρια. Τρεις στις τέσσερις από αυτές τις εταιρείες βρίσκονται σήμερα σε ανεπτυγμένες χώρες. Οι μισές έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ, στον Καναδά και τη Δυτική Ευρώπη, που από κοινού αντιπροσωπεύουν το 11% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στο μεταξύ, μόνο το 2% των μεγάλων παγκόσμιων εταιρειών έχουν τη βάση τους στη Νότια Ασία, όπου ζει το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η μελέτη του McKinsey αναφέρει ότι βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε μια μετακίνηση δύναμης σταδιακά προς τα ανατολικά και τα νότια. Προβλέπει ότι έως το 2025 άλλες 7.000 επιχειρήσεις θα εμφανίσουν ετήσια έσοδα άνω του 1 δισ. δολαρίων και ότι επτά στις δέκα από αυτές τις αναδυόμενες επιχειρήσεις θα έχουν τα κεντρικά τους γραφεία στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η μελέτη κάνει ειδική αναφορά στον κινεζικό κολοσσό τηλεπικοινωνιών «Huawei», τη βραζιλιάνικη κατασκευάστρια αεροσκαφών «Embraer» και τον ινδικό βιομηχανικό όμιλο «Aditya Birla Group» ως παραδείγματα αναδυόμενων τιτάνων.

Τι μας λέει με άλλα λόγια η μελέτη; Οτι το κεφάλαιο επιδιώκει να αποκτά «εθνική βάση - αναφορά» εκεί όπου εξασφαλίζονται συνθήκες για άντληση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους, κατά κύριο λόγο εκεί όπου έχουν διαμορφωθεί ή διαμορφώνονται συνθήκες για μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργατών. Αυτή η τάση αντανακλάται στις πολιτικές των κυβερνήσεων που φροντίζουν να εξασφαλίζουν κερδοφόρες για τις επιχειρήσεις συνθήκες. Οσο περισσότερο ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών φουντώνει, τόσο περισσότερο οι εθνικές πολιτικές θα προσπαθούν να αντιστοιχιστούν σ' αυτόν τον ανταγωνισμό. Αυτός ο γόρδιος δεσμός που γίνεται όλο και πιο σφιχτή θηλιά για την εργατική τάξη, ιστορικά έχει μόνο έναν τρόπο να λυθεί: Το κόψιμο με το μαχαίρι. Που σημαίνει οικονομική και πολιτική εξουσία στα χέρια αυτών που παράγουν.

Καυγάς για το «πάπλωμα»...

Την παγίδα -για το λαό- της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού τη στήνουν όλοι οι «παίχτες» του, κρίνοντάς την αναγκαία για την ικανοποίηση συμφερόντων της τάξης την οποία πολιτικά εκπροσωπούν. Αυτό δεν αναιρεί μεταξύ τους ανταγωνισμούς για το ποιος θα πάρει «κεφάλι» έναντι των άλλων, απεναντίας πολλές φορές αυτοί είναι και επιθυμητοί, στο βαθμό που επιτείνουν τη σύγχυση και αποπροσανατολίζουν το λαό.

Καυγαδίζουν για το «πάπλωμα», την ώρα που μοιράζονται το ίδιο «κρεβάτι». Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτεί η άρνηση της ΔΗΜΑΡ να στηρίξει την «πρωτοβουλία των 58» για τη δημιουργία ενιαίου πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς. Αλλά και η στάση που κρατά ο ΣΥΡΙΖΑ, που διαπερνιέται απ' την αρχική του τοποθέτηση περί «υλικών κατεδαφίσεως» με τα οποία «δεν χτίζεται τίποτα καινούργιο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, υποδοχέας ενός μεγάλου κομματιού στελεχών που αποσπάστηκε απ' το ΠΑΣΟΚ, απορρίπτει σήμερα την ιδέα δημιουργίας μιας ελληνικής «Ελιάς», παρόλο που ο βασικός του κορμός (ο ΣΥΝ) υπήρξε θιασώτης των κεντροαριστερών πειραμάτων σε Γαλλία, Ιταλία κ.α. Δεν απορρίπτει βεβαίως την ανάγκη αναμόρφωσης του «σοσιαλιστικού» (βλέπε: σοσιαλδημοκρατικού) χώρου, διεκδικώντας την πρωτοκαθεδρία στο χώρο αυτό. Για του λόγου το αληθές, θυμίζουμε πως ήταν ο Αλ. Τσίπρας αυτός που στις 30 Γενάρη του 2013 δήλωνε σε εκπομπή της ΝΕΤ: «Πιστεύουμε ότι είναι παρά φύσιν να έχουμε δύο πόλους χωρίς κέντρο και είναι παρά φύσιν να στοιχίζονται τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας πίσω από μία ακραία δεξιά πρόταση, δεν πιστεύω ότι αυτό θα συνεχιστεί για πολύ»...

Σε εκείνη τη συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας επιβεβαίωσε ότι είναι σημαντικότερα όσα ενώνουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης απ' όσα τα χωρίζουν. Αφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ακόμα και με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ή με νέα σχήματα που θα προκύψουν μέσα απ' τις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, ευχόμενος να καταστεί δυνατή η συνεργασία με «δυνάμεις της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας, του κέντρου, πατριωτικές δυνάμεις, ακόμη και με τη λαϊκή δεξιά».

Να θυμίσουμε ακόμα πως οι έριδες για τα σκήπτρα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας άρχισαν απ' την επομένη των εκλογών του 2012. Το Σεπτέμβρη του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ τίμησε με εκδήλωσή του την επέτειο της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας την μήνιν του ΠΑΣΟΚ. Ο Αλ. Τσίπρας δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης της πρόθεσης του κόμματός του να καταλάβει το χώρο που άφηνε η υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ στη σοσιαλδημοκρατία, αντιγράφοντας πιστά τις μεθόδους λαϊκής εξαπάτησης που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ του '80 και αναπέμποντας ύμνους στην ιδρυτική διακήρυξή του.

Ενα μήνα μετά, τον Οκτώβρη του 2012, ο Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του, στο «Βήμα» καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, επειδή «πολλές από τις προτάσεις μας τις ασπάζονται σημαντικοί Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες», κρύβοντας φυσικά ότι τις ασπάζονται επειδή είναι προτάσεις διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων, τα οποία με αφοσίωση υπηρέτησε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στο σύνολό της. Σήμερα, μάλιστα, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία παζαρεύει τους όρους με τους οποίους θα προσφέρει ξανά τις υπηρεσίες της, από κοινού με την Α. Μέρκελ. Στον καθρέφτη της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει τον εαυτό του, γι' αυτό και συμπλήρωνε στα παραπάνω ο Αλ. Τσίπρας: «Η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία πρέπει πάντως να συνειδητοποιήσει ότι ο συνομιλητής της στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα που βρίσκεται σε πλήρη διάλυση το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ».


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Το εφοπλιστικό δαιμόνιο

Με ένα ημερήσιο κόστος λειτουργίας που (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία όπως δημοσιεύονται στο ναυτιλιακό ρεπορτάζ ) δεν ξεπερνά τις 7 - 8 χιλιάδες δολάρια, οι εφοπλιστές βρίσκονται ξανά μπροστά σε μια περίοδο τρελών κερδών καθώς ναυλώνουν τα πλοία τους προς 30 - 40 χιλιάδες δολάρια τη μέρα. Τα στοιχεία αφορούν την κατηγορία των μεγάλων φορτηγών ξηρού χύδην φορτίου με τον χαρακτηρισμό capesize (η κατηγορία αυτή έχει πάρει τ' όνομά της από το γεγονός ότι τα πλοία περνούν από το νότιο άκρο της Αφρικής - cape). Τα στοιχεία αυτά έρχονται να εξηγήσουν το γεγονός ότι ήδη οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει στο πρώτο 9μηνο του 2013 περισσότερα από 6 δισ. δολάρια για αγορές μεταχειρισμένων πλοίων (οι τιμές των οποίων βρίσκονται στο ιστορικά χαμηλότερο σημείο τους), ενώ άλλο 1,5 δισ. δολάρια έχει επενδυθεί για νέες ναυπηγήσεις. Τι μένει απ' όλο αυτό για τη «μαμά - πατρίδα», από την οποία ζητούν όλο και περισσότερα προνόμια; Οι τσακισμένοι μισθοί των ναυτεργατών που είναι όλο και πιο λίγοι στον διαρκώς αυξανόμενο στόλο και οι κλειστές ναυπηγικές μονάδες στις οποίες οι Ελληνες εφοπλιστές δεν πλησιάζουν ούτε από μακριά.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Κινούμενη άμμος η ΕΕ

Παρά το κλίμα ευφορίας που θέλουν να δημιουργήσουν για την εξέλιξη της κρίσης στην Ευρωζώνη, τα επιτελεία της αστικής τάξης δεν παύουν να υπενθυμίζουν ότι η Ευρωένωση βρίσκεται σε «κομβικό σημείο». Η κρίση επιβεβαίωσε και βάθυνε την ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μεγάλωσαν. Οπως μεγάλωσαν οι αντιθέσεις και ανάμεσα στα κράτη μέλη, τόσο που να προκαλούν ανησυχία ότι «εμπεδώνεται η επιστροφή στην εθνοκεντρική αντίληψη και το δόγμα ο καθείς για τον εαυτό του, αντί για κοινή ευρωπαϊκή στάση με στόχο την ανάπτυξη της οικονομίας και των κοινωνιών μας», όπως γράφει η χτεσινή «Καθημερινή».

Η συζήτηση για την αναμόρφωση της Ευρωζώνης παραμένει ζωηρή, έστω κι αν συγκυριακά έχει απομακρυνθεί το ενδεχόμενο μια ή περισσότερες χώρες να αποχωρήσουν ή να εκδιωχθούν από το ευρώ. Αμεσα συνδεδεμένη με τα παραπάνω, είναι η διαπάλη για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Ολοι συμφωνούν με τις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, που θέλουν να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων παγκόσμια και στην ενιαία αγορά. Εκεί που αρχίζουν οι διαφωνίες, είναι στο ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο από την καταστροφή κεφαλαίου που συνεπάγεται η κρίση. Ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο από την (έστω και αναιμική) ανάκαμψη. Πάνω εκεί εκφράζονται αντιθέσεις, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα της αστικής τάξης σε κάθε χώρα.

Για παράδειγμα, η Γαλλία, δεύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, που έχει συγκριτικά μεγαλύτερο έλλειμμα και σχοινοβατεί ανάμεσα σε συρρίκνωση του ΑΕΠ και την αναιμική ανάκαμψη, ασφυκτιά από την προσπάθεια να πιάσει τους δημοσιονομικούς δείκτες που συνομολόγησε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά σε συνθήκες κρίσης δυσκολεύουν την ανάκαμψη της οικονομίας της. Η κατάσταση αυτή, μεγαλώνει την απόσταση στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία. Στρέφουν τη γαλλική αστική τάξη να αναθεωρήσει τις συμμαχίες της εντός και εκτός ΕΕ. Το ίδιο ισχύει με την Ελλάδα και από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί η κόντρα για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης, η σύσφιξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ, η φιλολογία που αναπτύσσεται τελευταία ενάντια στην τρόικα, που «πρέπει να φύγει από την Ελλάδα».

Ετσι πρέπει να ερμηνευθούν και οι αναφορές για το μέλλον της ΕΕ, που έκανε προχτές ο Αντ. Σαμαράς, μιλώντας στις Βρυξέλλες. Είπε μεταξύ άλλων: «Δεν νοείται Ενωση χωρίς αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της. Και δεν υπάρχει αλληλεγγύη για όλους, χωρίς ευθύνη του καθενός ατομικά. Και αυτό είναι που βιώνει σήμερα η Ελλάδα. Αφ' ενός απίστευτες θυσίες εκ μέρους του λαού της και αφ' ετέρου την υπάρχουσα και την προσδοκώμενη αλληλεγγύη των κρατών μελών προς αυτή την κοινή μας οικογένεια (...) Μαζί μπορούμε να διαμορφώσουμε το κοινό μας μέλλον. Διαφορετικά, θα καταντήσουμε οι "παρίες" του μέλλοντος». Η φράση - κλειδί είναι η «προσδοκώμενη αλληλεγγύη», που στη γλώσσα των αστών σημαίνει: τα αστικά κράτη της λυκοσυμμαχίας θα πρέπει να αλληλοστηρίζονται για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Αλλωστε οι πολιτικοί λόγοι υπήρξαν ανέκαθεν κριτήριο για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ παλιότερα (και στην ΕΕ σήμερα).

Κλείνει το μάτι στους φαρμακοβιομήχανους

Μιλώντας την περασμένη βδομάδα σε εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχανίας, η Ειρ. Αγαθοπούλου, εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, είπε μεταξύ άλλων: «Στηρίζουμε την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία αναγνωρίζοντας ότι μέχρι τώρα έχει συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας, προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Είμαστε όμως σίγουροι ότι με πολιτικές πρωτοβουλίες μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα. Και εμείς θα τη στηρίξουμε (...) Θεωρούμε απαραίτητη την εφαρμογή μιας σταθερής και διαφανούς πολιτικής έναντι των εταιρειών εκείνων που παράγουν και διαθέτουν στην ελληνική αγορά φάρμακα μοναδικά και απαραίτητα. Η εμμονή άσκησης πολιτικής με μόνο κριτήριο τη χαμηλότερη τιμή οδηγεί στη διάλυση της εγχώριας παραγωγής και απώλεια θέσεων εργασίας (...) Και αυτό γιατί στη λογική της χαμηλότερης τιμής δεν περιλαμβάνεται η προστιθέμενη αξία της εγχώριας παραγωγής, που όλες οι προηγμένες χώρες τη συνυπολογίζουν και με το παραπάνω». Οι όρκοι πίστης του ΣΥΡΙΖΑ στους ντόπιους φαρμακοβιομήχανους, τους οποίους ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζει σαν ευεργέτες, που δίνουν δουλειά στον κόσμο και συμβάλλουν στην ανάπτυξη, βγάζουν μάτι. Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγει τους φαρμακοβιομήχανους στους «υγιείς» επιχειρηματίες, τους οποίους, αν κυβερνήσει, θα τους βοηθήσει να τα πάνε ακόμα καλύτερα, με μέτρα που τονώνουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους. Ταυτόχρονα, όμως, κλείνει το μάτι στις πολυεθνικές του φαρμάκου, με διαβεβαιώσεις ότι η ενίσχυση της ντόπιας φαρμακοβιομηχανίας δεν θα πλήξει τα συμφέροντα «των εταιρειών εκείνων που παράγουν και διαθέτουν στην ελληνική αγορά φάρμακα μοναδικά και απαραίτητα», αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα θεσπίσει «διαφάνεια» στην κρατική πολιτική για το φάρμακο. Το οποίο, βέβαια, θα συνεχίσει να διατίθεται ως εμπόρευμα, όπως γίνεται και σήμερα, με κυβέρνηση ΝΔ.

... που αυξάνουν τα κέρδη τους στην κρίση

Με τη λογική που ανέπτυξε ο ΣΥΡΙΖΑ για τους φαρμακοβιομήχανους, σίγουρα στους «υγιείς» επιχειρηματίες συγκαταλέγει και τους Ελληνες εφοπλιστές. Οι οποίοι, σύμφωνα με έρευνα της «The Boston Consulting Group», «συνεισφέρουν» σε σύνολο περίπου 13,4 δισ. ευρώ ετησίως στο ελληνικό ΑΕΠ, βάσει στατιστικών του 2010, ενώ υπολογίζεται ότι απασχολούν περί τα 165.000 άτομα. Αρα, με τα κριτήρια της προσφοράς εργασίας και της συμβολής στην «ανάπτυξη», που η Ειρ. Αγαθοπούλου έβαλε για τους φαρμακοβιομήχανους, το εφοπλιστικό κεφάλαιο έχει κι αυτό να λαμβάνει από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν είπε η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση των φαρμακοβιομηχάνων, είναι ότι ο κλάδος τριπλασίασε τα καθαρά κέρδη το 2012 σε σύγκριση με το 2011, σε ποσοστό 3,6% έναντι 1,2%. Για το 2013 μάλιστα αναμένεται σημαντική αύξηση των κερδών των εγχώριων βιομηχανιών φαρμάκου, αφού ήδη το α΄ εξάμηνο του έτους καταγράφεται αύξηση στον όγκο της παραγωγής κατά 10,7%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Βάσει στοιχείων για 24 επιχειρήσεις, οι συνολικές πωλήσεις ανέρχονται σε 1,35 δισ. ευρώ και είναι αυξημένες κατά 2% σε σύγκριση με το έτος 2011. Τα συνολικά καθαρά κέρδη για το 2012, μετά την πρόβλεψη για φόρους, είναι 48,8 εκατ. ευρώ και ίσα προς το 3,6% των πωλήσεων, έναντι αντίστοιχου ποσοστού 1,2% το 2011. Πώς βγήκαν αυτά τα λεφτά, αν όχι με το τσάκισμα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, με το βάθεμα της εμπορευματοποίησης του φαρμάκου; Ετσι «ακμάζει» ένας κλάδος στον καπιταλισμό και από αυτόν το νόμο δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ