-- Να σας ρωτήσω λίγο για τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών... Αν, δηλαδή, θα στηρίξετε τις κινητοποιήσεις και με ποιο τρόπο;

-- Το ΚΚΕ στηρίζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, τις κινητοποιήσεις διευκρινίζω, που αποφάσισαν οι εκπαιδευτικοί στις γενικές συνελεύσεις τους. Παρότι, ξέρετε, η πρόταση των εκπαιδευτικών που συμμετέχουν στις παρατάξεις του ΠΑΜΕ, που στηρίζει το ΚΚΕ στις ΕΛΜΕ και στην ΟΛΜΕ, στήριξαν μια διαφορετική μορφή πάλης. Και βέβαια αυτό το έκαναν, όχι γιατί ήθελαν να μειώσουν τη σημασία του αγώνα ή ότι δεν απαιτείται διαρκής, σταθερός, μόνιμος αγώνας και μέτωπο, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και όλους τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους, αλλά γιατί θεωρούμε πάρα πολύ σοβαρό, και συμφωνούμε και με τις προτάσεις αυτές των εκπαιδευτικών που τις παλέψανε στις γενικές συνελεύσεις του κλάδου τους, να παίρνονται υπόψη οι διαθέσεις των εργαζομένων. Να παίρνεται υπόψη η μαζική και η ουσιαστική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του κλάδου, όχι μόνο των εκπαιδευτικών, γενικότερα.

Και βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό. Ακουσα και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς να λένε ότι δεν είναι ικανοποιημένοι. Οταν για παράδειγμα σε σύνολο 80.000 εκπαιδευτικών σε όλη τη χώρα, που είναι μέλη στις ενώσεις τους, στις ΕΛΜΕ, πήραν μέρος -αν κάνω λάθος διορθώστε με- γύρω στις 10.000 ή 12.000 ή 11.000, δεν ξέρω, εκεί γύρω, και ψήφισαν τελικά, γιατί κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας είχε φυλλορροήσει κιόλας η συνέλευση, γύρω στους 7.500 και η πρόταση για απεργία πενθήμερης διάρκειας, επαναλαμβανόμενες που πρότεινε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ στις γενικές συνελεύσεις πήρε 5.600 νομίζω ψήφους, καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι. Παρ' όλα αυτά, το επαναλαμβάνω και για να μην παρανοηθεί από κάποιους που θα θελήσουν να το παρανοήσουν, ότι σε αυτές τις συνελεύσεις που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ ήταν μειοψηφία, θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και μάλιστα, το έχουμε πει και στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ, στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αυτή η μειοψηφία, οι 1.000 - 1.500 ψήφοι, το 10%-15% που έχει στους εκπαιδευτικούς το ΚΚΕ, είναι αυτοί που θα πρωτοστατήσουν και θα απεργήσουν. Ας δουλέψουν καλύτερα κι ας ψάξουν τα στελέχη, τους συνδικαλιστές, τα μέλη, τους φίλους άλλων δυνάμεων που ψήφιζαν επαναλαμβανόμενες απεργίες διαρκείας. Και αυτό, ξαναλέμε, για τον απλό εξής λόγο: Οτι η πρόταση η δική μας στηριζόταν στο γεγονός ότι σε 48 ώρες θα μπορούσε να επανεκτιμηθεί με συμμετοχή σε γενική συνέλευση των ίδιων των εκπαιδευτικών και να προχωρήσουν σε νέα τριήμερη. Σε νέα πενθήμερη, μετά, ξανά. Και εκτός αυτού, ένα πάρα πολύ σημαντικό, το οποίο το λέμε, σκεφτείτε το, εμείς απευθυνόμαστε στον ελληνικό λαό, σε όλους, να το σκεφτούν, αν έχει βάση η άποψή μας. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτό που λέμε το μέτωπο του εκπαιδευτικού με το γονιό, με το μαθητή μέσα στο σχολείο; Πώς θα μπορέσει να κρατήσει, να στηριχτεί ένας αγώνας, πολύ περισσότερο βέβαια να έχει και αποτελέσματα, όπως επιδιώκει και το κίνημα και εμείς επιδιώκουμε - και όλοι θέλουν να έχει έστω κάποια αποτελέσματα η πάλη αυτή- αν δεν έχει τη μαζική, την ενεργή συμπαράσταση των γονιών, των μαθητών; Γιατί και οι γονείς, όπως και οι εκπαιδευτικοί, αντιμετωπίζουν και διαθεσιμότητες και ανεργία και χαμηλά μεροκάματα, χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις. Αυτή είναι η κοινωνία. Οι γονείς δεν είναι κάποιοι άλλοι που είναι αντίπαλοι, που λένε «τι θα κάνω το παιδί μου», «πώς θα γίνει» γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτό το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα, με ευθύνη του έστω, αλλά όμως πρέπει να το πάρεις υπόψη ως κίνημα, ως πρωτοπορία του κινήματος. Θα πρέπει να δουλέψεις με όλους αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να οικοδομείται σταθερά και αυτή η συμμαχία και το ανέβασμα, η ωριμότητα της συνείδησης των εργαζομένων όλων και το μέτωπο πάλης, έτσι ώστε να έχει μακροχρόνια αποτελέσματα ο αγώνας. Δεν τελειώνει η ιστορία μόνο μέσα σε δέκα μέρες. Ούτε καν τελειώνει με μια κυβερνητική εναλλαγή, εφόσον όλα τα άλλα γύρω μένουν ίδια, εννοώ το καπιταλιστικό κράτος, εννοώ την αστική εκμεταλλευτική κοινωνία, εννοώ την ΕΕ - δεν είναι καθόλου «ξύλινη» γλώσσα, είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει, αυτό που υπάρχει. Αρα λοιπόν, θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα τέτοιο μέτωπο, μια τέτοια συμμαχία, έναν τέτοιο αγώνα, και βεβαίως κλιμακωτά να ανεβαίνουν οι μορφές πάλης συνολικότερα, όχι μόνο ενός κλάδου, συνολικά όλων των κλάδων. Εμείς και ανοιχτοί είμαστε σε αυτό και ξεκάθαρη γραμμή και στρατηγική έχουμε.